Op 6 mei kiest Schotland een nieuw parlement. De kersverse nationalistische partij Alba – Keltisch voor Schotland – liet voor haar campagne een monumentale film maken, die de slag van Bannockburn in 1314 tot leven lijkt te roepen. De Schotse koning Robert the Bruce hakte daar zijn Engelse collega Edward II in de pan, en verjoeg daarmee de Engelsen uit Schotland.

Vanuit de lucht zien we een grote menigte door een woest Schots landschap trekken, zwaaiend met enorme blauwe banieren voorzien van witte Andreaskruisen – de vlag van Schotland. Het Schotse volk verslaat opnieuw de Engelse onderdrukker als het nu voor Alba kiest, zegt een bombastische commentaarstem, zogenaamd Robert the Bruce zelf.

Alsof de Guldensporenslag bij Belgische verkiezingen zou worden ingezet …

Seksueel wangedrag

De man achter Alba is Alex Salmond, de vorige leider van Schotlands andere en tot voor kort enige nationalistische partij, de SNP. Hij is ook de man achter het eerste onafhankelijkheidsreferendum in 2014. Hetzelfde jaar nog volgde Nicola Sturgeon hem op als First Minister van Schotland. Recent werd Salmond vrijgesproken van een reeks aanklachten van seksueel wangedrag, van het niveau medewerksters in de billen knijpen en oneerbare voorstellen doen. Ondanks die vrijspraak is het publiek geheim dat hij inderdaad zijn handen niet kan thuishouden, maar ook dat zijn oude partij de zaak achter de schermen flink heeft opgeklopt. Ze had hem het liefst achter tralies zien verdwijnen.

Zowel Salmond met zijn Alba als Sturgeon met haar SNP blinken uit in nationalisme met een hoog Blut und Boden-gehalte. Salmond vergelijkt schaamteloos het Schotland en de Engelsen van nu met die van de middeleeuwen, en Sturgeon schuift minstens zo schaamteloos de Engelsen alles in de schoenen wat er mis is in Schotland. En dat is nogal wat na 14 jaar SNP-bestuur. Het begrotingstekort is hopeloos opgelopen en alleen nog te bedwingen door Engelse bijdragen aan de Schotse schatkist. Gezondheidszorg en onderwijs zijn tot een abominabel niveau gezakt. Als we het even niet over whisky hebben, staat Schotland slechts in één ding bovenaan: het aantal drugsdoden per miljoen inwoners, met voorsprong het hoogste van heel Europa.

Volgens Sturgeon is alles wat fout gaat de schuld van Engeland, meer in het bijzonder van de Tories en satan Boris Johnson. Wat goed gaat is SNP, en als Schotland nu maar zijn eigen weg kon gaan en zich weer bij de Europese Unie kon voegen, zullen de vogeltjes weer fluiten…

Economische ramp

Niets is minder waar, zoals iedere serieuze econoom bevestigde. Bovendien heeft een onafhankelijk Schotland op afzienbare termijn geen schijn van kans lid van de EU te worden. Dat bevestigde commissievoorzitter Von der Leyen recent persoonlijk. Zonder Engeland en zonder het Britse pond loopt Schotland het risico af te glijden tot het niveau van Griekenland destijds.

Handel met de rest van het Verenigd Koninkrijk is driemaal groter dan die met de hele EU, en de onvermijdelijke harde grens in het zuiden zou een economische ramp betekenen. Al is de haat van Schotse nationalisten voor Engeland kennelijk zo groot, dat die grens er al bijna kwam om eventueel met corona besmette Engelsen uit Schotland te weren.

Waarom doet de SNP het bestuurlijk zo slecht? Vooral omdat Schotland al jaren met incompetente ministers zit opgescheept, uitgekozen op enthousiasme voor onafhankelijkheid in plaats van deskundigheid. Mede daardoor trof de gezondheidscrisis Schotland beduidend harder dan de rest van Groot-Brittannië. Sturgeon zelf liet bijvoorbeeld besmette ouderen uit ziekenhuizen terugsturen naar bejaardentehuizen, om plek vrij te maken voor nieuwe patiënten. Met desastreuze gevolgen. Omdat dit niet langer viel te ontkennen, zei ze onlangs nog dat ze daar ‘ontzettend mee zit’. Maar uitgezocht wordt het niet.

Ultra woke

Toen het de SNP-regering niet lukte het vaccineren adequaat te organiseren, sprong het Engelse leger noodgedwongen bij. Door deze en andere Britse hulp deed Schotland het altijd nog een stuk beter dan de EU, maar Sturgeon bijt liever haar tong af dan dat toe te geven. Onlangs nog beweerde haar gezondheidsminister unverfroren dat de epidemie in Schotland sneller bedwongen zou zijn als het land deel had uitgemaakt van de EU. Als teenager stond Nicola Sturgeon al in demonstraties met Schotse vlaggen te zwaaien, en haar leven draait slechts om één ding: Schotland uit het Verenigd Koninkrijk slepen.

Ooit was ze een middelmatige advocaat met een allesbehalve vlekkeloze loopbaan, pas later kwam ze als politica onbetwist aan de top. Dat is vooral te danken aan één buitengewone prestatie: ze heeft haar bikkelharde nationalisme tot een woke en sociaal geaccepteerde politieke overtuiging weten om te toveren. Vooral door haarfijn aan te voelen welke standpunten ze moest innemen: pro-EU en anti-brexit, anti-Engeland en anti-Conservatieve Partij, en ultra woke. Neem haar ‘Hate Crime Bill’; zo ongeveer de meest radicale wet tegen hate speech ter wereld, maar in feite een grove aantasting van de vrijheid van meningsuiting. Theoretisch stelt deze wet Justitie in staat mensen zelfs te vervolgen voor discriminerende uitspraken die ze binnenshuis gedaan zouden hebben.

Bananenrepubliek

Intussen leeft één op de vier Schotse kinderen in armoede, en volgens voorspellingen van de SNP zelf zullen dat er in 2030 twee op de vijf zijn. De kloof tussen wat kinderen uit economisch sterkere en zwakkere buurten te wachten staat qua loopbaan, is schier onoverbrugbaar. In 2015 stelde Sturgeon zich persoonlijk verantwoordelijk om daar verbetering in te brengen, maar de kloof is alleen groter geworden. Om nog eens iets te noemen, de wachttijd op een nieuwe heup of knie in Schotland bedraagt inmiddels twee jaar. Intussen lijken de Schotse Justitie en het ambtenarenapparaat volkomen gecorrumpeerd aan de leiband van de SNP te lopen. Na 14 jaar nationalistische alleenheerschappij heeft Schotland wel wat van een bananenrepubliek.

Er zijn niet veel journalisten meer die zich laten misleiden door Sturgeons progressief liberale schaapskleren. Maar in de welgestelde intellectuele en woke milieus van zowel Schotland als Engeland wordt ze op handen gedragen. Daar ziet men in haar een kruising van Jeanne d’Arc en Hillary Clinton. Tegelijkertijd wordt ze aanbeden door de ultranationalisten in Schotland. Dankzij het vigerende Schotse kiesstelsel en een hopeloos verdeelde oppositie is dat genoeg voor een absolute meerderheid in Holyrood – het Schotse parlement. Ook in de komende verkiezingen, ondanks een reeks recente schandalen rond Sturgeon en de SNP. Ze heeft wel voor de zekerheid wat extra registers opengetrokken om het electoraat te paaien, zoals een waslijst aan cadeaus als de SNP zal winnen. Garanties voor het minimumloon, bevriezen van belastingen, gratis fietsen, gratis schoolmaaltijden, een laptop voor elke leerling en wat niet meer. Volslagen waanzin, die zelfs de Britse belastingbetaler niet meer zou kunnen bekostigen. Die dekt nu Schotlands flinke tekorten, maar daarover geen woord van Sturgeon…

Emoties

Misschien ligt het voor de hand om Schotten hun tweede onafhankelijkheidsreferendum te geven. Laat ze onafhankelijk worden, als ze daarvoor kiezen, zullen velen denken. Maar wat met die helft van de Schotten die gewoon bij Engeland wil blijven, en die vrezen dat een stel extremisten het land in de afgrond zullen storten? Zowel Nicola Sturgeon als Alex Salmond is te gehaaid om niet te beseffen dat onafhankelijkheid minstens de eerste 20, 30 jaar Schotland aanzienlijk armer zal maken.

De hypotheekmarkt drijft bijvoorbeeld op het Britse pond, en men verwacht dat zo’n 50% van de inwoners met een behoorlijk inkomen naar Engeland zal verhuizen. Alleen al vanwege onvermijdelijk absurd hoge belastingen, nodig om openbare voorzieningen in stand te houden. Van de overgebleven Schotten zou nog amper de helft überhaupt belasting betalen.

Beide leiders weten dat fanatieke nationalisten geen boodschap hebben aan dergelijke ‘details’. Emoties over onafhankelijkheid lijken concrete zaken als economie, onderwijs en gezondheidszorg te overvleugelen. Als dat niet zo was, zou de SNP al jaren geleden zijn weggestemd wegens wanbestuur.

pond

Inflatie beteugelen zal lukken, maar een spoedige terugkeer dreigt

SOS: Schots Onafhankelijkheidssyndroom