Vanuit zijn dorp, meestal vanuit het parochiehuis, observeert Marcel ’t Kint, ‘Minister van Straat’, zijn omgeving met alle kleine en grote wereldproblemen.

Op 2 januari kwamen mijn jongste zoon met zijn vrouw en zijn dochtertje Kimoni op nieuwjaarsbezoek. Kimoni is zijn enige kind en het is mijn petekind. Onze zoon is op zich een goede kerel, maar ik vind dat zijn leven te veel geleid wordt door zijn driften. Hij heeft een obsessieve voorkeur voor vrouwen die in de twintig zijn. De moeder van Kimoni dumpte hij toen ze dertig werd. Inmiddels zit hij aan zijn zoveelste partner. Zijn vriendinnen blijven twintigers terwijl hij al even op tram vier zit.

Vriendin

Ik bemoei me zo weinig mogelijk met het privéleven van mijn kroost. Ze zijn volgens mij allemaal oud en wijs genoeg om zelf in te staan voor hun doen en laten. Mijn lieve vrouw heeft het moeilijker om haar mening over hun levensloop weg te steken. Steevast krijg ik na elk familiebezoek op mijn donder, omdat ik ‘weeral niksken’ zei.

Mijn achtjarig petekindje had haar nieuwjaarsbriefje bij. ‘Allé peter, Cel, zet u in uwe zetel!’ Ik ging in mijn relaxstoel zitten en mijn vrouw stopte een mooi ingepakt pakje in mijn handen. Ik gaf haar mijn glas champagne. ‘Pa, het is wel een speciale brief, zulle’, waarschuwde mijn zoon van aan de lange tafel. Zijn rondborstige vriendin gniffelde eens. Mijn vrouw kon haar afkeuring voor dat gegniffel moeilijk verbergen. ‘Wedden dat ik vanavond mag horen dat “die vriendin” zijn dochter zou kunnen zijn?’ dacht ik.

Een rode biet

Kimoni is een stralend kindje en toen ze daar zo mooi gekleed voor me kwam staan met haar brief slikte ik toch even mijn emoties weg. Het kind verdient die instabiliteit niet. Maar volgens mijn zoon snap ik er allemaal niets van en zijn ‘open relaties’ doodnormaal in deze tijd. ‘Begin maar Kimmeken’, sprak mijn vrouw bemoedigend tegen ons kleinkind.

Met haar zachte kinderstemmetje sprak ze:

‘Liefste peter Cel,

In 2023 was er heel wat watersnood, oorlog, kommer en kwel. Het is hoog tijd voor verandering, maar jammer genoeg is het de klimaatverandering. 2024 wordt dus opnieuw de hel. Daarom wens ik jou een jaar zonder aardolie en andere schadelijke grondstoffen. Het zijn die producten die onze toekomst laten verdoffen.

De boomers zeuren en klagen over de jeugd van tegenwoordig, maar al ons leed moeten wij door hun schuld verdragen. Gelukkig sterven ze uit. Alleen zo zullen ze weten hoe het voelt om een beschermde diersoort te zijn.

Hopelijk krijg ik van jou een centje, maar het liefst niet te veel. Want ik ben solidair met al mijn kameraad-kapoentjes en vind dat cadeautjes geplafonneerd zouden moeten zijn. Neen, aan het grootkapitaal! Leve het collectief geheel!

Ik heb bij deze brief voor jou ook nog een verrassing: een biologisch geteelde rode biet. Laat het je smaken en denk aan onze planeet, vergeet die niet!

Je hartendief,

Kimoni

Braambeke, 1 januari 2024’

Normaal begin ik altijd luid te applaudisseren en bestoef ik de nieuwjaarsbrief van hier tot in Timboektoe, maar dit keer bleef het even akelig stil in de woonkamer. Tot ik ‘amai…’ zei. Mijn lieve vrouw sprong in: ‘Goed gedaan, Kimmeken. ’t Was geen gemakkelijke brief!’ Intussen overhandigde Kimoni mij haar nieuwjaarsbrief en een rode biet. Ik gaf nog verbijsterd het cadeautje af. Op de achtergrond lachte mijn jongste: ‘Ik heb het u gezegd, hé pa!’ Zijn vriendin gniffelde. ‘En je hebt “geplafonneerd” zo helemaal juist geschreven, zeg’, hoorde ik mezelf zeggen met die rode biet in mijn handen. Mijn vrouw dronk inmiddels mijn glas champagne in een teug leeg.

Juffrouw Ulrike

’s Avonds zaten we in de zetel. Mijn vrouw klaagde over onze zoon zijn vriendin en haar nepborsten. ‘Puh, dat zou zijn dochter kunnen zijn. En gij zegt ne keer niks!’ verweet ze. ‘Het lijkt mij wel ongepast dat ik over die borsten ietske zou zeggen, hé zoet!’ En toen begon ze over de brief die intussen achter het glas van de buffetkast pronkte: ‘Ons Kimmeke kan toch al schoon schrijven.’ ‘Ja, maar wat ze dat kind doen schrijven hebben…’, antwoordde ik.

‘Ze zit in de klas bij juffrouw Ulrike’, wist ze. ‘Da’s de dochter van de rooie Marc, zeker? Wedden dat die bieten uit zijn hofken van de volkstuintjes komt’, bedacht ik. ‘Het kind heeft zeker haar naam niet gestolen. ’t Is alsof heel die brief door de Rote Armee Fraktion geschreven werd. “Het grootkapitaal” in een nieuwjaarsbrief van een kind van acht jaar!’

Mijn vrouw zuchtte eens diep. Ik pakte haar hand vast en troostte: ‘Ge eet toch graag rode biet? En als ons Kim groot is, dan kan ze met haar naam op zijn minst al emigreren naar Noord-Korea, hé zoet.’ ‘Marcel!’ Haar gezicht balanceerde tussen ergernis en geamuseerdheid. ‘Zeg’, keek ik enthousiast naar de liefde van mijn leven, ‘wij gaan er geen last van hebben, want tegen dan zijn we toch al lang uitgestorven.’ Ze gaf me gniffelend een kus. Op de achtergrond kletste de regen ferm tegen het raam dat uitkijkt op onze drassige tuin.

nieuwjaarsbriefje

Een rode nieuwjaarsbrief vol kommer en kwel