Tijdens de bijeenkomst met prof. Paul Cliteur in Sint Niklaas (podcast hier te beluisteren), kwam het gesprek op het ‘goudvisgeheugen’ van de brede massa – de maatschappelijke apathie en de vergeetachtigheid waarop het bestel leunt. Hierop volgde discussie over de zin- en zinloosheid van ‘factchecking’. Het probleem is dat de realiteit waarin wij leven inmiddels volledig absurd is: daardoor zijn er genoeg feiten om zelfs de meest absurde zienswijze te legitimeren.

Gif voor de ziel

‘Great minds discuss ideas; average minds discuss events; small minds discuss people.’ Het is een inzichtrijk citaat omdat het gaat over inzicht versus ophef: over zelf in gang zetten versus passief volgen. Zie je de plannen, zie je de onderliggende ideeën, of laat je jezelf leiden door controverse en de waan van de dag? Het statement verduidelijkt: initiëren staat boven reageren.

Als samenleving zijn we nieuwsverslaafd, en het woord ‘slaaf’ in verslaving laat al zien dat het niet goed zit. Wat we nodig hebben is minder nieuws, minder ‘feiten’. Nieuws is als gif voor de ziel, ik zal uitleggen waarom.

Clowneske beleidsmachine

Hierop kwam ik door wat mijn vader vertelde over het maatschappelijk debat ten tijde van PvdA-leider Joop den Uyl (1919–1987). Den Uyl wilde belasting heffen op grond en huizen: hierover was een jaar lang maatschappelijk debat – veel mensen waren woest. Toen de belasting werd doorgevoerd ging het debat erover nog een jaar door. Vandaag wordt er elk uur een beleidsstuk doorgeramd dat véél controversiëler is. Institutioneel racisme in het regeerakkoord en beleidsplan vaccinatiedwang naar de Kamer gestuurd ondanks vernietigend advies door de Raad voor Rechtspraak over 2G en 3G op de werkvloer. Zomaar twee voorbeelden van de laatste 24 uur. Er is even een kort piekje van ophef, maar het volk is murw gebeukt en gedemoraliseerd door zoveel absurditeit, dus de clowneske beleidsmachine rolt ongehinderd door.

De alternatieve media, zowel gedrukte als digitale, proberen de mainstream media te imiteren. Ze willen ‘nieuws brengen’ en willen serieus worden genomen als nieuwsbron. Zij hopen daarmee de erkenning te krijgen die de gevestigde media óók krijgen. De vraag is of die verwachting realistisch is, en of je die weg überhaupt moet inslaan.

Waanzin-archief

Het antwoord is: neen. Enkele jaren terug hield ik met een groepje een zogeheten waanzin-archief bij. Elke dag gebeurde er wel iets waarvan we dachten: ‘What the hell? No way!’ Ofwel iets waarvan we nog geen maand eerder hadden gemeend dat het nóóit kon gebeuren. Het waren altijd voorbeelden van doorgeslagen politieke correctheid, bestuurlijke incompetentie, beleid van een totalitaire strekking en schokkende corruptie. Het verbaasde ons hoe het allemaal binnen anderhalve dag weer was vergeten. Het nieuwsfeit toonde alleen maar aan hoe het absurde normaal was geworden en het normale absurd. En zo druppelde het gif elke dag verder de ziel en de samenleving binnen.

Dus waarom zouden de alternatieve media die weg inslaan als er reeds een overkill is aan nieuws en feiten? De mensen worden er al mee overspoeld en overladen, het verandert helemaal niets. Elke dag staat er iets in de krant waarvan je denkt: dit is écht te waanzinnig. En een dag later gaan de vis en de aardappelen er weer in en lijkt men het vergeten. Het is véél heilzamer om te bezielen, te inspireren en dieptebegrip te kweken. Het maakt moedeloos om achter de feiten van de steeds somberder wordende werkelijkheid aan te rennen. Woede en aandacht worden in steeds kortere pieken geconcentreerd. Je doet daar aan mee en verandert helemaal niets aan het zieke beleid.

Losmaken van cultuurmarxistische instituties

Daar komt bij, door over de werkelijkheid te rapporteren die onze vijand creëert (dat wil in dit geval dus zeggen, de cultuurmarxistische instituties en het kartel van de geradicaliseerde middenpartijen) conformeren we ons aan dat wat we verwerpen. We volgen de dynamiek van onze tegenstanders, zij initiëren, wij becommentariëren. Zij leiden, wij volgen. En met elk verslagje, elk ‘nieuwsfeit’, dringt de waanzin en absurditeit dieper onze geest binnen. Ook in een economische zin maakt het corrupt. Je maakt jezelf qua geldbronnen immers afhankelijk van verontwaardiging opwekken over de werkelijkheid, terwijl je een andere werkelijkheid in gang zou moeten zetten.

De enige manier om die waanzinnige dynamiek te stoppen is door zélf de agenda te bepalen, zelf een nieuwe werkelijkheid te stichten. Het zijn oppervlakkige geesten die met de ‘events’ bezig blijven: wie vooruit denkt, publiceert beschouwingen. Dan kun je mensen bezielen en op het pad zetten van een eigen cultureel universum, met een eigen cultuurhistorie en eigen filosofen. Langzaamaan kan deze wereld zich emanciperen, en zet dan eigen doelen en plannen in gang, in plaats van reactief te blijven op de belevingswereld van het kartel.

Ambtenaren saboteren de parlementaire controle

Deze absurditeit werd publiekelijk zichtbaar toen een WOB-verzoek de interne e-mails van het ministerie van Volksgezondheid boven tafel bracht. Daarin werd duidelijk dat ambtenaren er trots op zijn dat zij antwoorden geven die op geen enkele wijze eenduidig te interpreteren zijn. Op 25 mei 2020 schrijft een ambtenaar over het inperken van grondrechten: ‘We zeggen wel dat “met het wetsvoorstel een optimale balans is gevonden voor het dilemma dat het verenigen van de doelstellingen van het wetsvoorstel onontkoombaar oplevert” (die zin was van mezelf en ik ben er nog trots op), daaronder kan namelijk alles volgen wat je maar wil! We produceren morgen wel wat zinnen.’

Zij maken de gekozen volksvertegenwoordigers opzettelijk het werk onmogelijk en saboteren de controlerende taak van het parlement! Hun perverse genoegen daarover steken ze niet onder stoelen of banken. Op 15 mei 2020 werd besproken hoe zij mensen aan de corona-app konden krijgen. Er staat: ‘Wat als de worst wordt voorgehouden dat er in de toekomst minder vrijheidsbeperkingen zijn?’ Zij liegen burgers voor over het teruggeven van vrijheden die bewust als een verlokking worden voorgehouden om mensen volgzaam te maken.

In die documenten kun je dagenlang graven – je stuit op de ene absurditeit na de ander. Het probleem hiermee is dat zolang we ons met bronnenonderzoek en waarheidsvinding bezighouden, er ondertussen beleid wordt doorgeramd dat nóg veel absurder en ingrijpender is. De overweldigende golf aan absurditeit zwelt alleen maar aan en is nooit meer in te halen met factchecking en waarheidsvinding.

Voorbij factchecking: zielen uitdoven

Het gaat dus niet om de kracht van factchecking maar om de kracht van overtuigingen, van visies. Dát is de bepalende brandstof voor politieke macht. Tijdens een verhitte discussie zei een linksmens ooit tegen mij: ‘Sid, met deze manier van discussiëren ga je me niet overtuigen’. Waarop ik zei: ‘Ik discussieer ook niet om je te overtuigen, ik discussieer om je ziel te doven!’ Juist deze persoon kwam iets later uit eigen beweging bij mij terug en gaf me toen alsnog gelijk.

Denk er maar eens over na, het is de enige manier om aan de normalisering van het absurde te ontsnappen. Zélf inspiratie brengen en minder ‘nieuws’.

nieuwsverslaafd

Voorbij de feiten hunkert de mens naar visie