Drie dagen op rij put Kaaiman, de vaste nar van De Tijd, uit een boekje dat hij van de dodentocht heeft gered om zijn halve pagina in de beste krant van het land gevuld te krijgen. Vorige zaterdag bracht hij Marc Galle ter sprake. Het deed Socrates etc. denken aan de ontmoetingen met de grootste ijdeltuit die ooit het parlement heeft bevolkt. Ten tijde dat de beeldhouwer Roel D’Haese Jan de Lichte uit brons liet verrijzen, als hommage aan Louis Paul Boon en de beste roman die de Erembodegemnaar ooit geschreven heeft, was Galle de voorzitter van het Louis Paul Boon-comité.

Het comité was van plan een herdenking te organiseren naar aanleiding van de dood van Boon, twee jaar voordien. Blijkbaar bakten Galle en kompanen er niet veel van, want Socrates etc. werd gebeld door Hugo Claus. De dichter ging op de herdenking, goed een week later, voor het eerst zijn suite Jan de Lichte voorlezen. De herdenking zou doorgaan in de feestzaal van het Aalsters stadhuis en naar hij had vernomen was er nauwelijks publieke interesse. Media-aandacht was niet te vinden. Of Socrates etc. daar wat aan kon doen? Een lege zaal zou de spotlucht opwekken van de Aalsterse politici die de beeldhouwer, de dichter, wijlen de romancier en de geus niet graag zagen komen.

De aangesprokene spoedde zich naar Huize Claus, waar ook Roel D’Haese aanwezig was, liet zich voorlichten, waarna hij zich weer naar huis spoedde en alle mogelijke bevriende journalisten alarmeerde, Johan Anthierens op kop.

In de Vooruit, toen nog op formaat broadsheet en, by the way, voedstervader van De Morgen, verscheen een paginagroot artikel over de nakende gebeurtenis en dat elke Boonfan aanwezig moest zijn. Ook René Adams, indertijd adjunct-hoofdredacteur van Het Laatste Nieuws zorgde voor enkele artikels. Zelfs De Standaard deed zijn duit in het zakje, net als de vrije en onvrije radio’s. Het gevolg was dat het publiek de zaal niet in te krijgen was, hoeveel stoelen er ook werden aangesleurd en veiligheidsvoorschriften werden overtreden. Een deel van het publiek zat op de trappen, stond in de gang die uitgaven op de zaal, gelegen op de eerste verdieping. Na afloop beierde Galle naar alle kanten dat de grote opkomst te danken was aan zijn inspanningen.

Ander voorbeeld van de ijdelheid dat Galles verstand verzwakte, werd Socrates etc. geleverd door wijlen Piet Van Eeckhaut. Tijdens een ontmoeting in zijn kabinet, vertelde de gerenommeerde advocaat dat hij op de uitvaartmis van Roel D’Haese naast Marc Galle zat. Door de organist en een koor werd een fragment uit een klassiek werk gebracht. Galle boog zich naar Piet en zei dat het mooie muziek was. ‘Weet jij wie de componist is?’ voegde hij er aan toe. Piet helde naar Marc over en fluisterde in zijn oor: ‘Het komt uit het Requiem van Mozart, en wel het mooiste deel ervan, het Lacrimosa.’ Galle knikte alsof hij het wist maar even vergeten was. En dat voor een minister van Cultuur die graag pronkte met zowel zijn klassieke als moderne kennis van al wat met de kunstsector te maken had.

Derde voorbeeld van Galles extreme ijdelheid. Begin van de jaren tachtig was het droevig gesteld met het Muziekbos van de Vlaamse Ardennen. Diverse eigenaars en wildbouw van weekendhuisjes die permanent werden bewoond. Robert De Smet, bewoner van een voormalige notariswoning in Louise-Marie en secretaris-generaal van Europalia, trok aan de bel van Galle maar die gaf geen gehoor. Robert heeft vervolgens in alle discretie zijn relaties aangesproken. Met succes. De Vlaamse overheid kocht het Muziekbos aan. Galle, als minister van Milieu, moest zijn handtekening onder het decreet zetten. Heeft hij enkel dat gedaan, tot zijn dood bleef hij verkondigen dat het hem bloed en zweet heeft gekost om het Muziekbos van de verloedering te redden.

Kort daarna haalde Galle zijn zoveelste stunt uit. De schrijver Marnix Gijsen had aan Marc Galle gevraagd na zijn dood zijn nalatenschap de bestemming te geven die erbij paste. Galle heeft dat nogal persoonlijk opgevat want hij verduisterde een paar schilderijen van René Magritte en 2,5 miljoen euro. Hij dacht dat de werken en het geld een gepaste vergoeding was voor de vriendschap. Na een klacht van de erven Gijsen kwam er een proces, maar door de dood van Galle is de zaak verwezen naar een burgerlijke rechtbank. Een en ander is in stilte opgelost met een minnelijke schikking.

Tot slot past een bedanking aan Kaaiman, de satiricus van De Tijd, de zeer geachte heer Koen Meulenaere. Met het oprakelen van oude verhalen redde hij Socrates etc. uit de nood. Hij zat verlegen om een onderwerp voor zijn wekelijke bijdrage. Wat Kaaiman kan, kan ik ook, dacht Socrates etc. Aan de lezer –en Kaaiman – te oordelen of wat hij van de vergeetput redde, terecht is.

En zoals er na de laatste pint ad infinitum een allerlaatste volgt: door een drieweeks verblijf eind december, begin januari mist hij het jaarlijkse Kaaimanboekje. Een lelijk gat in diens bibliotheek, afdeling Literaire Memorabilia. Misschien dat de redactie van De Tijd – of Kaaiman – een exemplaar liggen heeft. Dat niet met het oud papier naar het containerpark is gevoerd. In dat geval… bestemming adres Doorbraak, die doorstuurt. Hic spinas coligit, ille rosas.

Muziekbos

Van de vergeetput gered