Alle politieke partijen zijn en grand désarroi, zei me recent een ex-collega van de PS. Désarroi dus. In het Engels disarray. Ik let altijd op de woorden; overgehouden uit de Germaanse. In het Frans is een arroi een escorte, gereserveerd voor mensen van rang en stand. In het Engels gaat array over de persoonlijke militaire uitrusting, en betekent het ook militaire slagorde, opstelling. Dat zijn betekenisnuances, maar de politiek is gewoon haar arroi/array kwijt in alle betekenissen.

Ontreddering

De man van de PS heeft gelijk. De politieke ontreddering en radeloosheid zijn totaal. Uitzonderingen zijn Vlaams Belang en PvdA, maar voor de rest: désarroi. In elke partij zijn er totaal tegenstrijdige opvattingen over de te varen koers. En Het Laatste Nieuws laat vandaag zien dat dat bij de kiezers ook zo is. Alleen worden die niet verondersteld oplossingen aan te brengen.

26 mei was een klap. Een straf – zegt intussen iedereen – voor de manier waarop de Zweedse coalitie aan politiek heeft gedaan. De catenaccio, waardoor niemand nog zag/wist wat de regering wél aan goede dingen deed. De politieke zelfdestructie. Maar er is meer: dat gedoe gaat door. In alle partijen, want dat soort zeden en gebruiken is zeer besmettelijk. Tactiekjes, strategietjes, spelletjes…

Federale regering kl***

Ik neem er eentje uit. Bij de N-VA hopen sommigen dat ze weldra vanuit de Vlaamse regering de federale regering vijf jaar lang gaan bestoken om daar dan in 2024 massieve electorale vruchten van te oogsten. Dat werkt nooit, want het is uitgerekend dat wat de mensen zo beu zijn. Daar krijgen ze stilaan de wubbe van.

De Vlaamse regering dient namelijk niet om de federale regering te kl***. De Vlaamse regering moet zorgen voor excellent onderwijs, voor stevige welvaart en rechtvaardig welzijn; voor een goedkopere en betere openbare omroep, voor cultuur, voor woningen, noem maar op. En laten we hopen dat ze op al die terreinen kiest voor een uitgesproken beleid waar je het uitdrukkelijk ook oneens kan mee zijn, maar waarvan men weet/hoopt/denkt dat een zeer grote groep Vlamingen het er wel mee eens is. En laat ze dat ook elke dag goed uitleggen.

(Tegen)wringen

Als de uitkomst van de onderhandelingen alweer een beetje van dit en een beetje van dat is, met veel te veel technische blablabla, als er geen kleur in zit of alleen maar grijs, dan wordt de hele zaak beter opgeblazen. Het beleid zal uitgesproken zijn, of het zou beter niet zijn. En voor alle duidelijkheid: dat moet/mag niet exclusief rechts zijn; wel duidelijk, gemotiveerd, uitgelegd en eendrachtig verdedigd. Dat kan. Zeker weten.

Maar om eerlijk te zijn. Ik vrees ervoor. Net omwille van die tactiekjes, spelletjes. Het feit dat een en ander nogal lang duurt kan daarop wijzen. Ik kan me zo voorstellen dat er alweer volop (tegen)gewrongen wordt. Opdat partij A dan toch maar niet zou kunnen ‘scoren’ op de kap van partij B en C.

Of omwille van de ingebakken inertie, het mooist geïllustreerd door de zogenaamde twaalf apostelen (van de CD&V – red.). De interviews met de woordvoerder waren stuk voor stuk perfecte illustraties van het probleem dat hij aan het bespreken was: paard en man sparen, niet eens enerzijds/anderzijds maar nog erger. Om in de sfeer te blijven: mijn God!

Reken daarbij de helaas loffelijke gewoonte om het algemeen belang niet te laten voorgaan op het particuliere belang. En mijn verwachtingen zakken ineen als een pudding. En ik ben van nature een optimist.

Onderwijs

Eén voorbeeld: het lerarentekort is een ongelooflijke bedreiging. Als dan iemand met kennis van zaken, Dirk Van Damme van de OESO, erop wijst dat bij ons veel te veel leraren wél door Onderwijs worden betaald maar nooit voor de klas staan en in allerlei zogenaamd ondersteun(en)de diensten bezig zijn, terwijl veelal die diensten de échte leraren de duvel aan doen, dan zie je iets heel merkwaardig ontstaan. Van Damme wordt dan gewoon moedwillig verkeerd begrepen. Men laat hem dingen zeggen die hij nooit heeft gezegd à la ‘alle leraren zijn luiaards’. De vakbond – altijd als de kippen erbij om gelijk welke verandering tegen te houden – zegt dan dat ze zijn goed betaalde baan bij de OESO gerust wel eens een weekje willen overnemen. En klaar is kees. Van Damme is kaltgestellt.

Media

Je zou dan kunnen hopen op de corrigerende rol van een vierde macht om dingen in perspectief te zetten, maar neen hoor. De media doen en masse gewoon mee met de politiek: ze hollen van het ene incident(je) naar het andere. Het laatste over de zitjes in het parlement – ik stel voor ze volgens alfabet te plaatsen. Zo leer je nog eens iemand kennen.

Op televisie is ernstig kijken en klinken zowat de enige vereiste geworden, terwijl de dingen waarover wordt bericht in de regel maar om te schateren zijn, als ze niet zo treurig waren. Ja, hier en daar klinkt in de media eens een andere stem, goede journalisten, ze bestaan, maar ze verzwelgen in het eenheidsdenken van al de rest.

De behoefte aan een medium dat in Vlaanderen dat soort flauwiteiten en onnozelheden doorbreekt en toch op zeer toegankelijke wijze, helder en kort én evidence based laat weten waar het echt op staat, is torenhoog en groter dan ooit tevoren. De dag dat dat er komt, zullen de politici er niet goed van zijn. Het algemeen Vlaams belang – pun not intended – wel.

ontreddering

‘Le désarroi’ en ‘de wubbe’