Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld — en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Welke huidskleur heeft Gökmen Tanis?

(Aan de media die Brenton Tarrant omschreven als een ‘bange witte man’, maar in Utrecht geen ‘boze bruine man‘ zagen. Noch zag men in Milaan een ‘moorddadige zwarte man’, hoewel die wel een schoolbus vol kinderen in brand wou steken vorige week — een mislukte aanslag die de Vlaamse media overigens niet zoveel aandacht waard vonden. Ofwel is huidskleur altijd relevant, ofwel is het nooit relevant.)

Hoe kunnen we de berichtgeving over aanslagen nog vertrouwen?

(Aan journalisten die zwijgen over elk detail dat niet in het kraam past: dat Gökmen Tanis zelf naar Allah verwijst in een teruggevonden brief heeft bijvoorbeeld opvallend weinig aandacht gekregen. Net zoals men verzweeg dat Brenton Tarrant zichzelf omschreef als ‘ecofascist’ en in zijn krankzinnige manifest ook waarschuwde voor klimaatverandering en overbevolking. Klassieke media gaan er nog altijd vanuit dat deze onwenselijke ‘details’ niet breed bekend raken via de sociale media.)

Welke klimaatspijbelaar pleit voor geboortebeperking?

(Aan Vlaams minister van Energie Lydia Peeters, die aan tafel ging zitten met de pubers van Youth for Climate en toch wel schrok: ‘Een van de jongeren pleitte zelfs voor geboortebeperking.’ Peeters noemt geen naam en dat is best jammer, want het begint toch op te vallen dat de totalitaire trekjes van de klimaatmeisjes snel boven komen zodra het eens concreet wordt. Wat gelukkig voor die pubers niet zo vaak gebeurt.)

Wat is er zo gevaarlijk aan een politicus die rechtstreeks communiceert met zijn achterban?

(Aan Gui Polspoel, die — heel origineel — huivert voor Theo Francken: ‘Hoe hij rechtstreeks, zonder filter, met zijn achterban communiceert, is een gevaarlijk fenomeen.’ In hetzelfde interview had Polspoel — opnieuw: heel origineel — zijn neus opgehaald voor de ‘particratie met debatfiches‘. Wat is het nu: wil Polspoel papegaai-politici met voorgekauwde praatjes of wil hij authentieke volksvertegenwoordigers zonder filter? Geen van de twee, natuurlijk. Het echte ideaal is een België met alleen progressieve politici die alleen via de filter van progressieve journalisten communiceren met het klootjesvolk.)

Welke kleine trekjes hebben linkse politici?

(Aan journalist Stavros Kelepouris, die weet waarom Thierry Baudet tekeer gaat tegen linkse indoctrinatie in het onderwijs: ‘Een van de stokpaardjes van een man die moeilijk kon begrijpen dat hij niet per direct als bijzonder hoogleraar werd benoemd.’ Met één vilein intentieproces wordt een heel discours weggezet als persoonlijke frustratie. Je zal in De Morgen nooit lezen dat Meyrem Almaci maar niet kan verwerken dat ze het advies kreeg om beroepsonderwijs te volgen. Evenmin zal je lange stukken lezen over de bekrompenheid en afgunst van linkse kiezers: dat soort karaktermoorden blijft voorbehouden voor wie het waagt te stemmen op ‘rechts-populisten’.)

Hoe kan een codewoord werken als niemand de code herkent?

(Aan iedereen die met veel aplomb viel over Baudets ‘boreaal Europa‘, zogezegd een codewoord voor een puur blank continent. Het probleem met die theorie is dat zowat niemand dat woord kende. Het is een ‘beladen term’ waarvan niemand de lading kent — een ‘hondenfluitje’ dat geen hond zou hebben gehoord, als 100 journalisten het niet hadden uitgelegd in 100 verontwaardigde opiniestukken. Wat is het meest waarschijnlijk: dat Baudet met een obscure term een signaal geeft aan vijf neonazi’s in een kelder, of dat de man een dandy is die zich al eens vergaloppeert in hoogdravend taalgebruik?)

Hoe ziek moet je zijn om een dodenherdenking te verstoren?

(Aan cabaretier Freek de Jonge, die bij de opening van het Boekenbal begon te schreeuwen toen de voorzitster een stilte liet vallen voor de slachtoffers van de aanslag in Utrecht. De Jonge vond het belangrijker dat er een statement werd gemaakt tegen de democratische verkiezingsoverwinning van Thierry Baudet. Hij kreeg hier en daar applaus en zelfs tegenstanders van de actie vonden dat hij ‘inhoudelijk wel een punt had’. Zo ziek is dat wereldje. Terwijl een oude blanke man het anders nóóit zou moeten proberen om de eerste vrouwelijke voorzitter in 90 jaar bij haar eerste speech zo de les te spellen.)

Wat heeft deze pamperpolitiek nog te maken met liberalisme?

(Aan burgemeester Bart Somers, die prat gaat op de aanpak van zijn Mechelse stadsdiensten: ‘Eerst huren we een container om al het afval uit het huis te halen. We kopen brooddozen en smeren ’s morgens samen met de kinderen boterhammen. We gaan mee naar de deurwaarder om papieren en facturen in orde te brengen, en we proberen de ouders aan een job te helpen.’ Heeft de ‘nanny state‘ haar hoogtepunt niet bereikt als ambtenaren letterlijk de boterhammen komen smeren? Waarom worden armen behandeld als gehandicapten? Wat laat je op den duur nog over aan de persoonlijke verantwoordelijkheid?)

Waarin verschillen de plannen van Poetin met de plannen van Juncker?

(Aan iedereen die riep ‘Censuur!’ omdat Vladimir Poetin zijn handtekening plaatste onder twee omstreden wetten tegen ‘fake news’. Dezelfde verontwaardiging blijft meestal uit als de Europese Unie akelig soortgelijke plannen smeedt. Ook de EU oefent druk uit op grote bedrijven, richt overheidsinstanties op die webinhoud screenen en behoudt zich het recht voor om te bepalen wat ‘fake news’ is en wat niet. Hoelang zal het bij ons duren vooraleer ook keiharde kritiek op de Europese instituties het etiket ‘fake news’ krijgt?)

Wie hebt u uitgekozen om u op te volgen als Kinderrechtencommissaris?

(Aan de gewezen Kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen, die zich verregaand gemoeid heeft met de selectie van zijn opvolger. Vanobbergen heeft de selectieproef opgesteld én verbeterd. De kandidaten moesten een casus uitwerken aan de hand van een leidraad die ook al geschreven was door Vanobbergen. De uittredende Kinderrechtencommissaris heeft er kortom alles aan gedaan om een opvolger te krijgen naar zijn eigen evenbeeld: een linkse activist die zijn post misbruikt om politieke uitspraken te doen. In bijvoorbeeld Nederland zijn dit soort toestanden ondenkbaar.)

Wanneer gaan we de verontwaardiging over linkse indoctrinatie overstijgen?

(Aan iedereen die het (terecht) op zijn heupen krijgt van al die linkse indoctrinatie in het onderwijs, maar niet verder komt dan verontwaardiging. De linkerzijde is de jonge generaties aan het programmeren, van lessen seksuele opvoeding in de kleuterklas tot racismevrije potloden. We kunnen ermee lachen, we kunnen er kwaad om zijn, maar wanneer gaat de rechterzijde er eens wat aan doen?)

Wat hebben Christchurch en Al-Rawda te maken met Zaventem en Maalbeek?

(Aan Bart De Wever, die op 22 maart niet alleen de aanslagen van 22 maart herdacht: ‘Een dag om alle slachtoffers van terreur te herdenken.’ De Wever had het niet enkel over Zaventem en Maalbeek, maar ook over onder meer Christchurch en Al-Rawda. Alsof je aanslagen van moslims niet mag herdenken zonder ook te herinneren aan aanslagen op moslims. Beste Bart, je mag Forum voor Democratie nog zoveel opvrijen als je wil: dat soort apothekerschaaltje zou Baudet nóóit hanteren.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

rechterzijde

We moeten niet íedereen serieus nemen

Vergeten vragen van de voorbije week (39)