Het is weer van dat. Ook deze week lazen pennenvriendjes Durnez en Vanmol de kranten. Hadden ze dat maar niet gedaan!

Beste vrijheid Vanmol,

We moeten het eens hebben over de vrijheid van meningsuiting. Naar verluidt bestaat die in België, althans zolang je voornamelijk ja knikt, zwijgt en zorgvuldig binnen de lijntjes kleurt. Lang koesterde ik de illusie dat de bandbreedte wat dat betreft groter was in Nederland, en dan zeker in het pittoreske dorpje Amsterdam. Zelfs Kris De Bruyne zong het ooit: ‘Je bent er vogelvrij, omdat er alles kan. Zo dichtbij en toch zo ver is Amsterdam.’

En ‘dat er alles kan’ ging niet alleen om een kruidige pretsigaret of het vele natuurschoon in de vitrines langs de Achterzijdse Oudevoorburgspuidwarsregulierschanswal. Nee, die vrijheid zat ‘m ook in de vrijdenkersmentaliteit die de Spanjolen er in onze regionen destijds grondig hebben uitgeklopt en die in Mokum groeide en bloeide, in schril contrast met de bijbelgordel elders. Jarenlang was de wielklem Amsterdams zwaarste vorm van vrijheidsbeknotting.

Zo kon het gebeuren dat op een mooie dag een jonge Hans Eduard Marie Teeuwen vanuit het Noord-Brabantse Budel naar de grote stad aan de Amstel trok om er gigantisch populair te worden met zijn absurde en ontregelende cabaretshows. Vanaf 1994 werd Hans Teeuwen zelfs een nationale comedy-held. Legendarisch was zijn interview bij de zogenaamde ‘Meiden van Halal’ waarin hij hen voor schut zette. Maar in de loop van de tijd, na vele filmpjes met genadeloze islamkritiek en later – nog erger! – harde satire over het covidbeleid en de lockdown, schreven hoogkwalititatieve kranten dat Hans Teeuwen ‘niet meer relevant’ was. Alsof zij dat zelf nog wél zijn.

Niet alleen Teeuwen, ook de stad Amsterdam bleek slecht bestand tegen tijden van TikTok en GroenLinks. Burgemeester Femke Halsema, liefdeskind van Frans Timmermans en Hamas, herschiep de stad tot een politiek correcte woestijn. Haar grootste prestatie bestond in het verwijderen van de beroemde ‘I hartje Amsterdam’-letters nabij het Rijksmuseum. Omdat die slogan ’te individualistisch’ was en niet verbindend.

Moet het ons nog verbazen dat in die stad onder dat bewind Hans Teeuwen dinsdag bezoek kreeg van 6 (zes!) politiemensen? Ze kwamen een luchtdrukpistool in beslag nemen dat te zien was geweest in een filmpje waarin hij Femke Halsema persifleerde, na de misplaatste protestacties bij het Holocaustmuseum. Het volstrekt legale nep-pistool was een verwijzing naar de zoon van Halsema die ooit met een echt pistool betrapt werd. En dan 6 (zes!) politiemensen sturen voor zoiets? Wat voor nodeloze intimidatie is me dat?! Maar de vele talkshows en journaals die Nederland rijk is, besteedden er ’s avonds amper aandacht aan…

Ach, ik ben blij dat ik ze meegemaakt heb, die paar decennia waarin we nog de illusie van vrijheid konden koesteren.

Ontketende vriend Stef,

Het is me wat tegenwoordig. Ik zat evenzeer met open mond te kijken naar de inval bij Hansje Teeuwen. De inval was eigenlijk grappiger dan zijn persiflage van de Heilige Halsema zelf. Diezelfde Halsema die op gedreven wijze multiculturele scholen propageerde om vervolgens haar eigen kroost naar een roomwitte school te sturen ‘omdat ze haar kinderen geen slachtoffer wou laten zijn van een experiment’.

Zo kennen we ze, de leden van het politbureau.

Dat brengt ons natuurlijk naar eigen land waar de jolige loodgieter-fluisteraar Dries VL uit Opwijk een oplawaai van jewelste kreeg in een Gentse rechtbank. De rechter van dienst was dezelfde die de Limburgse beenhouwer J. Hoeyberghs veroordeelde omdat die iets onfatsoenlijks beweerd had over de benen van leden van het vrouwelijk geslacht en de bereidheid tot het spreiden ervan.

Dat de goede man op een maand van zijn pensioen nog eens wou knallen, zal niemand hem kwalijk nemen. Hij had ook een vlammend oordeel klaar. Iets te furieus en met hanenpoten neergepend, vermoed ik, gezien het veelvuldig struikelen over de eigen woorden.

‘De beklaagde dweepte met het nazistisch gedachtengoed dat in zijn uitvoering veel leed veroorzaakt en nog steeds veroorzaakt…’. Vooral dat laatste vond ik frappant. Met het schaamrood op de wangen moest ik bekennen dat ik totaal onwetende was over het feit dat die vermaledijde nationaal socialisten hun naargeestige agenda heden ten dage nog steeds ten uitvoer brachten. Ontzet speurde ik de wereldkaart af op zoek naar totalitaire nazistaten waar een mensenleven geen sikkepit waard is en waar rechteloosheid, foltering en ja zelfs genocide tot de orde van de dag behoren.

Ik kon wel China, Cuba, Laos of Noord-Korea aanduiden maar dat zijn allemaal communistische landen, dus die kon hij niet bedoelen.

En communistische memes leveren geen veroordelingen op. Dat is het grootste bewijs dat ze daar goed bezig zijn.

Waarde ErWIN VAANmol,

Neen, dat heb ik niet fout geschreven. Dat staat er zo op aanraden van de Commissie Klemtonen van de VRT Nieuwsdienst. Ken je die niet? De Commissie Klemtonen is nochtans zeer nadrukkelijk aanwezig in de vele uitzendingen van de VRT Nieuwsdienst en waakt 24/7 over de uitspraak van eigennamen en plaatsnamen. Zo komt het dat u alles verneemt over Zuhal DEEEmir en over het beleg van MariOEOEpol.

Nu zal ik de laatste zijn om iets van de VRT Nieuwsdienst in twijfel te trekken. De eerste ook, trouwens. Dus heb ik het eens gevraagd aan mensen die het kunnen weten, namelijk aan mijn Oekraïense overbuur en aan een vriend van Zuhal. De Oekraïense overbuur leerde me dat in ‘Marioepol’ de klemtoon inderdaad op de OE ligt, maar niet zo langgerekt, en dat de ‘pol’ eigenlijk moet uitgesproken worden als het Franse ‘Paul,’ dus: ‘MariOEpaul.’ En wat Zuhal betreft, is het zeker niet DEEEmir, maar eerder Dimmer. DeMIR – zoals ze het een paar maanden geleden nog uitspraken, ligt dus dichter bij de waarheid dan DEEEmir.

Wat denk je, ErWIN? Zullen we een Commissie Toezicht Op De Commissie Klemtonen beginnen?

Hey Stef de strandjutter,

Het is reeds lange jaren heen maar wie herinnert zich niet de iconische tv-serie ‘Sil de strandjutter’ waar Jan Decleir in de huid van Sil Droeviger als strandjutter de stranden van Terschelling jut?

Ik zal het u zeggen. De jonkheid! Die kent de reeks natuurlijk niet. Voor hen leg ik het even uit. Strandjutten was een tijdverdrijf voor arme boeren in de kuststreek die met aangespoelde scheepsgoederen hun karige kas probeerden te spekken.

Een dergelijk gevoel schoot me ook te binnen toen ik het kunstwerk van de Finse fleur Sara Bjarland onder ogen kreeg. Indien je het nog niet zag: het ziet er uit als een hoop strandstoelen na de doortocht van de ‘jeunesse Bruxelloise’ bij vloed.

Aan de kust, waar ze met Arne Quinze wel aan wat mottige brol gewend zijn, werd het kunstwerk – zacht uitgedrukt – niet gesmaakt. Dat men 200.000 euro veil had voor iets dat er uitzag als een lot in de ramsj, dat ging er bij de pragmatische Wenduiner niet in. Het onding stond er amper een halve dag of er hing al een zwarte vlag aan, de kleur van de diplomaloze kunstkritiek.

Doch zij dwalen. Dat beweren stadsbestuur en kunstenares zelf. Blind zijn zij, de patjepeeërs, voor het feit dat het hier een aanklacht tegen de wegwerpmaatschappij betreft (hoe origineel!). En dat de kunstenares daarvoor de strandstoel als symbool nam ‘omdat die daar staan’ (hoe goed gezien!). En op een hoop gezwierd omdat het aan de kust soms waait (raap me op, ik kom niet meer bij van zoveel inzicht!) De kunstenares liet ook weten dat ze de stoelen in brons heeft laten gieten omdat het dan zelfs voor de grootste ongeletterde duidelijk is dat het hier om kunst met grote K gaat.

Zoals je ziet Stef, daar was heel hard en diep over nagedacht. Iets wat je van onze briefwisseling bijvoorbeeld niet kan zeggen!

nazistisch gedachtengoed

De pennenvriendjes aan de verkeerde kant van de toekomst