Elf dansers die zingen, schreeuwen, stappen, lopen, vallen en weer opstaan, meer heb je niet nodig om de stad te tonen zoals zij is: een nest waar de kat haar jongen niet in terugvindt. En toch zit er een systeem in de chaos van de stad, in dat nest. Je hoeft gewoon goed te kijken om te weten dat alles met elkaar te maken heeft.

Vroeg in de ochtend

… komen de mensen de straat op. Ze doen wat van ze verwacht wordt: naar het werk gaan, boodschappen doen, trimmen, flaneren. Ze lopen elkaar voor de voeten in de drukte. Tot elk zijn plaats gevonden heeft. Daarmee houdt de drukte van de stad echter niet op. De hele dag gebeurt er wat. Maar wat bovendien opvalt, voor wie goed kijkt, is dat ieders drukte onderdeel uitmaakt van een grotere drukte, die op zijn beurt onderdeel uitmaakt van een spektakel. Al de gebeurtenissen kunnen beschouwd worden als wat er ten bate van de totaliteit gebeurt, ondertussen, Entretemps, vandaar de titel van de dansvoorstelling.

Entretemps

… is gegroeid vanuit een collectieve inbreng. Elke danser bracht ideeën aan. Ze werden gewikt, gewogen, te licht bevonden of uitgewerkt. Vervolgens, om tot een presentatie te komen, brachten twee regisseurs [v] alles in een logisch verband, zonder aan het absurde te raken, wat op zijn beurt weer leidde tot reacties vanuit de zaal, de oohs! aahs! en bescheiden lachbuien vielen bij bosjes. Ze zijn de getuigen van herkenning. O ja, heb ik nooit gelet, maar ’t is wel zo! En ja, nu je ’t zegt, wel gek.

De dreunende muziek

… is nu eens irritant, dan weer rustgevend. Zoals nu eenmaal de geluiden van de stad in samenhang vormen: organische jazz. Zoals palen die door hydraulische hamers de grond worden in geheid. Een kloteherrie, terwijl wat verder een zangeres op paletten een aria zingt.
De kostumering geeft ook aan hoe we ons kleden. Als het moet met z’n allen beschaafd, zodat we er als gelijken bijlopen, als militairen in een kazerne, wat een stad in wezen is. Als het kan losjes, de ene modieus en de andere verwijfd.

Vijf kwartier

… duurt Entretemps. Net voldoende om een idee te hebben van wat de stad aan leven te bieden heeft. Een oude man wiens sigaretten gebiesd worden door jonge meisjes. Een zwerfster die in een oude fauteuil zoals je ze vaker in de volkswijken op straat ziet staan ligt te dutten en wegglijdt in haar dromen dat haar houding pornografisch wordt.

Meer van dat fraais

… zit er in de voorstelling. Zoals het mimespel van een kantoorbediende van een uitzendkantoor die een arbeidster de mantel uitveegt en ontslaat. Je moet goed kijken. Het gebeurt entretemps, in een bureau boven een koffiebar, tussen de straatdrukte door. Of een jonge viriele kerel, een trimmer die dringend moet en zijn water lost tegen een schutting. Terwijl winkelramen worden gelapt, de passant let er nauwelijks op, gewoon als hij het geworden is, terwijl het eigenlijk een mimespel is waar kan worden bij stilgestaan. En dat is wat deze voorstelling doet: stilstaan bij de mix van gebeurtenissen waar we nauwelijks aandacht aan besteden, maar de kunst van de kitsch en de kitsch van de kunst zijn.

Het slot

… is prachtig en er zit een dubbele betekenis in. Eenmaal weer thuis gaan de mensen aan tafel. Maar het avondmaal kan tevens gezien worden als de gezamenlijke hap en slok na elke repetitie. De uitwerking is de explosie van een dag onder spanning en drukte. Mooi gevonden, goed gedaan.

Een bescheiden voorstelling

… er zijn slechts zes voorstellingen gepland van Entretemps. Ten onrechte bescheiden. De productie verdient een rondreis, van Gent, over Antwerpen en Amsterdam tot in New York en Buenos Aires. Zoals de producties van de legendarische groep waar ik tijdens de voorstelling een paar maal moest aan denken: Radeis. Ook zij wisten uit het vulgaire het absurde te halen en het impressionisme op te tillen tot expressionisme.

ENTRETEMPS – danstheater met 11 spelers, tussen 16 en 74 jaar en 13 culturen
Concept en regie: Leen Roels & Abdelazia Sarrokh
Productie: Victoria Deluxe
Info en docu: www.victoriadeluxe.be

podiumkunsten

De stad in de stad: Entretemps