Voorzitter van de Vlaams Belang-fractie in de Kamer Barbara Pas maakt brandhout van het voorstel dat Open Vld’ers Egbert Lachaert en Patrick Dewael recent lanceerden om te komen tot één federale kieskring.

Paniek is een slechte raadgever. In momenten van panische angst gaat men beven, zweten en hyperventileren. Soms vertalen angstgevoelens zich zelfs in vecht- of vluchtreacties en, wanneer het echt heel erg is, in een derealisatie. In dat geval verlies je eigenlijk je band met de realiteit. Voldoende slaap, yoga of rustgevende wandelingen kunnen hier veel aan verhelpen.

Het had volgens mij dus beter en gezonder geweest dat Egbert Lachaert en Patrick Dewael, na het aanschouwen van de recente peilingen van de Open Vld, een verkwikkend wandeltochtje of ritje te paard hadden gemaakt en zich niet onmiddellijk hadden beziggehouden met het formuleren van een onzinnig voorstel over een federale kieskring.

Ik kan het Open Vld-voorstel in kwestie enkel beschouwen als een angstige poging om het succes van onze brede volkspartij, het Vlaams Belang, aan te pakken. Sinds de als gerechtelijke procedure verpakte politieke afrekening met het Vlaams Blok in 2004, hebben de zelfbenoemde democraten daartoe ondertussen zowat alles geprobeerd. En de laatste tijd heeft men in dit kader vooral de kieswet in het vizier. De kiesgerechtigde leeftijd op 16 jaar brengen, het afschaffen van stemplicht… Iets moet toch kunnen helpen, niet? Als het bericht slecht is, moet men tenslotte kunnen afrekenen met de boodschapper, in dit geval de kiezer.

Zelf ben ik er nogal gerust in. Zolang mensen als Lachaert of Dewael ostentatief hun ogen blijven sluiten voor de relevante maatschappelijke problemen die het Vlaams Belang aankaart, zijn al deze pogingen bij voorbaat al tot mislukken gedoemd.

Het voorstel voor één federale kieskring is niet alleen tot mislukken gedoemd, het verdient ook zeker geen originaliteitsprijs. Het is een perpetuum mobile, een steeds weerkerend idee dat ondertussen al vijftien jaar geleden geïntroduceerd werd door de ‘Paviagroep’, die niet toevallig bestond uit Belgicistische academici, afkomstig uit beide landsdelen. En net als vijftien jaar geleden zijn er uiteraard argumenten te over die de zinloosheid en nutteloosheid van dit idee afdoende aantonen. Ik zal me tot enkele beperken.

Geen enkel nut

Vooreerst wil de Open Vld, zoals dat ook het geval is met haar idee om te gaan herfederaliseren, terug naar een onwerkbare Belgische toestand die men eerder net is ontvlucht. Het is overigens ook niet consequent van die partij om wel een federale kieskring te willen, maar geen unitaire liberale partij, samen met de MR van Georges-Louis Bouchez.

Het is daarnaast ten zeerste de vraag waarin het nut van zo’n federale kieskring voor de politieke partijen wel zou kunnen liggen. Bij Open Vld weten ze blijkbaar niet dat ze zich nu al in het hele land aan de kiezer kunnen aanbieden en dat elk landsdeel nu al over een ideologische waaier aan partijen beschikt.

Voorts zullen de communautaire tegenstellingen en scheeftrekkingen – ik denk onder meer aan de voortdurende miljardentransfers – niet verdwijnen met een eengemaakte federale kieskring. Wat wel sommigen zuur zou opbreken, tenminste als één burger zou tellen voor één stem, is dat het oneerlijke systeem van zetelverdeling zal wijzigen, waarbij een PS met 600.000 stemmen niet langer meer zetels zal kunnen bekomen dan het Vlaams Belang met 800.000.

En Dewael en Lachaert zouden van een onstellende naïviteit en een door paniek ingegeven ‘derealisatie’ getuigen mochten ze echt denken dat wie verkozen werd in een federale kieskring plots ‘Belgischer’ gaat handelen. Alsof een Paul Magnette voor die paar duizend stemmen die hij in Vlaanderen kan rapen plots zal ophouden enkel de Waalse belangen te verdedigen.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over het feit dat één federale kieskring de natte droom is van iedere Fransdolle imperialist. Dewael en Lachaert maken met hun ondoordacht voorstel onmiddellijk een einde aan de onvoldragen ‘splitsing’ van Brussel-Halle-Vilvoorde en de herintroductie over heel het land. De Franstaligen staan al klaar om er ten volle stemmen te gaan oogsten.

Meelijwekkende nostalgie

Onder het mom iets te willen doen aan het democratisch deficit ondernamen Lachaert en Dewael een mislukte poging om naar eigen zeggen het Belgische pacificatiemodel nieuw leven in te blazen. Dat democratisch deficit is ontegensprekelijk een feit, maar beide heren hebben niet door dat dit juist te wijten is aan wat er nog overblijft van het Belgische pacificatiemodel. Eén federale kieskring zal juist bijdragen tot de bestendiging van het deficit en zal de kloof tussen burger en politiek alleen maar vergroten.

We mogen niet, zoals Open Vld, op een meelijwekkende manier in een of ander opgehemeld nostalgisch Belgisch verleden blijven hangen. Een vredig en eerlijk verleden dat nooit heeft bestaan. Het Vlaams Belang heeft meer realiteitszin dan dat en kijkt naar de toekomst. Onze collega’s in het Vlaams Parlement zullen dan ook de nodige voorstellen indienen tot eenmaking, niet van de Belgische maar van de vijf Vlaamse kieskringen voor de verkiezingen van het Vlaams Parlement.

Beide landsdelen in België hebben noch cultuur noch taal gemeenschappelijk en groeien alleen maar verder uit elkaar, een proces dat niet valt terug te draaien.

pacificatiemodel

Barbara Pas: ‘Eengemaakte federale kieskring is volslagen zinloos’