Woensdag, 19 oktober, Vlaams Parlement. Als een spook gleed ze naar beneden, geheel onverwachts, gedempt geroezemoes in de tribunes, vergrijsde politici knepen zich in de bil om te zien of dit geen rare droom was na een nachtje doorhangen: Sihame El Kaouakibi, de gevallen blauwe kansennimf, na bijna twee jaar afwezigheid met een ziektebriefje en dus doorbetaald, nu helemaal in het wit en klaar voor een ultieme verdedigingsrede.

Achter haar, nog opmerkelijker, een complete cameraploeg van Eric Goens die een documentaire over haar maakt en die aan de VRT wil slijten. Dat was al halvelings in kannen en kruiken. We zullen dat nog wel zien, orakelde Ivan De Vadder de dag daarop in De Afspraak. Het vermoeden groeit dat Goens, een onderzoeksjournalist met een links profiel, van Kaouakibi een martelares wil maken en meteen ook nogal wat schoon volk in haar val wil meesleuren. ‘De zenuwachtigheid rond die docu is in de Wetstraat bijzonder groot’, wist VRT-reporter Pieterjan De Smedt te vertellen.

Haar apologie was naar het schijnt een goede mix van halve excuses en hele slachtofferjeremiades. Naar het schijnt, want parlementvoorzitster Liesbeth Homans besliste in overleg met alle fracties om haar toespraak -waarop ze volgens het reglement recht had- achter gesloten deuren te laten doorgaan. Na afloop trok El Kaouakibi naar de zalen achter het halfrond, waar ze ‘onwel’ werd en in tranen uitbarstte. Een dokter kwam aangesneld. Drama op topniveau, allemaal dus netjes ingeblikt door de cameraploeg van Eric Goens. De fameuze speech ‘die niemand mocht horen’ staat ondertussen op haar Instagram-account.

Allochtoon én ondernemend

Belga

Sihame El Kaouakibi.

Vraag die op ieders lippen brandt: was dit opgezet theater volgens het script en was Eric Goens de scenarist/regisseur? Vermoedelijk wel. Goens is de Jambers van het politieke milieu, en tekende voorheen ook al voor een ‘portret’ van Bart De Wever dat door de VRT werd uitgezonden ondanks de hagiografische invalshoek met niets dan mooie plaatjes en gevleide quotes. Goens doet niets zomaar, en kiest zijn onderwerpen strategisch: een anti-VB-insteek is standaard in zijn ‘reportages’.

Desalniettemin ruikt de beslissing om de performance van El Kaouakibi aan het oog van het publiek te onttrekken, naar een paniekerige reflex om potjes gedekt te houden, want in de zaak El Kaouakibi staat het ganse politieke milieu met de broek op de enkels, van links tot rechts.

Ter herinnering. Toen in het voorjaar van 2021 de financiële malversaties aan het licht kwamen rond haar zwaar gesubsidieerde Antwerpse dansacademie Let’s Go Urban, viel iedereen uit de lucht, terwijl er al jaren geruchten gonsden rond een onfrisse boekhouding binnen het kluwen van organisaties en projecten dat ze beheerde. Niemand kikte, want het ging over een perfect ‘rolmodel’, allochtoon én ondernemend, wat wil je meer. Haar mentor Bart Somers kon zijn enthousiasme niet op, maar ook de stad Antwerpen, bestuurd door N-VA, Vooruit en Open Vld, was gul met subsidies zonder controle op wat er met dat geld gebeurde.

Niet die woensdag

js

Liesbeth Homans beschermt de privacy van de politiek.

Om maar te zeggen: de Belgisch-Marokkaanse ‘onderneemster’ had absolute carte blanche. Van een audit of een simpel boekhoudkundig nazicht was nooit sprake, je zou maar eens van racisme kunnen beschuldigd worden. Pas toen drie bestuursleden van de betrokken vzw het voor bekeken hielden en de Antwerpse ondernemingsrechtbank inlichtten over het draineren van subsidiegeld naar obscure privédomeinen, schoot iedereen wakker en was het tijd voor een actie zelfredzaamheid onder alle betrokken politici.

De daarop volgende oefening in subsidieschaamte klonk als het liedje van Laura Lynn. ‘We werden allemaal bedrogen’, klonk het toen in koor. Echt? De gêne die het parlementair halfrond vervulde, bij de entrée van la Kaouakibi, was dus herkenbaar. Bart De Wever droop bij haar verschijning stante pede af, met nog een handvol collega’s in zijn zog. Zo hard bedrogen, en nu dit.

De handelingen van het Vlaams Parlement zijn doorgaans van een onbeschrijflijke saaiheid. Elke woensdag kan u de plenaire zitting van het Vlaams Parlement op een speciaal tv-kanaal volgen, en ik verzeker u: het is doorgaans een perfect middel tegen slapeloosheid, na vijf minuten bent u gegarandeerd vertrokken. Dat is ook wel de bedoeling: de Vlaming moet de indruk hebben dat de politiek een geruisarme, geoliede machine is waarin verkozen parlementsleden elke week een nummertje mogen opvoeren voor de camera’s. Maar dus niet dié woensdag, niét met Sihame, niet met hun eigen nachtmerrie.

Duizend woorden

js

Van Bart De Wever hadden we toch iets meer verwacht dan snel de uitgang zoeken.

We begrijpen dus volkomen waarom het voltallige parlement besloot om alle camera’s te weren. De speech zou hen sowieso confronteren met een bijzonder ongemakkelijke waarheid, namelijk dat deze gevallen engel hun gezamenlijk product is. Noteer dat politicus/jurist Johan Vande Lanotte (Vooruit) ook na de onthullingen het licht van de zon bleef ontkennen en in een rapport à décharge alleen sprak van ‘enkele slordigheden’.

Verleden woensdag was dus de dag van de gemiste kansen, we bleven op onze honger zitten. Het had de Vlaamse voorman Bart De Wever bijvoorbeeld gesierd om niét weg te lopen, de camera’s wél toe te laten, en voor het oog van alle Vlamingen te repliceren op de martelaressentirade van zijn voormalige protégée. Dat had nog eens vonken gegeven, daarom betalen we toch voor heel dit circus?

De indruk blijft dat politiek, zeker de Vlaamse, iets is voor watjes, en als het maar eventjes begint te stormen gaan alle paraplu’s open. ‘Sereniteit’ is een woord dat al te veel gebruikt woord als potjes gedekt moeten blijven. De val van Sihame El Kaouakibi is en blijft ook een smet op het blazoen van een globale politieke klasse, die zich compleet vergaloppeerde in haar kruistocht tegen de partij die nu goed is voor zo’n kwart van de Vlaams kiezers.

Dààr draait het om, het theater van Eric Goens én de gesloten deuren van het Vlaams Parlement. Dat hier onderhuids ook een rivaliteit speelt tussen twee vrouwtjesdieren (Liesbeth versus Sihame), met ook afkeurende kreten van Nadia Sminate en Annick De Ridder jegens de indringster, dat is een antropologische lezing die ik voor een andere keer hou, wegens de duizend woorden bereikt. The rest is silence.

plenaire zitting

Sihame, laatste bedrijf: een verschijning achter gesloten deuren