De nationale actie- en stakingsdag is een achterhaald recept dat bovendien de polarisering tussen de openbare en de privésector ten top drijft, vindt Björn Anseeuw (N-VA) in deze vrije tribune.

Het is weer zover. Het gemeenschappelijk vakbondsfront gaat over tot een nationale actie- en stakingsdag. Naar eigen zeggen willen de vakbonden met deze staking het gebrek aan concrete koopkrachtmaatregelen van de federale regering en de bevriezing van de loonsverhogingen als gevolg van de wet op de loonnorm aan de kaak stellen. Echter, de actualiteit heeft de bonden ingehaald. De automatische indexering maakt dat lonen in België door de hoge inflatie nu veel sneller stijgen dan in de buurlanden. Tegelijkertijd moeten meer bedrijven de productie stilleggen wegens de torenhoge gasprijzen en doemt er een recessie op aan de horizon.

Daarnaast zijn het zijn vooral de openbare sectoren die het werk vandaag neerleggen, zoals het spoor, het onderwijs en de luchthavens. Sectoren waar ze met statutaire contracten werken. Het is dan ook dubbel zuur dat net zij met gouden statuten, vandaag met hun staking het woon-werkverkeer van zij die in de privésector werken, nog moeilijker maken dan anders.

Openbare versus privésector

Met deze staking drijven de vakbonden van de openbare sector de polarisering met de werknemers in de privésector ten top. Want wat wil de openbare sector? Meer loon voor hetzelfde werk. Loon dat betaald wordt de overheid. Maar in tegenstelling tot wat links beweert is er geen overheidsgeld. Er is alleen geld van de belastingbetalers. Geld dat wordt opgehoest door de werknemers en werkgevers in de privésector.

Eigenlijk is het hemeltergend dat in een land waar de arbeid kapot wordt belast, waar ondernemers door de fiscus als fraudeurs worden behandeld, de vakbonden van de openbare sector staken om meer belastinggeld voor henzelf te vragen. Snappen zij dan niet dat de kas van de overheid leeg is en dat zij die de kas moeten vullen (de werkende Vlaming) op hun tandvlees zitten?

Pensioenregeling

De werkende Vlaming die zich vandaag een weg naar zijn werk baant om onze welvaartsstaat te betalen en recht te houden, heeft vaak niet de privileges waar de stakende openbare vakbonden wel van kunnen genieten. In de openbare sector moet men immers geen ontslag of technische werkloosheid wegens een economische recessie of torenhoge energieprijzen verzen. De vaste of zelfs statutaire contracten lopen door, ongeacht de energieprijzen en ongeacht de economische conjunctuur.

Ook de pensioenregeling die sommige groepen in de openbare sector nog kunnen genieten, zoals het volledig pensioen op 55 jaar, terwijl normaal werknemers tot 67 jaar moeten werken, zijn onaanvaardbaar. Om nog maar te zwijgen van de riante pensioenen die er is sommige gevallen na deze korte loopbanen nog steeds te krijgen zijn. Immers 20% van onze gepensioneerden krijgen een ambtenarenpensioen. In de totale pensioenuitkeringen voor 2022 zijn ze goed voor maar liefst 18,4 miljard euro of 32% van alle pensioenuitkeringen. 1/5 van de gepensioneerden krijgt 1/3 van alle pensioenen. Wie kan dat nog rechtvaardigen?

Hervormingen

Maar deze vakbonden staken dus. Omdat ze meer willen van de koek die anderen bakken. Hoe wereldvreemd kan je zijn. De belastingdruk op de werkenden in dit land is de hoogste van de klassieke industrielanden. Daarbovenop gaat de federale regering nog eens 23 miljard in het rood op haar begroting. Eveneens een record. Nergens doet men het slechter. En nog vinden de openbare vakbonden dat er niet genoeg middelen zijn en dat er nog extra belastingen mogelijk of zelfs wenselijk zijn. Hoogst opmerkelijk als je weet dat de regering De Croo al voor meer dan 1 miljard euro aan nieuwe belastingen invoerde.

Bovendien, alle socialistische ideeën waar de vakbonden vandaag voor pleiten: meer overheidsingrijpen, meer belastingen, meer uitkeringen, meer overheidsschulden, zijn al ten overvloede geprobeerd. We moeten maar kijken naar Brussel en Wallonië. Deze regio’s zijn al decennia bestuurd door de geestesgenoten van het ABVV. Wat zien we: werkloosheid, armoede, corruptie, immense begrotingstekorten, een torenhoge staatsschuld en, en dat is dan nog het ergste geen enkel perspectief op beterschap. Geen toekomst!

We hebben deze achterhaalde recepten dus niet nodig. We hebben nood aan hervormingen. We moeten hervormen om meer schouders onder onze welvaart en ons welzijn te krijgen. Maar hervormen betekent ook kunnen afzien van onhoudbaar geworden privileges. De staking van vandaag bewijst dat sommigen dat nog steeds niet kunnen.

nationale staking

Moeder waarom staken wij?