Pensioen met 60, minimumloon van 1400 euro netto, algehele prijsstop, 1063 euro per maand voor alle jongeren, nationalisatie van vliegvelden en snelwegen, afschaffen van wetten tegen het dragen van boerka’s, alle kantines in Frankrijk bio en gratis. Een greep uit het verkiezingsprogramma van NUPES.

NUPES staat voor Nouvelle Union Populaire Écologique Sociale, kortweg NUP. Het is de per 1 mei opgerichte coalitie van bijna alle linkse en groene partijen, inclusief socialisten en communisten. Zij sloten een stembusakkoord voor de parlementsverkiezingen van juni. Het initiatief kwam van oude bekende Jean-Luc Mélenchon van La France Insoumise (LFI), de grootste linkse partij van dit moment.

Met een achterstand op Marine Le Pen van slechts vierhonderdduizend stemmen miste hij de tweede ronde van de presidentsverkiezingen. De 70-jarige politicus weigert zich neer te leggen bij deze zoveelste nederlaag en manifesteert zich sinds kort als de aanstaande premier van Frankrijk. Dan moet hij wel eerst met de NUP een meerderheid halen in de Assemblée, zodat president Macron niet om hem heen kan.

Fantasie

Daarmee zou het land voor het eerst in 20 jaar met een cohabitation opgescheept zitten: een president en premier van verschillende politieke signatuur. Dat zou tot volledige stilstand van Frankrijk kunnen leiden, omdat Macron op veel punten lijnrecht tegenover de linkse leider staat. Behalve de pensioengerechtigde leeftijd die Mélenchon koste wat kost op 60 wil houden, zijn er meer hoofdpijndossiers. Zoals de plaag van het islamisme – volgens hem louter fantasie.

Maar de enige fantasie hier lijkt Mélenchon’s retoriek: met een stembusakkoord komen links en groen in de peilingen nog niet verder dan 135 tot 165 zetels. Een formidabele winst, maar nog altijd ver van de 289 nodig voor een meerderheid. De coalitie van president Macron staat ruim boven de 300, terwijl Marine Le Pen niet verder lijkt te komen dan 20 tot 40 zetels.

Franco-Algerijns rolmodel

In Frankrijk neemt men het niet zo nauw met de essentie van het representatieve kiesstelsel: ieder kamerlid vertegenwoordigt een geografisch bepaalde groep. Wil een partij een bepaalde kandidaat per se in de Assemblée hebben, dan zetten ze hem of haar in een district waar winst verzekerd is. Mélenchon deed dat bijvoorbeeld met de 25-jarige Taha Bouhafs, een bekende en in sommige kringen beruchte ‘militante journalist’, in Algerije geboren en kandidaat voor LFI in Vénissieux, een stadsdeel van Lyon. Mélenchon haalde daar 40% in de eerste ronde van de presidentsverkiezingen, hetgeen betekent dat zijn partij deze zetel in de zak heeft.

Taha Bouhafs is ondanks zijn jeugdige leeftijd een soort rolmodel voor Mélenchon en zijn parlementariërs. Net als zij gaat hij regelmatig los tegen een volgens hem institutioneel racistisch, islamofoob en kolonialistisch Frankrijk, en veracht hij zowel de politie als iedereen die anders denkt dan hijzelf.

Smaad

De ‘Franco-Algérien’ heeft zich behendig uit een banlieue omhoog gepraat, geschreven en gefilmd. Op Twitter aanbidden verschillende linkse en groene toppolitici hem. Al werd hij onlangs nog veroordeeld wegens smaad, omdat hij de eveneens uit Algerije afkomstige voorzitster van de grootste politiebond een ‘Arabe de service’ had genoemd. Een Arabische die zich voor het karretje van de blanke overheersers laat spannen…

De nieuwe kandidaat heeft een eigen gevoel voor humor. Hij grapte ooit over een bijeenkomst van het CRIF – de overkoepelende organisatie van Franse Joden – dat daar bij de koffie wel ‘petits fours’ zouden worden geserveerd wat zowel koekjes als kleine ovens kan betekenen… Bouhafs schreeuwt ook ongehinderd en zo vaak hij wil van de daken dat Israël vernietigd moet worden. Tenslotte denkt Mélenchon daar met veel anderen op extreemlinks net zo over.

Charlie Hebdo overlevende

Toen de bejaarde filosoof Henri Peña-Ruiz opriep kritiek op de islam niet te verwarren met islamofobie, tweette Bouhafs meteen: ‘let maar niet op die ouwe sukkel, na de volgende hittegolf horen we niks meer van hem. Lol’ Dat ‘Lol’ na het doodwensen van een 72-jarige valt op Twitter niet op, maar is voor een aanstaande parlementariër toch opmerkelijk.

Als een gifkikker gaat de journalist annex politicus tekeer tegen iedereen die hem niet bevalt. Zoals Zineb el Rhazoui bijvoorbeeld, de journaliste die het bloedbad bij Charlie Hebdo overleefde en tot de dag van vandaag onder politiebescherming moet leven. Ze had iets over de verplichte hoofddoek gezegd, waar Bouhafs van maakte dat dankzij Rhazoui vrouwen zich niet meer veilig met een hoofddoek op straat kunnen vertonen. Over hoofddoeken gesproken, de oogappel van Mélenchon vindt ook dat ‘voor meisjes de hoofddoek niet het probleem is, maar de blik van witte mannen’. Wat je doet afvragen hoeveel witte mannen er rondlopen in islamitische landen.

Parlementair met strafblad

Op een dag zat deze ‘militante journalist’ in een klein Parijs theater waar ook president Macron en zijn vrouw zich onder het publiek bevonden. Meteen trommelde hij per mobiel activisten uit de buurt op om stennis te komen maken. Het presidentiële echtpaar moest door hun lijfwachten worden geëvacueerd.

Geen wonder dat Macron onaangenaam verrast was dat Mélénchon Bouhafs in de Assemblée wilde halen. Hij vond deze keus volgens bronnen ‘totale waanzin’ en was abasourdi: met stomheid geslagen. En dan ook nog iemand die veroordeeld was!

Waarbij aangetekend moet worden dat er nog nooit zoveel parlementairen met een strafblad in de Assemblée hebben gezeten als nu: 30 à 40; bijna allemaal van Macron’s eigen partij.

Alleen maar blanken

Mélenchon had zijn minachting voor het parlement niet beter kenbaar kunnen maken dan door Taha Bouhafs daar te parachuteren. Zijn Gabonees-Franse kamerlid Danièlle Obono, die zwaar de pest heeft aan het ‘koloniale’ Frankrijk en consequent weigert het volkslied te zingen, was kennelijk nog maar een beginnetje.

Daar komt nu ook nog de 21-jarige studentenactivist Louis Boyard bij uit de Vendée – een departement aan de Atlantische kust. Hij is kandidaat in een district bij Parijs, waar een zetel nagenoeg is gegarandeerd. Boyard zelf verklaarde deze verhuizing als volgt: de Vendée beviel hem niet ‘omdat er alleen maar blanken wonen’. Deze tekst blijft vreemd klinken uit de mond van iemand die eruitziet als een lid van de Hitlerjugend, maar is Mélenchon en zijn partij op het lijf geschreven.

Seksueel wangedrag

Als klap op de vuurpijl werd de kandidatuur van Taha Bouhafs deze week plotseling weer ingetrokken. Zijn gejeremieer over de stortvloed van beledigingen waar hij niet meer tegen kon, klinkt bizar van iemand die zijn hele carrière heeft gebouwd op scheldpartijen en beledigingen….

Waarschijnlijker is er meer aan de hand en heeft de partij hem gedwongen zich terug te trekken. Er zijn geruchten over ‘seksueel grensoverschrijdend gedrag’, één van de weinige dingen waar je zelfs in extreemlinkse kringen niet mee wegkomt. Opvallend genoeg hebben sommige linkse en groene politici hun enthousiaste tweets over Bouhafs als Assembléelid inmiddels weer verwijderd.

En voilà, zojuist lekte uit dat Mélenchon’s partij een intern onderzoek is gestart naar klachten van seksuele aard over Taha Bouhafs.

Radialisering

Dat iemand als Bouhafs op een haar na in de Assemblée had gezeten, is tekenend voor hoe politiek Frankrijk geradicaliseerd lijkt te zijn onder president Macron. De gematigd rechtse Republikeinen hebben zichzelf nagenoeg buiten spel gezet, en de ooit zo machtige socialisten zijn nog maar een piepklein radertje in de extreemlinkse ‘Nieuwe Volksunie’.

Die overigens bar weinig met het gewone volk te maken heeft.

NUP

Een ‘Volksunie’ zonder volk: de nieuwe links-groene coalitie in Frankrijk