Matthew Wielicki is assistent-professor geologie aan de Universiteit van Alabama. Voor Ongehoord Nederland schreef hij een artikel over zijn ervaringen met klimaatangst bij jonge studenten aan de universiteit. Een relaas dat Doorbraak u niet wil onthouden.

Als professor in de geologie is het mijn taak om jonge studenten te onderwijzen over de staat van onze planeet. De laatste jaren merk ik dat steeds meer studenten die aan mijn klimaatcolleges beginnen, allerlei vooroordelen koesteren over de toekomst die de aarde te wachten staat. Namelijk dat alle mensen en dieren zullen uitsterven ten gevolge van een toename in temperatuur door klimaatverandering.

Kinderen op de wereld zetten

Meerdere vrouwelijke studenten vertelden me dat ze geen gezin zullen stichten, ondanks dat ze altijd kinderen hebben gewild, en ondanks dat ze gelukkig zijn opgegroeid met vader en moeder en broertjes en zusjes. Het op de wereld zetten van een nieuwe leven zou voor hen gepaard gaan met een enorm schuldgevoel, omdat ze denken dat de wereld op het punt staat te vergaan.

Dit breekt mijn hart. De wereld staat helemaal niet op het punt te vergaan door klimaatverandering, ook al proberen de lobbyisten van het IPCC dit iedereen wijs te maken. Wat is hier gaande?

Er is geen optimale temperatuur voor de aarde

De mensheid kan overleven in omstandigheden van -30°C tot +40°C. Zelfs als onze planeet tegen 2100 vier graden warmer is, blijft dat nog steeds binnen het temperatuurbereik waarin de meesten kunnen overleven. Temperatuurverandering vormt op geen enkele manier een bedreiging voor de mensheid.

12.000 jaar geleden was er binnen een decennium een temperatuursverandering van tien graden. De mensheid stierf niet uit, hoewel die toen niet de technologische middelen bezat die we nu wel hebben. Er zijn altijd schommelingen in de temperatuur van onze planeet geweest. Miljarden investeren om die te voorkomen, is zinloos. Het enige wat dat doet, is het overhevelen van geld van de armen naar de superrijken.

Miljardairs proberen jonge mensen ervan te overtuigen dat de wereld op het punt staat te eindigen, en dat dit alleen voorkomen kan worden als de armen al hun geld en vrijheden afstaan. Dit drukt jonge mensen in een constante staat van mentale paraatheid, iets waarop ons menselijk brein slecht reageert. De resultaten zijn shockerend doch voorspelbaar: meer dan tweederde van de jonge mensen voelt zich op dit moment verdrietig, bang of bezorgd over het klimaat. Dat is te lezen in een enquête van het vooraanstaande wetenschappelijke tijdschrift Nature. En een ander onderzoek onder 10.143 mensen in 25 landen blijkt dat steeds meer jongeren ’s nachts wakker liggen door hun klimaatangst.

Klimaatangst is onterecht

De staat van de mensheid en de wereldwijde welvaart zijn de laatste decennia drastisch verbeterd. Hiermee zijn onze mogelijkheden om ons aan te passen aan klimaatverandering alleen maar gegroeid. De laatste eeuw is het aantal doden door klimaatgerelateerde rampen gedaald met meer dan 95%. De studenten denken aan het begin van de collegereeks precies het tegenovergestelde. Ze hebben het mis, maar ze zijn compleet overtuigd van hun gelijk, en dat is een heel slechte combinatie.

Ikzelf ben optimistisch over wat we in de toekomst nog meer voor elkaar kunnen krijgen. Maar ik ben helemaal niet zo optimistisch over de mentale toestand van onze jongeren, die steeds verder achteruit lijkt te gaan.

De angsten die mijn studenten met mij hebben gedeeld, hebben me aangezet om een TikTok-account te maken, met als doel jonge mensen te bereiken met een optimistischere boodschap over klimaatverandering. Helaas ben ik verre van de enige boodschapper. De propagandamachine van het establishment was er veel eerder dan ik. En ze zijn aan de winnende hand.

Doemscenario’s en catastrofes

Het is absurd hoe berichtgeving over het klimaat het laatste decennium steeds alarmistischer is geworden. Men beweert ten onrechte dat er een toename is in de frequentie en ernst van klimaatgerelateerde rampen, terwijl er van 2000 tot 2019 minder slachtoffers zijn gevallen dan in de periode 1980-1999.

Wetenschappelijke rapporten, zoals dat van het Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC), beschrijven de risico’s en mogelijke consequenties van klimaatverandering. Maar ze gebruiken onrealistische toekomstvoorspellingen, zoals het ontkrachte scenario RCP8.5.

De media publiceren over deze onrealistische scenario’s, terwijl ze de scenario’s negeren die veel waarschijnlijker zijn. Dit zorgt voor toenemende angst en bezorgdheid bij velen, maar voornamelijk onder jongeren. Ondertussen gaan de media door met catastrofale voorspellingen, terwijl het voor iedereen in dit wetenschappelijke veld duidelijk is dat hun journalistiek overdreven negatief is en zich beperkt tot de worstcase scenario’s.

We hebben ons laten kapen door de klimaatalarmisten van het IPCC, de Verenigde Naties, het World Economic Forum en het International Monetary Fund. Deze organisaties geven helemaal niets om het correct presenteren van de stand van de wetenschap. Ze zijn uit op geld en macht en als ze de wereldbevolking de stuipen op het lijf moeten jagen om deze te vergaren, doen ze dat. Het resultaat is dat een hele generatie opgroeit met de constante angst dat de wereld gaat eindigen. Velen van hen nemen kalmeringsmiddelen of kunnen niet slapen van de stress.

Hoe goede klimaatberichtgeving eruit ziet

Klimaatverandering is reëel, maar de ware noodsituatie gaat om de mentale gezondheid bij jongeren. Het constante alarmeren over de natuurlijke veranderlijkheid van het weer is een belangrijke oorzaak. Het berooft jongeren van hun hoop en ambitie en wordt in stand gehouden door politici en wetenschappers voor winst en macht.

Al deze zorgen verzwakken de motivatie om het juiste te doen. De energiesector transformeren zal meerdere decennia kosten. Maar als je mensen vertelt dat ze maar 12 jaar hebben, of wat het door de bureaucraten verzonnen cijfer op dit moment ook is, waarom zouden ze dan overstappen op andere energiebronnen? Waarom zouden ze goed voor onze planeet willen zorgen als die toch vergaat, wat we ook doen?

In de tussentijd probeer ik optimistisch te blijven. Ik ben deze week begonnen met een nieuwe serie van klimaatcolleges aan de universiteit waar ik werk. Zoals altijd merk ik dat mijn studenten open staan voor een optimistischer verhaal over het klimaat. Ze zijn blij en dankbaar om iets anders te horen dan de catastrofes en doemscenario’s waar ze in de media mee worden geconfronteerd. Ik zeg hen altijd dat ik er niet ben om hen te overtuigen. Het is niet mijn taak om hen te vertellen wat ze moeten geloven, maar om hen te leren kritisch na te denken. Hopelijk beslissen ze dan alsnog om goed voor onze planeet te zorgen door hun angsten los te laten en gezinnen te stichten, zoals ze dat altijd hebben gewild.

Dit artikel verscheen eerder bij OngehoordNederland.tv.

RCP8.5

Matthew Wielicki: ‘Klimaatangst onder jongeren is gevaarlijker dan klimaatverandering zelf’