De lezer weze gewaarschuwd. Dit boek is een vervelend boek. Vervelend omdat het ons confronteert met datgene waar we liever niet mee geconfronteerd worden. In dat opzicht is De Afrekening dus een uitstekend boek: een boek dat ons wakker wil houden. Dat mag. Dat moet. Soms.

Heel dit continent zoals wij dat door de jaren heen gekend hebben, gaat naar de verdoemenis. En de schuld ligt bij politici, leidinggevenden en een hele generatie betuttelende kwezels. Ik wik mijn woorden.
Dat is zowat waar het in dit boek over gaat. En volgens de auteurs is de moraal van het verhaal: ‘Is alles geoorloofd wat de wet niet verbiedt?’ En ook: moeten politici voor de rechtbank ter verantwoording geroepen worden wegens schuldig verzuim?

Wie De Afrekening puur als een avonturenroman leest, kan volstaan met deze beschrijving: burgers — in het boek vertegenwoordigd door drie broers — komen in verzet tegen agressieve allochtone moslims, media die voortdurend verzwijgen, vergoelijken, verdoezelen, wegkijkende politici en cultuurmarxisten…, en roepen hen in een soort van Nürnbergproces ter verantwoording. Echter, ’the fact is more than meets the eye’… Van historicus, filosoof, humanist en veelschrijver Sid Lukkassen verwachten we toch een diepere beschouwing dan deze en daarin worden we toch wat teleurgesteld.

Sterker dan fictie

Opdat het boek niet meteen ‘populistisch’ zou genoemd worden, voegen de auteurs op vele pagina’s voetnoten toe die verwijzen naar écht gebeurde feiten en uitspraken. De werkelijkheid overtreft namelijk elke fictie. Zelfs de Churchill-uitspraak ‘maar mevrouw, u bent gewoon een lelijke vrouw’ komt van pas (p. 85).
Verzamel de voetnoten en u hebt een overzicht van het politiek correcte denken en cultuurmarxisme in Nederland, waar met name Lukkassen eerder al bijdragen over leverde in enkele boeken*

Een paternalistische elite

Een van hoofdpersonages vertolkt het zo:
‘Wij als gewone burgers zijn ons in dit land, dankzij het beleid van de afgelopen jaren, steeds onbehaaglijker gaan voelen. Eigenlijk worden we al jaren geteisterd door een paternalistische elite. Deze meent dat we weinig te zeggen of te beslissen moeten hebben, omdat dat beter voor ons is. (…) Wij mogen alleen nog gaan kiezen voor de gemeenten, de provincies, de Tweede Kamer. Maar eerlijk gezegd: daar zien we nu al vele jaren telkens weer dezelfde gezichten. Het is een regentenkliek. En zelfs als ze uit de politiek zijn verdwenen, duiken ze weer op in topfuncties bij aan de overheid gelieerde bedrijven , zoals de asiel- en energie-industrie waar onvoorstelbaar veel belastinggeld wordt ingepompt. En als voortrekkers van de paternalistische elites houden zij goed de vinger aan de pols, opdat het belastinggeld exact naar de putjes loopt die zij gezamenlijk hebben afgesproken. Zo zie je vluchtelingkampen terecht komen op plekken waar niemand ze wil hebben, zien we windmolenparken ontstaan waar niemand ze wil hebben, enzovoort. (…)
Als dank mogen we toekijken hoe al ons geld wordt uitgegeven aan nutteloze import van kansloze en bij voorbaat ontevreden mensen. Of dat het wordt besteed aan de grootste milieuleugen die ooit door mensen is bedacht.’ (p105-106)

Conclusie

De conclusie wordt dan snel dat het ‘afdoende bewezen is dat we op koers zijn naar een maatschappij die voor enkele globalisten misschien functioneel is, maar voor gewone mensen als wij totaal onleefbaar. Om de democratie te behouden , kan het nodig zijn die tijdelijk op te schorten. Het is niet vanzelfsprekend meer dat we met democratische middelen de ons toekomende vrijheden en zeggenschap kunnen redden. Allerhande wetten zijn aangenomen om de vrije pers en websites te beknotten (…) Zelfs rechters zijn bereid gebleken om de wet ander te interpreteren dan zij is bedoeld.’ (p 113). De auteurs verwijzen met deze passage naar de Nederlandse liberale partij VVD, die rechters wou verbieden om wetten te toetsen aan internationale verdragen.

De afrekening

Wat volgt is dan een soort militair rapport (de auteurs kregen hulp van enkele hooggeplaatste kolonels) dat haast minutieus beschrijft wat er zoal misloopt in een poging een onafwendbare nucleaire aanslag, opgezet door geradicaliseerde moslims, te vermijden. De gevolgen blijken immers drastisch en dramatisch.
Wereldliteratuur is dat niet en je moet even doorbijten tot het laatste hoofdstuk, waarin de afrekening volgt. De regering dook tijdens de aanslagen om veiligheidsredenen onder, een militaire junta nam het bestuur over. Het boek eindigt met een rechtsgang naar analogie met de Nürnbergprocessen (meervoud!) in 1945, waarbij politici berecht worden voor misdaden tegen de vrede, de mensheid en de menselijke vrijheid.

Incorrect

De afrekening is compleet politiek incorrect: het verhaalt, zoals de auteurs in een voorwoord schrijven, de ‘ongebreidelde immigratiegolven en de toenemende islamisering in Nederland. Het boek wil ook aantonen hoe eenvoudig het is om een democratie te ontwrichten met een ideologie en cultuur die haaks op onze samenleving staat. Wanneer politici, leidinggevenden en de roeptoeters van journalisten de multiculturaliteit blijven faciliteren en vergoelijken, wordt dit alles nog verder in de hand gewerkt.

Uit de opzet van dit verhaal, blijft dit onvermijdelijk een simplistische vertelling. Wie diepere achtergronden wil, leest bijvoorbeeld Lukkassens boeken over cultuurmarxisme en diversiteit (hieronder vermeld). Schaft Nederland zich af, van Frits Bosch geeft overigens – bij wijze van voorbeeld — een beter inzicht in de hele problematiek. Of, wanneer het over islamisering gaat, Voor vrijheid, dus tegen islamisering van Sam van Rooy dat via een ware toevloed van citaten en feiten aantoont waar de islam concreet voor staat.

De Afrekening wil wellicht aanzetten tot nadenken, maar faalt enigszins in die opzet. De werkelijkheid mag dan nog bedreigender zijn, deze fictie gaat ten onder aan ongeloofwaardigheid. Dit boek is geen stationsromannetje, geen schelmenroman en evenmin een sprookje. Het verhaal op zich is veeleer een nachtmerrie.

___

Andere boeken van Sid Lukkassen e.a. over de in De afrekening behandelde thema’s, zijn allen verkrijgbaar in de Doorbraak-webwinkel.

Cultuurmarxisme – Paul Cliteur e.a
Diversiteit, identiteit, en de culture wars – Paul Cliteur e.a

Nürnbergproces

Von Rundstedt, de vergeten maarschalk vol Pruisische geest

De burger in opstand