In Frankrijk werd deze week een opvallende wet gestemd, en unaniem aanvaard. Die nieuwe wet beschermt het zintuiglijke erfgoed van het Franse platteland’.

Maurice de stoute haan

Het geklingel van koebellen, de gekraai van de haan, de geur van mest en het geluid van landbouwmachines is in Frankrijk voortaan beschermd. Verschillende absurde rechtszaken de afgelopen jaren maakten deze wet nodig. Zou Vlaanderen gebaat zijn bij een dergelijke wet?

De voorbije jaren passeerden verschillende absurde rechtszaken de revue. Zo was er Maurice de haan, die door gepensioneerde buren voor de rechtbank werd gedaagd omwille van zijn ochtendlijke gekraai, koebellen die te veel klingelden volgens inwoners, krekels die moesten verdelgd worden voor enkele toeristen of kikkers die van poel moesten verhuizen. Naast deze absurde rechtszaken en klachten zijn er ook processen uitgevochten waarbij het levenswerk van landbouwers werd verwoest. De rode draad doorheen al deze zaken? Nieuwe buren, inwijkelingen, stedelingen die de drukte van de stad ontvluchten, in Frankrijk ‘néo-ruraux‘, neo-plattelanders, gedoopt.

Boze neo-plattelanders

Frankrijk heeft een uitgestrekt platteland, glooiende akkers en weides, wijngaarden met hier en daar een kerktoren en wat huizen er rond. Het is anders gesteld in Vlaanderen, waar uitgestrekte akkers en weides eerder een zeldzaamheid zijn. Dorpen lopen in elkaar over langs lintbebouwde steenwegen, boerderijen zijn omgeven door woonwijken. Toch is het fenomeen van de neo-plattelanders hier niet ongekend. Stedelingen die na een b(l)oeiende carrière de stad de rug toekeren en de rust van het platteland opzoeken. Vorige maand verschenen verschillende artikels bij onder meer Vilt en De Standaard over hoe het platteland ingenomen wordt, hoe leegstaande boerderijen gretige aftrek vinden bij stadsmensen met een gevulde bankrekening. Deze boerderijen worden vaak omgetoverd tot ruime villa’s met uitgebreide graspartijen en geschoren buxushagen achter een hoge beukenhaag, een eiland van rust op het platteland. Verdiend na al die drukke jaren!

Nieuwe landadel versus voedselteelt

En dan komen de seizoenen… Na een stille winter verschijnt plots de loonwerker die mest komt uitrijden, gevolgd door de boer met tractor en ploeg. Uren lang bromt de trekker op en neer om het land klaar te maken voor de volgende vrucht. Gewasbescherming aanschouwt de nieuwkomer als een aanslag op zijn leven. En met de oogst gaat stof en lawaai gepaard!

Zijn er zoogkoeien in de buurt, dan zijn de zomermaanden gevuld met het geloei van de koeien in de weide. Staat er een stal in de buurt, dan hangt er zeker een geurtje in de lucht. Een geurtje eigen aan het platteland, maar niet geapprecieerd door de neo-plattelanders… De oplossing voor dergelijke mensen? De boer moet verdwijnen! Of zich toch minstens aanpassen aan het romantische beeld van de jaren ’50 van vorige eeuw, daar kan de nieuwkomer zich ook wel in vinden. Landbouwbedrijven die willen uitbreiden krijgen al snel te maken met bezwaarschriften. Land dat op de markt komt, wordt opgekocht door burgers om hun tuin uit te breiden of het paard van dochterlief te stallen. De druk op het platteland en de landbouw neemt alsmaar toe, en dat in één van de vruchtbaarste regio’s ter wereld. De groeiende wereldbevolking heeft voedsel nodig, voedsel dat op de zo gegeerde gronden gekweekt moet worden.

In Frankrijk waren absurde rechtszaken nodig om stappen te zetten, hopelijk komt het in Vlaanderen niet zo ver en worden er op tijd maatregelen genomen die ons platteland en de bijhorende landbouw verregaand beschermen. Nog beter zou zijn dat er Europese regels rond gemaakt worden.

neo-plattelander

Het platteland wettelijk beschermen?