Politiek is geen stiel voor blozende maagden, maar steeds meer een dilettantisme voor sletten die zonder condooms ons land naar de afgrond neuken. Na het coronatijdperk krijgen we een containerparktijdperk. Traditionele partijen worden als grofvuil naar de grote perscontainer – beter bekend als kiesdrempel – afgevoerd.

Je kan veel faken, maar competentie is daar niet één van. Dat hebben Meyrem Almaci en Joachim Coens aan den lijve ondervonden, toen ze gevitieerd de voeten moesten spoelen op hun Titanic. Mag het een les zijn. Voorzittersverkiezingen die nipt gewonnen worden, schreeuwen om een ‘et tu, Brute’-scenario. Terwijl laatstgenoemden buitengetrapt worden, mogen de spitsen Beke en Jambon, die constant de bal klungelend in eigen doel trappen, wel verder klooien. Begrijpe wie begrijpen kan.

Liberaal vuur

Van Egbert Lachaerts liberaal vuur rest nog een waakvlammetje woke-liberalen van de statuur van Tommelein, De Clercq en Somers. Het liberalisme werd met links water afgelengd tot een fletse wijn van Château Poco Appellation Woke. Deze week bliezen de egoïstische sjerpgeile burgemeesters Bart Tommelein en Mathias De Clercq ook dat waakvlammetje nog uit. Ze willen een progressieve ratjetoe van leeglopende partijen. Een Vivaldi-lijkwagen met regenboogbanden waarmee ze nog een keer burgemeester hopen te worden. Of hoe de hoogheidswaanzin van lokale bleekblauwe ayatollahs de poten van hun kreupele moederpartij afzagen. De vrijheid tot masochisme en flagellantisme is het enige liberaal principe dat nog standhoudt in smurfenland. Egbert schreef een smeekbede: ‘Beste Tom, Bart en Conner, hebben jullie nog een #plekjevrij voor vluchtende politici?’

De buis van dinges, de dinges van dinges

De N-VA redt enigszins de meubelen dankzij de drie D’s: De Wever, Demir en De Roover. Maar de loden buis van de Zweedse regering en Jan ‘dinges’ Jambon kost hen de titel van grootste partij van het land. Het grote probleem is dat Jambon morgen de peilingen alweer vergeten is en verder strompelt. De N-VA schreeuwt om meer bevoegdheden naar Vlaanderen over te hevelen, maar is niet in staat om Vlaanderen deftig te besturen. Bourgeois kon geen deuk in een pakje boter slaan en Jambon is vergeten waar de boter ligt. Straffer nog, hij vindt de frigo niet. Zolang we niet bewijzen dat wat we zelf doen ook effectief beter doen, loert federalisering om de hoek. Het falen van Jambon voedt de Belgicistische dromen van Bouchez, Calvo en Hedebouw.

Grabbelen in de compostbak

Bij Groen passen alle coryfeeën voor een zelfmoordvoorzitterschap. All in gaan en je politieke carrière op het spel zetten, daar is zelf Calvo niet te arrogant en te dom voor. Twee jaar voor de verkiezingen een groen moeras van conflicterend beleid draineren en een psychedelisch zwalpend electoraat in stand houden, is geen sinecure. Groen grabbelt in de compostbak en vindt vier koppels van jonge naïevelingen die wel hun kans willen wagen. Stemmen terugpakken van de communisten of de socialisten wanneer koopkracht hét thema van de volgende verkiezingen wordt, lijkt mij een ‘mission impossible’. Meyrem schreef daarom een smeekbede: ‘Beste Bart, Raoul en Conner, hebben jullie nog een #plekjevrij voor vluchtende politici?’

Prins Carnaval

Triest om vast te stellen dat het recept tot succes bij de kiezer, ligt bij het verkleed als een konijn paraderen voor de lenzen van de camera. Carnaval en verkleedpartijen als stemmentrekkende tool. Zou dat de reden zijn waarom Petra De Sutter zo goed scoort in de pop-poll? Wie weet? In elk geval is het bij Vooruit niet het academische neerbuigende gezwets van Vandenbroucke die als stemmenmagneet werkt. En al zeker niet de geïmplodeerde leegte van de socialistische chi-chi-girl minister Meyrem Kitir. Neen! Het populisme van influencer en posterboy Rousseau deed het. Niet zijn intelligentie of zijn managementkwaliteiten worden beoordeeld, maar zijn zangtalenten en idiosyncratisch hip gebruik van metaforen van flauw gejammer zijn de maatstaf. Het lijkt er meer en meer op dat we in 2024 een Prins Carnaval en een parlement van narren verkiezen, eerder dan slimme leiders voor dit land.

Bye, bye koeterwaal

Joachim Coens heeft sinds hij voorzitter is maar één duidelijke zin kunnen uitbraken en dat was toen hij vrijdag zei: ‘Ik gooi de handoek in de ring’.

Coens is de Vlaming die koeterwaals sprak, lelijke vestjes droeg en hemden die steeds een maatje te klein waren. Hij zal de geschiedenis ingaan als ‘de man die zijn volk leerde mislukken’ . Vrijdag, na de catastrofale kiespeiling van de VRT luiden de klokken van de lokale keizer-kloostervoogden de dodenmars. De begrafenis van tientallen lokale burgemeesters, schepenen en mandatarissen kwam in het verschiet. Voor dat Joachim ‘Uilenspiegel’ Coens terug naar Damme vertrok, schreef hij een smeekbede: ‘Beste Tom, Bart en Conner, hebben jullie nog een #plekjevrij voor vluchtende politici?’

Dit was niet op de afbraak:

Poetin is de enige redding voor Vivaldi. Wereldoorlog III zou verkiezingen hoogstwaarschijnlijk uitstellen tot 2050.
Ons land is twee adviesraden rijker. Eentje voor toekomstige pandemieën en eentje voor de economische crisis.
Slechts 44% van migranten met niet-EU-nationaliteit is aan het werk in België, de rest werkt in het zwart of dealt in het wit.

#plekjevrij

Coens, Almaci en Lachaert lanceren #plekjevrij voor politici op de vlucht