Al geruime tijd verspreidt reclame mee het ideaalbeeld van de superdiverse maatschappij. Zelfs bij mijn bank kan ik geen betaalautomaat meer gebruiken of de woke-doctrine druipt van het startscherm.

Ook hier maken minderheidsgroepen op een onevenredige manier de dienst uit. Het begon een jaar of wat geleden met een lesbisch koppeltje (wel homogeen blank) dat zijn woonkrediet vierde. Weken later verscheen een meisje van kleur dat haar bankzaken vrolijk regelde vanop een laptop. Nu heb ik niets tegen meisjes van kleur. Maar op een dag, nadat ik al flink wat multiculti hersenspoelingen over me heen had gekregen, kwam bij mij toch spontaan deze gedachte op toen ze weer in beeld kwam: ‘Ah nee, niet nog eens, doe mij vandaag dan maar gewoon die twee lesbiennes.’ En evenmin heb ik iets tegen lesbische koppeltjes. Maar wie op een geforceerde manier bepaalde zaken wil opdringen, bereikt vaak het omgekeerde effect.

Inspector Morse

Van superdiversiteit doorspekte reclameblokken maken het voor de live kijker al een tijdje onmogelijk om nog van een woke-vrije tv-avond te genieten. Maar sinds kort gaat ook iemand die uitgesteld kijkt er meer en meer aan voor de moeite. Vooral nieuwe series ogen soms zo woke dat het een hilarische dimensie begint te krijgen.

Een voorbeeld? Onlangs kon je opnieuw kijken naar ‘Lewis’, een reeks rond de assistent van de legendarische ‘Inspector Morse’. De verhalen spelen zich af in Oxford omstreeks 2010. In niets voelt deze werkelijkheid geforceerd aan. Personages verschijnen in harmonie met de verhaallijn, volgens verhoudingen die je als realistisch ervaart. Met de prequels die we kennen als ‘Endeavour’ loopt het ineens anders. In de nieuwste afleveringen verschijnen ineens een opvallend hoger aantal gemengde koppels en gekleurde medemensen, ook al gaan we hier terug tot de jaren ’70. Superdiversiteit werkt blijkbaar met terugwerkende kracht.

Grantchester

Bij een serie die zich afspeelt in een universiteitsstad als Oxford blijft superdiversiteit zelfs in de jaren ’70 nog enigszins als geloofwaardig overeind. Maar als je terechtkomt in een Engels boerengat in de jaren vijftig, krijg je bij te veel van hetzelfde toch wel hilarische verhaallijnen. Een serie als Grantchester munt hierin uit. Het hoofdpersonage is een charmante Anglicaanse dominee die graag voor detective speelt en tegelijk opkomt voor homorechten. Zijn kapelaan is dan ook een homoseksueel en deze raakt in de loop van de reeks passioneel verliefd, een romantisch gegeven.

Maar wanneer deze kapelaan vervangen wordt door een jonge zwarte dominee, bereikt het woke-gehalte toch wel een hoogtepunt. Zwarte religieuzen zie je vandaag overal, en mogelijk ook al in Londen in de jaren ’50. Maar in een Engels boerengat van die tijd? Toen ik tijdens een recente zakenreis in Engeland de verhaallijn van Grantchester ter sprake bracht bij een pint bitter, lager of cider, zorgde dit dan ook voor vermakelijke tooggesprekken over woke.

Draagmoeders en zaaddonoren.

Zelfs via allerlei nevenverhalen verkondigen scenaristen de waarheid van woke omtrent de superdiversiteit. Geregeld komt hierbij de problematiek van de kinderwens naar voren. Dit kan binnen een koppel dat carrièregericht leeft zeker voor spanningen zorgen. Gaat het daarbij om personen van hetzelfde geslacht, vergroot de complexiteit. Met oog voor de nodige details krijgen we hun zoektocht naar een geschikte spermadonor of draagmoeder te zien.

Mij stoort dit gegeven op zich niet, en ja, als het past binnen een verhaallijn kan het ook best boeien. Maar wanneer scenaristen ons dergelijke nevenverhalen oplepelen bij wijze van opvoeding, krijgt het gegeven absurde proporties. Soms lig je hierbij spontaan in een deuk van het lachen. Zeker als je begint te fantaseren over hoe jonge hetero kinderen op zo’n voorgeschotelde werkelijkheid zouden kunnen reageren. Je hoort ze ineens denken dat wat ze op tv zien ook voor hen geldt. Je hoort ze al druk discussiëren op de speelplaats op school in een stijl van: ‘Ik heb dat op tv gezien’. ‘Wanneer we later kinderen willen, zullen we tijdig op zoek moeten gaan naar spermadonoren en draagmoeders!’

Cultuurmarxisme

Je kan dan ook alleen maar vaststellen dat woke langs culturele weg de brede samenleving een wereldbeeld van superdiversiteit wil opdringen. Ook in Vlaanderen willen initiatieven als Represent scenaristen aansporen hun teksten open te stellen voor minderheidsgroepen. Uiteraard spreekt niemand dit woord uit, ze houden het liever op ‘ondervertegenwoordigde’ groepen. Hiermee verwijzen ze natuurlijk naar mensen met een migratieachtergrond, met een beperking of leden uit de LGBTQI+-gemeenschap. In klassieke scenario’s komen deze effectief maar sporadisch aan bod. Maar lijkt dat nu ook niet gewoon normaal, omdat het effectief om kleinere groepen gaat die niet elke dag over iedereen zijn horizon verschijnen? Woke ziet dit anders, voor hen leidt deze situatie tot miskenning en houdt het zo onderdrukking in stand.

Intussen schept woke wel een wereld waar biologische genders plots bijkomstig moeten heten. Waar men kunstenaars cancelt die vrij hun creativiteit willen ontplooien. Waar men mensen bedreigt die vrij spreken en denken. Waar we voorzichtig moeten omgaan met onze woordkeuze omdat we anders vervolgd dreigen te worden voor het plegen van een ‘haatmisdrijf’. Geruisloos glijden we gevaarlijk af naar een wereld zoals we die kenden in de landen van het Sovjetblok. Waarom heet je dan meteen een complotdenker als je de methode van woke omschrijft als een vorm van cultuurmarxisme?

Woke Laat

Deze quote vat het mooi samen: ‘Gezinnen bestaan al lang niet meer uit een witte man, een witte vrouw en 2, 4 kinderen. Dat is echt een relict uit het verleden. Hoe sneller we dat met z’n allen als maatschappij snappen, hoe sneller we ook alle mogelijke samenlevingsvormen zullen aanvaarden.’

Kan iemand mij hier komen vertellen welke samenlevingsvormen we als maatschappij vandaag dan niet aanvaarden? Verwar je het begrip ‘maatschappij’ hier niet met ‘bepaalde individuen’, of ‘bepaalde subgroepen’? Zoals bijvoorbeeld de islamitische gemeenschap die het moeilijk blijft hebben met het aanvaarden van homoseksualiteit?

De bewuste quote komt van Xavier Taveirne, nieuwslezer bij de VRT. Presenteert hij het laatste journaal, denk ik de laatste tijd spontaan: ‘Ah, weer tijd voor Woke Laat’.

Represent

Gezocht, niet gevonden: een woke-vrije tv-avond