Niets is wat het lijkt, zeker niet in de politiek. Politieke partijen verdelen ‘de koek’, maar als tot ieders verbazing partij A (hier: Vooruit) pas ‘later’ krijgt wat haar volgens de afspraken toekomt, en partij B (hier: N-VA) dus meer krijgt dan wat haar toekomt, dan gebeurt dat nooit zonder ‘goede’ reden.

Alleen geaccrediteerde Wetstraatwatchers geloven dan dat dat te maken heeft met de uitstekende persoonlijke verstandhouding tussen Vooruit-voorzitter Conner Rousseau en huidig voorzitter van het Vlaams Parlement Liesbeth Homans (N-VA). Vooral ten tijde van de ‘problemen’ van Conner. Homans kreeg allerlei info van het gerecht, maar zweeg, zo luidt het. Terzijde: het feit dat ze die informatie kreeg is op zich zeer merkwaardig.

Blote waarheid

Alleen geaccrediteerde Wetstraatwatchers geloven dat Vooruit goed heeft gezocht maar vandaag echt niemand vindt om op de voorzittersstoel van het Vlaams Parlement te gaan zitten. Van de zeventien fractieleden is er niet één geschikt om…? Al was het maar tijdelijk…? De blote waarheid, valt te vrezen, is tamelijk simpel.

Om te beginnen is er het reglement. Het parlement verkiest elk jaar zijn voorzitter in de eerste zitting van het parlementaire jaar. Dat is een paar weken terug, zoals het hoort, ook weer gebeurd.

Een keer verkozen kan die voorzitter een jaar lang door niets of niemand worden ‘afgezet’, al kan zij/hij natuurlijk wel zelf opstappen. Bijvoorbeeld om plaats te maken voor iemand anders, omdat de meerderheid dat nu eenmaal anders heeft besloten.

Pacta sunt servanda

Maar wat als de verkozen voorzitster dat weigert? Dan blijft die gewoon zitten… tot september 2025. Eufemistisch gezegd (en met dank aan een aantal Antwerpse indiscreties) is het niet uitgesloten dat mevrouw Homans het hard heeft gespeeld: ‘Ik blijf zitten!’

Dan heeft haar partij natuurlijk een probleem. Juridisch onoplosbaar ook. En eigenlijk ook een voldoende reden om het hele regeringsakkoord door praktische onuitvoerbaarheid op te blazen: pacta sunt servanda.

Heronderhandelen?

Maar de hele zaak opblazen of eventueel ‘heronderhandelen’ omwille van één ‘postje’, dat is natuurlijk ook wel wat; zeker twee weken voor de gemeenteraadsverkiezingen doe je dat niet. En dus moet er à la minute ‘iets’ worden gevonden: een deal tussen De Wever en Rousseau.

De Wever vraagt Rousseau om zijn probleem mee op te lossen. ‘We gaan het schitterend akkoord dat we hebben gesloten daarop toch niet kapot laten lopen, Conner?’ ‘Tuurlijk niet, Bart. Maar toch niet tot september, nog bijna een vol jaar?’ ‘Een klein half jaar misschien? Tot Nieuwjaar?’ ‘Voor mij is dat ok.’ (Volgen nu een paar kleine verschuivingen van afgesproken mandaten van de N-VA naar Vooruit.)

‘En Liesbeth zelf, Bart?’ ‘Die zal wel eieren kiezen voor haar geld. Eigenlijk geld voor haar eieren.’ (Volgt nu luid geschater.) ‘En hoe gaan we dat verkopen, Bart?’ ‘Het beste is dat gij zegt dat gij haar dat zelf hebt gevraagd. En ge zegt er iets bij over goede persoonlijke relaties en zo. En onduidelijkheid vanwege de gemeenteraadsverkiezingen en zo.’ ‘Gaan ze dat geloven, Bart?’ ‘Als gij het zegt wel, Conner.’

regeringsakkoord

De Homans-deal

Kan Bart De Wever het verval van de N-VA keren?