De Franse presidentskandidate van traditioneel rechts, Valérie Pécresse, behaalt 4,8% van de stemmen. Haar evenknie op traditioneel links, Anne Hidalgo, tevens burgemeester van Parijs, amper 1,8%. Die resultaten laten MR-voorzitter Georges Louis Bouchez en PS-voorzitter Paul Magnette niet onberoerd.

Voor Bouchez is de democratie in gevaar, zowel door extreemlinks als extreemrechts. Hij vindt dat huidig Frans president Emmanuel Macron te allen prijze ondersteund moet worden. Bouchez is zelf meer een aanhanger van oud-president Nicolas Sarkozy en diens branie, hij vindt de meer traditioneel-liberale kandidaat Valérie Pecresse dan ook niet echt passen bij de MR. ‘Daarom dat Sarkozy zich ook veel meer herkent in Macron,’ zo zegt Bouchez in La Libre Belgique.

‘Fout van Mélenchon’

Magnette heeft het nog moeilijker met het barslechte resultaat van Anne Hidalgo. De voorzitter van de Belgische PS voelt zich zo vrij om de schuld op Jean-Luc Mélenchon te steken, de radicaal-linkse Franse presidentskandidaat die net niet de tweede ronde haalde. ‘Als alle linkse partijen een voorverkiezing hadden aanvaard en een gemeenschappelijke kandidaat hadden voorgedragen, dan zou Mélenchon vandaag in de tweede ronde zitten, vóór Macron,’ zo klinkt het bij de PS in La Libre Belgique.

Magnette vervolgt: ‘Nu moet men met dichtgeknepen neus op Macron stemmen om een extreemrechts presidentschap te voorkomen. De linkse partijen moeten vervolgens een gemeenschappelijke strijd voeren om de Franse parlementsverkiezingen later op het jaar te winnen en Macron zo dwingen om te regeren met een linkse meerderheid. Een meerderheid die prioriteiten stelt op het gebied van sociale- en klimaatrechtvaardigheid.’

‘Breken met het dominante kapitalisme’

PVDA-voorzitter Raoul Hedebouw is het roerend oneens met Magnette. Mélenchon heeft volgens hem politiek links in Frankrijk net gered van de totale implosie.

‘Denken dat de eenheid van alle linkse partijen de overwinning van Mélenchon zou betekenen, dat is wel een heel oppervlakkige analyse,’ vindt Hedebouw in dezelfde krant. ‘Ik ben enthousiast over het feit dat 22% van de Fransen de wens heeft uitgesproken om te breken met het dominante kapitalisme. Met een programma dat erg lijkt op dat van de PTB.’

‘De basis van het succes van Mélenchon is net een offensief en radicaal programma. Een front van Mélenchon, Jadot (de groene presidentskandidaat, die 4,6% van de stemmen behaalde, red.) en Anne Hidalgo zou gewoon betekenen dat traditioneel links als vanouds zou vragen terug te keren naar “liberaal realisme”, waardoor het radicalisme van de campagne van Mélenchon zou worden beknot.’ Dat Hedebouw in zijn nopjes is, is overigens ook te verklaren door zijn vriendschap met Mélenchon. Beide radicaal-linksen kennen elkaar goed.

Populaire krant vertolkt onpopulaire politieke mening

Het meest opvallend is nog het editoriaal dat La Dernière Heure aan de Franse presidentsverkiezingen wijdt. We hebben eerder al gewezen op de durf van de jonge hoofdredacteur Alexis Carantonis om het Belgische covidbeleid met de grond gelijk te maken op een in de Franstalige pers ongeëvenaarde manier. Carantonis laat met dezelfde scherpte zijn licht schijnen op de politieke situatie in Frankrijk:

‘Je zou denken dat de Franse kiezer gekozen heeft voor een luie copy-paste van de verkiezing van 2017. Presidentsverkiezingen, tweede ronde: Macron-Le Pen. Zelfde dag, zelfde tijd, zelfde strijd… Niets is minder waar.’

‘Macron, kind van Maastricht, de Europeaan. O zo presidentieel, maar o zo arrogant. Niet langer de meteoor die uit het niets kwam. Een eerder genuanceerd palmares: eervol wat betreft zijn aanpak van de Franse werkloosheid en zijn aanwezigheid op het internationale toneel. Maar niet onbesproken vanwege zijn oorlogshouding ten aanzien van de pandemie, de gele hesjes en het vaccin of het McKinsey-schandaal. Macron heeft te lang de kiescampagne afgewezen. Dat moet hij nu recht trekken zonder zijn geloofwaardigheid bij het electoraat op links te verliezen. Niet echt makkelijk.’

‘Marine Le Pen heeft het minder moeilijk haar vorm te vinden. Vernederd door Macron tijdens het presidentiële debat in 2017, maar sindsdien erg presidentieel geworden. Ver van schreeuwerigheid à la Zemmour, draait haar campagne, discreet en trouwens erg links, in fine, rond het thema dat zij zich geheel eigen heeft gemaakt: de koopkracht van de Fransen. Le Pen is op een cruciaal moment een normale presidentskandidate geworden. De opdracht voor de kiezer om niet zozeer voor Macron te stemmen, maar wel tegen extreemrechts, verliest aan steun. De kiezer is een herhaling van steeds hetzelfde scenario beu.

In 2017 kon Macron niet verliezen. In 2022 kan hij dat wel. En dat is het echte verschil.’

Presidentsverkiezingen Frankrijk

Hedebouw: ‘Zonder Mélenchon was links in Frankrijk geïmplodeerd’