De zweer van corruptie die is opengebarsten in het Europees Parlement, ettert verder en veroorzaakt binnenpretjes bij Eurokritische stemmen die zich altijd vragen hebben gesteld bij de manier waarop dat Parlement heel de wereld de les spelde inzake moraal en mensenrechten. Nu blijkt het in hoge mate een façade van de hypocrisie.

De intussen geschorste vicevoorzitter van het Europees Parlement Eva Kaili (van de sociaaldemocratie fractie S&D) blijkt een hoofdrol te spelen in de obscure connectie met Qatar, naast haar partner Francesco Giorgi. Ook de voormalige Italiaanse Europarlementariër Pier Antonio Panzeri, actief in de NGO Fight Impunity, en een niet nader genoemde lobbyist zouden nog vastzitten. In Italië zijn intussen ook Panzeri’s echtgenote (Maria Colleoni) en dochter (Silvia) gearresteerd. Verder is er nog de onopgehelderde betrokkenheid van Luca Visentini, topman van het Europese vakbondswezen. Opvallend: allemaal lieden met een socialistische achtergrond.

Nomenklatura

Ook Elio di Rupo kreeg de ‘parvenus’ niet buiten.

Tevens duikt er een opvallende link op met de Waalse socialisten, in casu Europarlementslid Marc Tarabella en Marie Arena, voorzitter van de EU-commissie mensenrechten (!). Dat verbaast niemand. De PS is al decennia lang betrokken geweest in allerlei schandalen, van Agusta in de jaren ’90 – een affaire die gelinkt zou zijn aan de moord op André Cools – over de vele corruptieschandalen rond de intercommunale Publifin, het gesjoemel rond de Brusselse daklozenorganisatie Samusocial, tot het recente verhaal van de luxueuze snoepreisjes op kosten van de gemeenschap (Jean-Claude Marcourt). De lijst is illustratief en verre van compleet.

Ondanks de banvloek van toenmalige voorzitter Elio Di Rupo in 2005 (‘J’en ai marre des parvenus. Il n’y a plus de place pour les parvenus au Parti Socialiste’) lijkt corruptie als het ware in het DNA van de PS ingebakken. Het fenomeen is eigen aan een gescleroseerde machtspartij, waarin politiek niets meer te maken heeft met goed bestuur maar alles met het belang van de partij zelf. Vandaar de bastions, de baronieën, de vetes tussen de clans en de broedermoorden, de quasi-dictatuur van lokale mandarijnen, het totaal gebrek aan checks and balances, en het onvermijdelijk daaraan verbonden fenomeen van de graaicultuur en zelfverrijking.

In de Sovjet-Unie heette dat de nomenklatura: een groep mensen die het partij-apparaat bemant en in een parallel universum leeft met eigen privileges, tot en met de champagne en kaviaar. De Waalse en de Brusselse PS hebben sinds decennia het niveau bereikt van een communistische partij in éénpartijstaten, waar een ideologie van de gelijkheid alleen voor de massa geldt maar niet voor de elite. De oprukkende concurrentie van Ecolo in Brussel en de PTB in Wallonië versterkt eerder dit fenomeen, dan het te ontmantelen. Dat brengt ons op een dieper liggend verband tussen socialisme/communisme enerzijds en corruptie anderzijds.

Kaviaarsocialisme

De dikke kapitalist zoals hij in socialistische spotprenten werd afgebeeld

In een kapitalistische vrijemarkteconomie is het toegestaan en zelfs aanbevolen om zich te verrijken, uiteraard op een legale manier. Dat mag zich uiten in zichtbare welstand, status, en dus ook macht. Schaamtegevoelens rond zichtbare rijkdom kunnen weggewerkt worden met filantropie (Bill Gates).

In Amerika, het kapitalistische modelland, kan je alleen president worden als je over een fortuin beschikt. Dat geeft politici van rechts-liberale komaf een zeker comfort: in hun ideologie is er niets mis met veel geld verdienen, het doet de economie draaien. Armen moeten niet afgunstig zijn, maar zorgen dat ze door hard te werken ook hogerop geraken.

Binnen deze filosofie van het vrije entrepreneurschap zijn egoïsme en bekommernis om het eigen belang zelfs moreel verantwoord: trek uw plan. Liberalen pur sang hoeven niet te stelen of om te kopen (al ontduiken ze wel graag belastingen), ze kondigen het spel van de vrije markt af waarin alles toegelaten is wat niet verboden is, en dat is zo weinig mogelijk. Reclame, lobbying, commissielonen, de snoep als verborgen verleider aan de kassa, de potten mayonaise wat kleiner maken zonder dat iemand het merkt, het hoort allemaal bij de perfect legale trukendoos waarbij je een product verkoopt aan elke zot die er de prijs voor wil betalen. Met winst dus.

Linkse parvenu’s komen in dat opzicht in een soort spagaat. Ze zweren bij het gelijkheidsprincipe, maar ze houden aan hun eigen privileges die afgeschermd moeten blijven. Ze verdedigen formeel een ideologie die geen individuele verrijking tolereert, ze handhaven graag de karikatuur van de dikke kapitalist-met-bolhoed, maar ze behoren zelf tot een elite, een nomenklatura, waardoor ze zich onderscheiden van de gewone man/vrouw, alleen al via de genereuze vergoedingen die ze zichzelf uitkeren. PVDA-politici moeten hun wedde grotendeels afdragen aan de partij, maar socialistische politici houden hun loon liever zelf. Meer nog: ze willen als leden van het politiek establishment ook welstand verwerven, die ze echter niet mogen etaleren, en waarvan de herkomst ook niet mag prijs gegeven worden. Het kaviaarsocialisme houdt niet van pottenkijkers, het zijn crypto-kapitalisten.

Zo komen ze als vanzelf in het ‘alternatief circuit’ terecht van smeergeld, snoepreisjes, verduistering, omkoperij en corruptie. De Qatarezen wisten goed bij wie ze moesten zijn toen ze toppolitica Eva Kaili benaderden. Ze was vice-voorzitter van het Europees Parlement, ze was Grieks (altijd een plus in zo’n omkoopkwestie), en ze was een socialiste. De zak vol met geld waarmee haar papa rondzeulde, is een symbool van een onhandige, bijna kinderachtige manier om fortuin te vergaren en dat niet te willen tonen. Geen ingenieuze witwas-constructies, geen Kaaimaneilanden, maar gewoon een zak met briefjes van 50 euro in de linnenkast. Als dat geen karikaturen oplevert. Cartoonisten, scherpt uw potloden.

Institutionele kleptocratie

Franck Vandenbroucke: de man die het Agusta-geld wilde verbranden

Even onhandig was de uitroep van toenmalig SP-voorzitter Frank Vandenbroucke ‘Steek dat geld in brand!’, toen hij begin de jaren ’90 vernam dat er in een kluis van zijn partij enkele miljoenen cash van duistere herkomst lagen opgeslagen. Liberalen bedenken creatieve oplossingen voor zwart geld, socialisten verbranden het, in een poging om sporen uit te wissen. Hun neiging tot corruptie en hun omkoopbaarheid slaat om in paniek als het gerecht onraad ruikt. Socialistische bestuurders bepleiten herverdeling, maar het geld onder hun eigen matras veroorzaakt dikke bobbels.

Dat brengt ons bij de rol van de staat in het socialistische denkmodel. Als de linkse elites zich clandestiene privileges toekennen, dan moeten ze dat afdekken met een haast tirannieke toepassing van het gelijkheidsprincipe bij de gewone man en vrouw. Al wie dus ook maar enige aanstalten maakt om zich legaal te verrijken, door hard te werken, moet dat geld langs fiscale weg weer storten in een bodemloze pot. Dat geld dient dan vooral om het systeem zelf recht te houden, de partijen te financieren en, uiteraard, het politieke personeel en de complexe bureaucratie te onderhouden. Vijf regeringen en evenveel parlementen in België. De hoogste aanslagvoet wereldwijd, afdokken maar.

Zo slaat de socialistische kleptocratie neer in de institutionele kleptocratie van de gulzige overheid, ook wel roverheid genoemd. Wat zich vandaag in het Europees Parlement voor onze ogen ontrolt, is enerzijds de betrapping op heterdaad van een linkshangende, moraalpredikende dievenbende, en anderzijds de ontmaskering van de superstaat die steeds meer ons leven wil beheersen in alle details, tot en met de hoe-kromheid van de bananen.

Een fantastisch spektakel, dat wel. Chapeau voor de speurders die de zaak uitspitten. Noteer: niet de Europese antifraudecel bracht dit aan het licht, wel het Belgische federale parket. In de huidige kakistocratie lijkt de rechterlijke macht de hoop in bange dagen.

Het nieuwe boek van Johan Sanctorum, getiteld ‘Kakistocratie – Pleidooi voor méér antipolitiek’, is verkrijgbaar bij Doorbraak-boekhandel, of, indien u een gesigneerd exemplaar thuis bezorgd wil krijgen, via de blog van de auteur.

Wie geïnteresseerd is in een lezing rond dit thema, kan met de auteur contact opnemen.

Nomenklatura

Zijn socialisten gevoeliger aan de lokroep van corruptie?