Het was een aangenaam weerzien, op het WK in het Nederlandse Hoogerheide, met de Mathieu Van der Poel van weleer: de ‘flyer’ en beste cyclocrosser die de wereld ooit heeft gezien.

Van bij de eerste tv-beelden was het duidelijk dat hij zich in zijn sas voelde, ondanks de druk: de donderwolken van de voorbije maanden waren weggetrokken. Misschien had hij dit seizoen veel meer problemen met de rug dan hij liet uitschijnen, en waren die nu van de baan.

Hoe dan ook: Wout Van Aert wist van bij de eerste kilometers hoe laat het was. Het verschil in gelaatsuitdrukking sprak boekdelen: waar Van der Poel nog sereen keek, wist Van Aert al snel niet meer van welke parochie hij was. Zo bekeken, hoeft die laatste niet meer te treuren om zijn verlies dan pakweg de 8ste of 12ste: Van der Poel was gewoon de beste, op een parcours dat hem, met zijn weergaloos acceleratievermogen, als gegoten zat. Zo verliezen is geen oneer, maar de evidentie zelve.

Benidorm

Zeker, in het wielrennen kun je winnen terwijl je fysiek niet de beste papieren hebt. Op de weg gebeurt dat zelfs met de regelmaat van een klok. In het veld moet je dan echter doorgaans al geluk hebben en kunnen profiteren van de pech van de andere. Of je buit je technische kunnen uit. Van der Poel deed het op weergaloze wijze in Benidorm: met wat boude of ‘Hollandse’ kunstgrepen manoeuvreerde hij zich in de koppositie, voor de laatste, scherpe bocht en te korte aanloop naar de finish. Na die finish viel hij vervolgens letterlijk van zijn fiets, daar waar Van Aert nauwelijks zuurstofschuld had opgebouwd.

Voor het WK werd Van der Poel senior ervan verdacht het Hoogerheide-parcours op maat van zijn zoon gemaakt te hebben, door er extra hoge balkjes op te plaatsen, niet zo gek ver van de finish. Het equivalent van de haakse bocht, annex te korte aanloop naar de finish in Benidorm. Mathieu neemt die namelijk, als menselijke vliegmachine, net iets vlotter dan van Aert.

Ze speelden uiteindelijk wel degelijk een rol in de finish: het is aan de balkjes dat de misleiding en het zaaien van verwarring bij Van Aert begon. Daarna was hij naar eigen zeggen zo uit zijn lood geslagen dat hij stomweg vergat zijn eigen sprint te rijden. Van der Poel had hem daarvoor al in de mentale houdgreep die hij wel vaker lijkt te hebben, maar verstevigde die aan de balkjes. Vandaar zijn kalmte. Van Aert reed van zijn kant gedwee naar de positie waar Van der Poel hem wilde: eerste op het hellende asfalt voor de finish.

Een slecht karakter zou er zelfs voorbedachte rade kunnen in zien, en een lang op voorhand bedachte krijgslist: wek de waan dat je gaat aanvallen aan de balkjes, versnel ook steevast op die cruciale plek tijdens de race, en doe de laatste ronde vervolgens doodleuk iets totaal anders.

Patroon

Dat is echter een hineininterpretierung van de chaotische realiteit en het doorgaans ongeplande verloop van de dingen. Van der Poel had zondag sowieso de balkjes niet nodig om te winnen in de sprint: Van Aert was niet enkel mentaal maar ook fysiek helemaal murw.

Het gebeurt trouwens wel vaker dat een crosser die het seizoen domineert en waarvan verwacht wordt dat hij wereldkampioen gaat worden, faalt op het WK tegen een rivaal die specifiek gepiekt heeft naar die ene dag. Vraag het maar aan Sven Nijs.

Zelfs Van der Poel kan daar van meespreken. Zoals ik hier eerder al aangaf, was hij, op een paar jaar na, altijd al duidelijk de beste. Zijn overmacht was zo groot, dat hem een paar jaar geleden zelfs verweten werd dat hij de cross kapot maakte. In tegenstelling tot wat de jongste tijd soms beweerd wordt, kon Van Aert hem normaliter enkel kloppen op loodzware parcours, waar acceleratievermogen geen rol speelt. Toch werd Van der Poel tot nog toe ‘maar’ vijf keer wereldkampioen.

Winnaar

Zo bekeken, komt Van Aert naar voren als de grote winnaar van dit cyclocross seizoen: hij heeft de kloof met zijn rivaal zo goed als helemaal gedicht en was fysiek regelmatig zelfs duidelijk de beste. Waar hij Van der Poel voor de pandemie maar een paar ronden gevolgd zou kunnen hebben, moest die laatste nu alles uit de kast halen om hem te kloppen in de sprint.

Het klopt dus wat sommige commentatoren schreven: Van der Poel kwam het eerst over de finishlijn op dit WK, maar de grote winnaar is de cyclocross. Met Van der Poel en de nieuwe Van Aert erbij, krijgen we meestal twee wedstrijden voor de prijs van één, waarvan één tussen twee wereldsterren.

Misschien gaan de inmiddels zeer aan elkaar gewaagde kemphanen de komende seizoenen moeten kiezen: domineren tijdens het seizoen en verliezen tijdens het WK, of omgekeerd.

Tenzij Van Aert doorgaat op het elan van de jongste jaren en in het bijzonder 2022. Dan gaat zelfs een Van der Poel in topvorm de Vlaamse geweldenaar maar moeilijk kunnen afhouden van winst.

parcours

Het wereldkampioenschap cyclocross anders bekeken