Terwijl de oorlog in Oekraïne zich voortsleept met een afschuwelijke kost aan mensenlevens langs beiden zijden, nestelen in Davos de rijken en machtigen der aarden zich in comfortabel pluche en kloppen ze elkaar op recepties complimenterend op de schouder voor hun – naar eigen zeggen – vredevolle globalistische agenda.

Achter de retoriek van het privé-clubje dat World Economic Forum heet, gaat een cynische realiteit schuil die helemaal niet op vrede is gericht, maar blijkbaar tot doel heeft om de Russen definitief op de knieën te krijgen. Het einddoel is niet Kiev maar wel degelijk Moskou, dat lijkt stilaan duidelijk uit de politiek van zowel de VS als de EU. In de maanden dat deze oorlog aansleept is er noch vanuit de Verenigde Staten noch vanuit de EU een openlijke poging geweest tot vredesgesprekken of mediatie met de Russen.

De enige die tegenover Poetin ging zitten aan een vergadertafel die voor beiden veel te groot bleek, was de Franse president Macron, die dat eerder deed om zich met de presidentsverkiezingen in zicht wat in het publieke oog te manoeuvreren, dan dat hij daadwerkelijk in zijn gefabuleerde splendeur dacht dat hij iets aan de situatie kon veranderen. Het was als de muis die tegen een olifant piepte.

Diplomatieke oplossing?

Bij die andere olifanten aan gene en deze kant van de Atlantische Oceaan, Biden en tante Ursula, blijft het, sinds Poetin Oekraïne binnen donderde met zijn tanks, oorverdovend stil op het diplomatisch vlak. Had Poetin het recht om Oekraïne binnen te vallen? Nee, dat had hij natuurlijk niet. Dat hadden de Russen ook al niet in Afghanistan en de Amerikanen daarna ook niet. Dat hadden de Chinezen niet in Tibet, de Russen niet in Zuid-Ossetië en de Amerikanen niet in Irak. En zo kunnen we nog een tijdje doorgaan. Het is wat men whataboutism noemt: een redeneringsfout waarbij je om het eigen falen te verdoezelen naar een ander falen wijst. Two wrongs don’t make a right.

Is Poetin een gestoorde mens? Ik geloof van wel. Is er in de Donbas een Russische sprekende meerderheid die liever bij de Russen aanleunt omdat ze gediscrimineerd werden door Kiev? Daar zijn zeker aanwijzingen voor. Was er dus een diplomatieke oplossing mogelijk om dit conflict te ontmijnen? Ik vermoed dat dat zeker tot de mogelijkheden behoorde en nog steeds behoort. Sinds het begin van de oorlog gooiden zowel de VS als de EU echter geen olie op de golven om ze te kalmeren, maar eerder olie op het vuur om de vlammen aan te wakkeren.

Niet verkozen

De speech die Ursula von der Leyen voor het World Economic Forum in Davos deze week hield, vergrendelt die diplomatieke uitweg nog meer. De vanzelfsprekendheid waarmee dit privé clubje door de voorzitter van de Europese Commissie betrokken wordt in Europese aangelegenheden is schokkend te noemen. De eigengereide uitspraken die tante Ursula in naam van de EU in Davos doet zijn een voorbeeld van de totale loskoppeling van de EU van de verkozen parlementen van haar lidstaten.

Dat mevrouw von der Leyen nota bene de privé club in Davos uitkoos voor haar uitspraken over Rusland en niet – stel je voor! – het Europees parlement spreekt boekdelen. Het is alvast een voorafschaduwing van wat we ook van de World Health Organization mogen verwachten, dat gezondheidsvehikel van de VN waar ook niet verkozen NGO’s van privé-personen en vertegenwoordigers van totalitaire staten binnenkort gaan beslissen wanneer u – ja u daar, in Genoelseldereren of Zwevezele – in een volgende lockdown moet gaan.

De onzichtbare machten die ooit door de Amerikaanse socioloog Charles Wright Mills in zijn boek ‘The power elite’, het militair-industrieel complex werden genoemd en waarvoor president (en oud-generaal) Dwight Eisenhower waarschuwde in zijn afscheidsspeech voor het Congres, zijn inmiddels zo machtig dat ze zich niet langer hoeven te verbergen, maar openlijk hun lobby en hobby beoefenen via het WEF, aangevuld met Big Media en Big Tech.

Kanonnenvlees

In haar toespraak voor het WEF zei tante Ursula letterlijk: ‘We doen er alles aan om Oekraïne aan een overwinning te helpen. Voor de eerste keer geeft de EU militaire hulp aan een land dat wordt aangevallen en dat niet tot de EU behoort.’ Gevolgd door nog meer aanvallen aan het adres van Poetin. Dat is allemaal geweldig stoer, maar het is erg gemakkelijk gezegd vanuit de veilige hoofdkwartieren in Brussel of Washington en nog eenvoudiger vanop een podium in het Zwitserse Davos voor een publiek van hoofdzakelijk niet-verkozen globale VIP’s, terwijl 2000 kilometer verder aan beide zijden van oorlog tienduizenden onschuldigen sneuvelen. Kanonnenvlees langs twee kanten om het eigen gelijk te krijgen.

Het probleem is dat de Russen met meer zijn en hun hand er niet voor omdraaien om hun eigen volk massaal op te offeren om hun grenzen (en Moskou) te beschermen. Dat was zo toen Napoleon voor de deur stond, dat was zeker zo tijdens de tweede wereldoorlog en dat zal nu niet anders zijn. Telt u voor WOII even de slachtoffers mee en kijk vooral naar de verhoudingen: Rusland 23,6 miljoen doden. De VS: 418 500, het VK 450 400, Frankrijk 562 000, België 86 100. De idee-fixe van de EU en de VS om Rusland op de knieën te krijgen is een fata morgana die aan talloze mensen het leven kost en nog zal kosten. Dat is geen apologie voor het afschuwelijke beleid van Rusland maar een nuchtere vaststelling.

‘Bouw voor de terugtocht van je tegenstander een gouden brug’ schreef de legendarische Chinese militaire strateeg, generaal en filosoof Sun Tzu 2500 jaar geleden. Het is een diplomatieke wijsheid die niet alleen gezichtsverlies vermijdt, maar die ook en vooral vele mensenlevens kan redden.

Power Elite

Het probleem genaamd Ursula