Nog maar juist heb ik me eens goed laten gaan over Filip, de Blode Duivels en Qatar, waar het WK voetbal heden wordt afgetrapt, of de moderne shariastaat verrast ons te elfder ure met de mededeling dat er geen druppel alcohol mag vloeien in en rond de stadions. Dat was niet afgesproken, het is in feite gewoon contractbreuk, maar FIFA-baas Gianni Infantino slikt het affront vlekkeloos, met de mededeling ‘Je gaat niet dood van drie uur geen bier te drinken’. Dat klopt, je leeft er zelfs langer van, maar de vraag is hoe. Overleven op Cola en Fanta, zoals de Qatarezen moeten doen, dan verga ik nog liever in de woestijn. Nooit was thuisblijven zo aantrekkelijk.

Denk nu niet dat het bij dat alcoholverbod om streekbieren of onze pilsmerken gaat, zelfs geen Jupiler: de Amerikaanse gigant Budweiser (behorend tot de AB Inbev-groep) had als sponsor het monopolie om in en rond de stadions alcoholhoudende dranken te mogen slijten. Het is een flets bier dat kenners bij ons als kattenpis zouden omschrijven, waarbij vergeleken Heineken een grand cru is. Iets als Cola en Fanta dus, of waarom zelfs de meest fervente Rode Duivelsupporter paste voor dit evenement. Tenzij betaald door Qatar, hotel inbegrepen, om ‘positieve boodschappen over het gastland te verspreiden’. Ergens moet daar de Arabische versie van Noël Slangen rondlopen.

150 generaties

Wim De Smet | Doorbraak.be

Qatarees café zonder bier.

De gigantische stapel lege blikken die de supporters daarbij in en rond de stadions zouden achterlaten, had moeten weggewerkt worden door een extra lading ‘gastarbeiders’, per slavenschip aangevoerd uit Kenia, een activiteit waar Arabieren historisch een grote expertise in hebben. Nu het alcoholverbod dit overbodig maakt, zal men allicht deze werkkrachten gewoon overboord gooien, ook een klassieke techniek uit de tijd van de grote slaventransporten, wanneer een schip bijvoorbeeld teveel diepgang maakte.

Hoger vernoemde FIFA-baas Infantilo vindt dat allemaal misplaatste opmerkingen en blijken van een gemis aan respect tegenover het gastland. Er zijn maar drie gastarbeiders overleden, geen duizenden, en die drie zijn dan vermoedelijk nog gestorven van verveling op een van hun talrijke vrije dagen. In een indrukwekkende speech, waarin hij de kritiek op Qatar genadeloos de grond inboorde, springt er toch één passage bovenuit, namelijk deze: ‘Voor wat Europa de vorige 3.000 jaar heeft gedaan, zouden we de volgende 3.000 jaar nog excuses moeten aanbieden.’

Ola zeg. Om een steenrijke oliestaat te verdedigen, waar democratie een onbekend begrip is, verrast deze schuldbekentenis toch wel. Het is bij ons al een tijdje dat homo’s niet in de gevangenis vliegen en dat vrouwen alleen op straat mogen lopen. En ondanks de inspanningen van Quickie zijn journalisten bij ons nog altijd niet verplicht om een app op hun gsm te plaatsen waarmee ze kunnen getraceerd worden. Desondanks moeten wij nog 3.000 jaar excuses aanbieden voor ons wangedrag. Dat is omgerekend 150 generaties, begin er maar aan. Horen daar ook stokslagen op de blote billen bij? Misschien, wie weet, als de sharia erdoor komt.

Woke-strategie

Baron Michel D’Hooghe: een van de bezielers van de Qatarlobby binnen de FIFA.

Kadert men de ronduit groteske uitspraak van Gianni Infantino in een breder perspectief, dan wordt veel duidelijk: de FIFA-baas pakt hier uit met onvervalste woke-retoriek. Dat houdt in: een schuldbekentenis uiten in hoofde van de ‘witte’ Europeaan, waarachter een strategie zit om de aandacht af te leiden van de eigen rotte business en/of machtspolitiek. Want de wereldvoetbalbond sleept zelf een geur met zich mee van corruptie, anders had Qatar dat kampioenschap nooit kunnen organiseren

Een afleidingsmanoeuvre dus. Zoals de anti-racismecampagnes vooral bedoeld zijn om op het geweten van de supporters te werken, zo haalt Infantino nu alles uit de kast om een mistgordijn op te trekken rond de stinkende FIFA-potjes. De voorzitter van de wereldvoetbalbond heeft recht gesproken: het is allemaal uw schuld.

Onder deze corrupte kliek die via omkoping het Qatar-tornooi regelde, vinden we namen als baron Michel D’Hooghe, gewezen voorzitter van de Belgische Voetbalbond en van Club Brugge. Zijn zoon is als orthopedist aangesteld in een privékliniek in Doha, zo weet sportjournalist Hans Vandeweghe te vertellen, en wil uiteraard van Qatar geen kwaad woord horen. Heel dit groezelige milieu, waarvan de Zwitser Sepp Blatter en de Franse ex-voetbalvedette Michel Platini de spil waren, alvorens Infantino het overnam, leeft van onderhandse steekpenningen en smeergeld.

Het verhaal is ondertussen algemeen bekend dat genoemde Platini op dringend verzoek van de toenmalige president Nicolas Sarkozy de kandidatuur van Qatar steunde, voorwaarde die het oliestaatje stelde voor de aankoop van Franse straaljagers ter waarde van 14,6 miljard dollar. We gaan hier niet heel de schimmige FIFA-historiek nog eens uit de doeken doen. Punt is dat deze cashmachine veel te verbergen heeft, journalisten ook verwent en omkoopt, maar daarnaast het grote publiek bewerkt met woke-achtige culpabiliseringscampagnes om de vis te verdrinken.

Qatar Investment

Een hoop schoon Belgisch volk op de thee bij de Emir (2015).

Natuurlijk is dat Qatarbashen van Europeanen een ietsepietseke hypocriet, dat is wel waar. Het Belgische en Vlaamse bedrijfsleven loopt er al tien jaar de deur plat om zaken te kunnen doen. In 2015 streek er een imposante handelsdelegatie in de Golfstaat neer, onder leiding van prinses Astrid. Naast zes ministers, onder wie Didier Reynders (MR) en Philippe Muyters (N-VA),- waren zowat 250 bedrijven klaar om de sjeiks op te vrijen. Toen al werden deals gemaakt voor bouwcontracten met het oog op dit voetbaltornooi. Zo werd de bouw van twee WK-stadions toegewezen aan de Belgische betonboer Besix.

Vergeten we ook niet dat de oliestaat zich via Qatar Investment Authority ondertussen wereldwijd inkoopt in grote Europese industriespelers als Volkswagen, Porsche, Siemens en TotalEnergies. Volkswagen, Porsche, met een oliestaat als hoofdaandeelhouder, doet het een belletje rinkelen? Vroeg of laat vertaalt deze financiële participatie zich in economische macht én politieke invloed. Tenslotte is Qatar voor België een belangrijke leverancier van vloeibaar gas, aangeleverd in Zeebrugge. Zeker nu Poetin de kraan dichtdraaide, zijn we de shariastaat dankbaar onder het motto, vrij naar de Romeinse keizer Vespasianus, ‘Gas stinkt niet’. Of toch een beetje?

De nu al historische woorden van Gianni Infantino honoreren dus ook de woestijnprinsen met het zwarte goud dat we nog altijd niet kunnen missen. Zo kregen de Saoedi’s de Grote Moskee in Brussel cadeau begin de jaren ’70, en zo kwam de Resolutie van Straatsburg tot stand: meer Europese islam om de Arabische olieleveranciers te vriend te houden. It ’s all about oil, you stupid. Nu ook in gasvorm verkrijgbaar. Ik zal het als Cato blijven herhalen: we moeten dringend af van fossiele energie, daar is zelfs geen klimaatakkoord voor nodig. En ook geen voetbaltornooi of de boycot ervan.

Luistertip: Café zonder bier (Bobbejaan Schoepen)

oliestaat

Drieduizend jaar excuses, en dan komt u er nog goedkoop vanaf!