89 nieuwe Europese wetten dus, dankzij ons voorzitterschap. Maar moeten we daar nu blij om zijn? Is dit een echt succes? Dat noopt tot enig opzoekwerk .Want welke nieuwe Europese wetten heeft het Belgische voorzitterschap dan zoal afgerond?

De mediatiekste was de Europese wetgeving over mediavrijheid. Een wet over politieke invloed op de media en het gebrek aan transparantie over media-eigendom. De Vlaamse minister voor Media Benjamin Dalle (CD&V) leidde de onderhandelingen. Daarnaast is ook de anti-SLAPP-richtlijn goedgekeurd. SLAPP zijn rechtszaken die worden opgestart om (vooral) journalisten zodanig op kosten te jagen dat ze zwijgen.

Voor het overige: voor elk wat wils. Een kleine bloemlezing.

Meer regelgeving

Met om te beginnen het omstreden Migratie- en asielpact. Maar er is ook de wet op artificiële intelligentie en de wet op cybersolidariteit. Of de invoering van een Europese gehandicaptenkaart en een bijhorende Europese parkeerkaart. En wat dacht u van nieuwe grensoverschrijdende handhaving van verkeersregels? Vrij vertaald: de deurwaarder zal voortaan ook de verkeersboetes, LEZ-boetes en parkeerboetes komen innen die een EU-burger in andere EU-landen heeft verzameld.

Deze verordening heeft in alle lidstaten kracht van wet, zonder dat een nationaal parlement daar nog eens moet over gaan

Eén wet verdient extra aandacht: de Verordening voor een nettonulindustrie. Deze verordening heeft in alle lidstaten kracht van wet, zonder dat een nationaal parlement daar nog eens moet over gaan. Hij is een van de drie wetgevingsinitiatieven van ‘het industrieel plan voor de Green Deal’. Voor Vlaams minister Jo Brouns (CD&V) is dat ‘een van de hoekstenen van een nieuw industriebeleid’. Volgens Brouns zal Europa daarmee ‘het voortouw nemen in de wereldwijde wedloop om groene technologieën’. Een belangrijke stap dus in de strijd tegen de klimaatverandering, waarmee tegelijk, volgens Brouns, ‘onze afhankelijkheid van anderen vermindert’.

Wat houdt die Verordening voor een nettonulindustrie in?

Ten eerste wil men sneller vergunningen voor ‘groene’ industriële projecten verlenen. Windmolens, zonnepanelen, batterijen, waterstof, enzovoort krijgen een voorkeursbehandeling. Zowel bij de installatie als bij de productie. Minder openbare onderzoeken, minder inspraak- en beroepsmogelijkheden dan bij andere projecten. Een (groene) spoedprocedure dus die boven de lokale regelgeving staat. Ironisch genoeg resulteerde dit in nieuwe, vaak complexe lokale regelgeving, net door implementatie van Europese richtlijnen.

Ten tweede krijgt de Europese Unie extra bevoegdheid. De deur wordt opengezet voor Europese vergunningen in de plaats van vergunningen door de lidstaten. Officieel heet dat ‘gunstige regelgevingskaders’ scheppen.

Er komt ook een nieuwe manier van meten als het erop aankomt vast te stellen of de doelstellingen uit de verordening al dan niet gehaald worden. Er komen twee benchmarks of maatstaven. Daarbij zal de EU de groene industrieprojecten niet vergelijken met de Verenigde Staten of China. Neen, de maatstaf wordt een percentage van de Europese vraag naar fotovoltaïsche zonnepanelen, windturbines, batterijen en warmtepompen. De nettonul-industriewet bepaalt dat 40 procent van die nettonul-technologieën in de EU geproduceerd moet worden. Kortom: marktaandeel als norm.

De Europese Unie moet in 2040 een marktaandeel van vijftien procent van de wereldproductie bereiken: bij wet vastgelegd

De tweede maatstaf is nog merkwaardiger. De Europese Unie moet in 2040 een marktaandeel van vijftien procent van de wereldproductie bereiken. Bij wet vastgelegd.

CO2

En daarmee is het nog niet afgelopen. De nettonul-industriewet legt ook op dat vanaf 2030 jaarlijks 50 miljoen ton industriële CO2 wordt afgevangen en in ‘geologische opslaglocaties op het grondgebied van de Europese Unie’ wordt gepompt. Ongetwijfeld een lucratieve activiteit voor bedrijven die CO2 vervoeren om die in oude gas- en olievelden op te slaan. Maar tegelijk ook een forse meerkost waaraan industriële bedrijven in China of de VS ontsnappen.

Meer algemeen is het motief voor het invoeren van de nettonul-industriewet het feit dat het allemaal te traag gaat en ook te duur is om tegen 2050 de nul-uitstoot te realiseren. Al is het zeer de vraag of dat nieuwe systeem er niet gaat voor zorgen dat de rekening voor de Europese industrie nóg zwaarder wordt. Terwijl intussen vrijwel iedereen weet: Europa heeft die industrie broodnodig.

nettonul-industriewet

Belgisch voorzitterschap duwde 89 EU-wetten door