Carles Puigdemont wilde vorige week het inzweren van de socialist Salvador Illa als president van de Catalaanse Junta maar al te graag verstoren en slaagde daar wonderwel in. Niet alleen was hij daardoor een ‘party crasher’, maar zo kon hij meteen ook testen of de amnestie-overeenkomst die was gesloten met Sanchez, van gewapend beton was gemaakt.

Puigdemont slaagde er in om zijn eerder op X aangekondigde speech af te steken op de trappen van de Generalitat, het Catalaanse parlement, terwijl door de ordediensten was verwacht dat hij de ceremonie in het gebouw zelf wilde verstoren. De Spaanse erfenispers stond al snel te steigeren en vroeg zich verontwaardigd af waarom deze door de Spaanse justitie vervolgde politicus niet op stel en sprong werd gearresteerd op de trappen van de Generalitat.

In de bar bij mijn ochtendkoffie hoorde ik links en rechts aan de tafeltjes dezelfde discussie: onbegrip over waarom de landverrader Puigdemont nog altijd niet achter de tralies zat. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Het is geen ijdel gezegde in het arme Andalucia dat grotendeels afhangt van de gulheid van Madrid en een beperkte affiniteit heeft met Catalonië, tenzij het gaat om verre familieleden die na de burgeroorlog naar daar trokken om te gaan werken en er zijn blijven hangen.

Lijfwacht

Puigdemont verdween na zijn speech als een geest in de smalle straatjes van Barcelona terwijl de Mossos, dat is de Catalaanse politie, meldde ‘dat ze hem vergeefs zochten’. Puigdemont werd eerst gesignaleerd in een witte auto, die later aan een agent van de Mossos bleek te behoren, die vervolgens meteen werd gearresteerd, terwijl heel Barcelona voor verkeer werd afgesloten en elke kofferbak van elke witte auto werd gecontroleerd in de Operación Jaula (Operatie Kooi). De agent in kwestie bleek later ook bij te klussen als lijfwacht van Gonzalo Boye, de advocaat van Puigdemont, en volgens de kranten het meesterbrein achter de vlucht van Puigdemont, zodat de link snel gelegd was.

Later doken, alweer op X, video’s op – genomen door burgers – van een snel wandelende Puigdemont in het centrum van Barcelona. Het leek wel een scene uit Comedy Capers, het zwart-witte tv programma uit mijn jeugd, met onder andere Laurel en Hardy, Dick Turpin en de Keystone Cops, die in versnelde film achter de stouteriken dribbelden.

Complot

Lachwekkend allemaal, maar niet voor de Spaans nationalisten die op tv en in de kranten moord en brand schreeuwden en meteen een complot vermoedden van de Catalaanse Mossos om Puigdemont weer het land uit te smokkelen, richting zijn woning in Waterloo, wat ook lukte. En zo schakelde de affaire Puigdemont al snel over van Comedy Capers naar een ander tv-programma: ‘Wie is de Mol?’ titelde de krant El Pais, op zoek naar de ‘verrader’ bij de Mossos die de blijde in- en uittrede van Puigdemont in Catalonië mee zou hebben georganiseerd samen met Puigdemont zijn advocaat.

Er valt in elk geval één les te trekken uit deze Catalaanse deurenkomedie: wie onafhankelijkheid wil kan maar beter zijn eigen politiemacht uitbouwen voor het geval er iemand in een kofferbak de grens over moet worden gesmokkeld. Voor Vlaanderen: meer geel-zwart op straat! Dat zijn dan niet de Mossos, maar wel de bijen. Al komt me hier eerder de vergelijking met een sketch van Gaston en Leo voor ogen…

Mossos

Comedy Capers van Carles in Catalonië