Nu onze parlementairen,- de Vlaamse én de federale-, hun koffers pakken om te genieten van een welverdiende vakantie na een aantal weken nietsdoen, is nog eens gebleken dat men geen exotische oorden zoals Columbia moet bezoeken om zich ’s zomers te ontspannen. Vakantie in eigen land is de nieuwe trend, het is natuurlijk kwestie van de places-to-be te vinden. Plekken als het Brusselse stadhuis op 11 juli bijvoorbeeld: vermaak gegarandeerd, niet tevreden geld terug.

Of waarom ik denk dat er een stormwindje zal waaien in de N-VA-rangen als de grote manitou zal zijn teruggekeerd van zijn burgemeestercongres in… Columbia, wereldwijd de grootste producent van cocaïne, dat zoals bekend via draaischijf Antwerpen in ons continent wordt gedistribueerd. Een verzustering tussen Antwerpen en Bogota behoort dan ook tot de mogelijkheden. Gelukkig heeft Pol Van den Driessche, de N-VA expert in vrouwenzaken, al wat puin geruimd en KVD (zoals hij nu in P-magazine wordt genoemd) ijlings van het podium afgevoerd. Na een kleurrijke tafelspringer is het de beurt aan een grijsgroene muis (‘Dat ze mijn verleden maar uitpluizen, ik wens ze veel succes’) als VP-voorzitter, waardoor 11 juli volgend jaar vermoedelijk iets saaier zal uitvallen.

Maar nu genoeg over dit onderwerp, het is compleet uitgemolken zelfs na lang persen, en Walter Daemen, de Beerschot-advocaat die alleen maar Antwerps spreekt en onder meer achtbare personaliteiten als Sharia4belgium-voorman Fouad Belkacem verdedigde, is niet de eerste de beste.

Vijf minuten voorzitter

Reporters

Eens mestkever, altijd mestkever

In de marge van de KVD-soap voltrok zich eens te meer een schouwspel binnen het Vlaams Parlement, waaruit blijkt dat politieke correctheid soms aberrante vormen aanneemt. Eerder was er al de klucht rond Dries Van Langenhove die als jongste kamerlid vooral niet mocht postvatten naast de kampioen van de morele zelfverheffing Patrick Dewael, hoewel het reglement dat voorzag. In de plaats daarvan moest Dries van rechtswege het Mechelse Holocaustmuseum bezoeken om tot betere inzichten te komen. Dit nota bene als voorafje in een onderzoek naar overtredingen op de fameuze racismewet, dat nog volop loopt.

Maar nu was, horresco referens, uitgerekend Filip Dewinter aan de beurt om het Vlaams Parlement als langst zittende te mogen presideren. Voor de N-VA een reden om haast te maken met de vervanging van de miscast KVD, wat haar goed recht is. Dewinter zelf toonde zich ‘geschokt door de omstandigheden’ maar genoot toch van de publiciteit en gaf aan zolang mogelijk dat interimvoorzitterschap te willen waarnemen, minstens tot aan de vorming van een nieuwe Vlaamse regering. Dat feest ging dus zoals verwacht niet door. Meer verbazing ontlokte de actie van een handvol PvdA-leden, die tijdens het vijf minuten durende voorzitterschap van Dewinter bordjes in de lucht staken met het opschrift ‘Niet in onze naam’.

Hoezo, ‘Niet in onze naam’? De PvdA heeft in de laatste verkiezingen 5,9% van de Vlaamse stemmen gehaald, goed voor vier zetels in het Vlaams Parlement, het Vlaams Belang 18,2%, goed voor 23 zitjes. Als de PvdA vindt dat de verkiezingen onregelmatig zijn verlopen, moet de partij klacht indienen, en anders de uitslag aanvaarden. De bordjes met ‘niet in onze naam’ vormen in dat opzicht een heel vreemd signaal. Schaart extreem-links zich niet achter de democratische besluitvorming en de daaraan verbonden spelregels? Dat het dat dan duidelijk laat weten.

‘Vals bewustzijn’

Antonio Gramsci

Die bordjes hebben dus wel hun betekenis. Na het decennia lange geflirt van de PvdA (voorheen het maoïstische Amada) met het regime van Noord-Korea, heeft men in woorden wel wat gas terug genomen, maar vakantie-uitstappen waarin onderonsjes met afgevaardigden van dat regime op het programma staan, zijn nog steeds aan de orde. De reden is simpel: fundamenteel verwerpt de Marxistisch-Leninistische doctrine het principe van de ‘burgerlijke’ democratie en gaat ze voor de dictatuur van het proletariaat, zoals dat heet.

Dat ‘proletariaat’ – jargon voor de gewone volksmens – is nu evenwel de grootste leverancier van (extreem-) rechtse stemmen, onder meer omdat die gewone man/vrouw de uitwassen van de multiculturele doctrine en de daaraan verbonden vervreemding beu is. Een doctrine waarvan de PvdA vandaag de hevigste pleitbezorger is, en eigenlijk weinig meer dan de waterdrager van het moslimfundamentalisme door het dragen van de nikab etc te verdedigen.

Een zekere Antonio Gramsci (1891–1937), de ideoloog van de Italiaanse KP, heeft die paradox van het rechtsdraaiend proletariaat opgelost, door te stellen dat het volk aan een vals bewustzijn lijdt, en dat de communistische partij dat bewustzijn moet zuiveren door dat volk diepgaand te her-indoctrineren en tot de juiste leer te bekeren, onder meer via de media en het onderwijs. En als dat niet helpt, misschien zelfs iets hardhandiger. Dat is zowat de essentie van het fameuze cultuurmarxisme, maar o ramp: ook dat schijnt niet te lukken, want acties zoals Hart boven hard, de zogenaamde burgerbeweging tegen de verrechtsing van Vlaanderen, kreeg nooit voet aan de grond ondanks de genereuze steun van de vakbonden. Het is vanuit dezelfde middens dat lezingen van Theo Francken stelselmatig verstoord werden: het cultuurmarxisme heeft een aparte opvatting over vrije meningsuiting.

De communistische partij ziet zich dus, ook al heeft ze maar een handvol zetels in het parlement, als de drager en verspreider van het echte bewustzijn, en mag zich distantiëren van een verkozen politicus die het reglement toepast en het spreekgestoelte beklimt. Het door Karel de Gucht gelanceerde etiket van mestkevers blijft van kracht, en dat zou eigenlijk meer moeten verontrusten dan de oude escort-capriolen van een backbencher. Ik ben zoals bekend helemaal geen Dewinter-fan en heb zijn vriendschapsbezoekjes aan dictator Bashar Assad meermaals bekritiseerd. Zijn discours én zijn stijl liggen me niet, maar dat doet er allemaal geen moer toe. De Dewinter-boycot van het politieke establishment bewijst vooral dat het de democratie niet naar de geest beleeft, enkel naar de letter, en dat men nog altijd grote moeite heeft met verkiezingsuitslagen die niet opleveren wat ze horen op te leveren.

Elementaire rekenkunde

Reporters

Daarbij komt dat het VB nooit betrapt is op één uitspraak die zich richt tegen de democratische rechtstaat, ook niet in de statuten. Lees die van de PvdA er anderzijds maar even op na, die onder meer een gewelddadige omverwerping van de democratische rechtstaat nastreeft. De partij is een streng geleide organisatie die geen interne dissidentie duldt en militanten min of meer verplicht tot aanzienlijke afdrachten op straffe van uitsluiting. Dit sectair karakter is op zich legaal. Alleen: die bordjes met ‘Niet in onze naam’ zijn er dus teveel aan. Enige bescheidenheid zou de Marxistische verkozenen sieren, en de vreemde alliantie tussen dit soort anti-democratische oprispingen en de rabiate cordontaal van figuren als Patrick Dewael wijst op een zware corrosie binnen onze parlementaire democratie. Het linkse cultuurmarxisme strekt zich ook uit tot bij zogenaamd liberale politici, en dat kan, o ironie, het ongenoegen bij Jan Modaal en zijn ‘fout’ stemgedrag alleen maar bevorderen.

Natuurlijk zal het VB finaal buiten de prijzen vallen, wie twijfelt daar nu nog aan. De charade van de koffiegesprekken met deze partij dient gewoon om een heruitgave van de Zweedse coalitie op temperatuur te krijgen, waarna op de as N-VA-PS een meerderheid tot stand zal komen die de Belgische meubelen redt, zoals ik drie dagen na de verkiezingen al voorspelde. Wouter Beke en Gwendolyn Rutten hebben hun exclusieven al vanaf dag één laten weten en kunnen rustig afwachten met hun resterende aanhang tot Bart De Wever de elementaire rekenkunde bovenhaalt. En zo blijkt dat bordje ‘niet in onze naam’ vele ladingen te dekken. Het gebeurt namelijk wél allemaal in onze naam, en de rekenkunde is de objectieve basis van de democratie. Gewoon de koppen en de stemmen tellen, punt gedaan. We moeten niet pruttelen na de verkiezingen maar nadenken alvorens een bolletje in te kleuren. Nog een prettig (zij het grijs) weekend gewenst.