Schandalen bevatten altijd anekdotische franjes die hilariteit opwekken. We zien de groten graag vallen, terwijl in het decor verhalen opdampen met een extreem vermakelijkheidsgehalte. Dat lucht op, leve de schandpaal. Dat de bonzen van Anderlecht en Club Brugge maar eens flink hun broek laten afzakken. Dé sleutel van de affaire ligt overigens bij… Eendracht Hekelgem, een club met een bewogen geschiedenis.

De sjoemelende Serviër

De spin in het web is de ondertussen overbekende Servische makelaar Dejan Veljković, ooit een kleurloze meeloper bij Eendracht Aalst en nog later bij Eendracht Hekelgem, waarvan ik de kantine mocht gebruiken voor een legendarische lezing over de Vlaamse media, dankzij de bemiddeling van cartoonist-bestuurslid Erwin Vanmol. Of waarom ook ondergetekende een huiszoeking mag verwachten.

Veljković heeft zich na zijn voetbalcarrière glansrijk gerehabiliteerd door als makelaar-fixer zowat heel het Belgische voetbal te controleren, wat hem in 2018 een arrestatie opleverde wegens bendevorming, witwaspraktijken, omkoping en matchfixing. Als spijtoptant praat hij nu het halve wereldje aan de galg, waarbij allicht nieuwe leugens zijn aandeel in heel de affaire moeten minimaliseren.

Serviërs maken – en nu laat ik mijn intra-Europees racisme even de vrije loop – met voorsprong het grootste krapuul van dit continent uit. Overal waar er op niveau gesjoemeld wordt, kom je namen tegen die op -ic eindigen, dé manier om een Serviër van een normale mens te onderscheiden. Mochten ze daar dat achtervoegsel gewoon bij iedereen schrappen, het zou tonnen inkt besparen. Een keur van oorlogsmisdadigers leverden ze ons in de jaren ’90. Mladic en Karadzic zijn de bekendste, in hun land zijn het helden. Niet onder ordinaire dievenbendes zal je bij ons de ic-en vinden (dat is meer een Roemeense specialiteit), wel in de betere witteboordensector.

Wie ook tot held én martelaar is uitgeroepen, is het tennisidool Novak ‘No-vax’ Djokovic, omdat hij weigerde zich te vaccineren (zijn goed recht) en de Australiërs hem om die reden de toegang tot hun land weigerden (ook hun goed recht), waardoor hij een van de belangrijkste tornooien misliep. De clan Djokovic die alles aandachtig gevolgd had op het thuisfront, én de Servische premier, spraken van een ‘heksenjacht’ en een ‘martelgang’, wat zeg ik, een ‘kaakslag voor heel het Servische volk’. Kan iemand zich nog serieus houden?

Dienst voor wederdienst

Wat ons naadloos weer bij de betere humor brengt, het Belgische voetbalschandaal en de operatie Propere Handen. Een genuanceerde visie is hier op zijn plaats. Dat er grote smakken zwart geld in broodzakken van eigenaar veranderden, binnen de driehoek Veljković-clubbestuur-spelers-trainers, en zelfs hier en daar een scheidsrechter, is ondertussen bekend. Dat de gewezen socialistische voorman, reclamemaker en ex-directeur van KRC Genk Patrick Janssens mee in het bad zit, vergroot nog het amusementsgehalte. Wat mij echter het meest intrigeert is de natura-dimensie van het schandaal, de cadeaus.

Dejan Veljković schoof namelijk niet alleen met zwart geld, hij bleek ook de gave te hebben, mensen te charmeren en aan zich te binden via kleine attenties. Een fles goeie wijn, al eens een etentje, een Rolex-horloge. Zo bouw je netwerken op en bind je mensen aan je. Echt financieel omkopen, dat is zo doorzichtig en grof. Het zijn de geschenkjes die het hem doen, die verpakte prullen waar we blij mee zijn omdat het aanvoelt als genereus, altruïstisch. We noemen dat nu ‘corrupt’, maar het wederkerigheidsprincipe is hét fundament van de samenleving. De regel dat een geschenk nooit zomaar gegeven wordt.

Want vergis u niet: het gaat wel degelijk om ruilhandel. De smoes ‘Ik wilde dat horloge niet, maar het bevond zich ineens in mijn vestzak’, slaat nergens op. Krijgt u iets, dan wordt er ook iets van u verwacht, een variant op het aloude vlooien en rug krabben bij de mensaap. Wie dat verzaakt wordt als een gierigaard en parasiet gebrandmerkt, iemand die op café wel meedrinkt maar nooit zelf rondjes geeft. Zo’n reputatie raak je nooit meer kwijt. Je kan de grootste smeerlap zijn, maar parasitisme is de ultieme zonde in een sociaal universum.

Cryptomunten: de toekomst?

Elke economie is dus gebaseerd op wederkerigheid, we willen zo min mogelijk parasieten, iedereen moet het bad in. Waarbij geld alleen de zaak vergemakkelijkt, onder het motto ‘geld stinkt niet’, zolang je het maar niet oppot, het moet circuleren. Het geeft meer vrijheid als wisselmunt in de grote uitwisseling: je kan met de 100 euro die je verdiend hebt oorbellen voor je vrouw kopen, de auto afbetalen, naar de opera gaan, naar de hoeren, geheel naar keuze.

Edoch, het klassieke geld is op zijn retour, iets in ’t zwart regelen wordt hachelijk, het bankgeheim is zo goed als onbestaande. De overheden willen namelijk weten wat u met uw geld doet, hoe u eraan komt en op elke eurocent belasting heffen. Dat voelen we als onrechtvaardig aan, we krijgen er nauwelijks wat voor terug, het is gewoon een slechte ruil. De cryptomunt is daar een antwoord op. Iedereen kent de bitcoin, maar er circuleren massa’s van die schaduwmunten. Ze worden digitaal gegenereerd (‘mining’), via grote computers dus, die zoveel elektriciteit verbruiken dat stroomnetwerken dreigen te collapsen. Vraag me verder niet hoe dat werkt, want als ik het wist was ik wel van een groter magazine de hoofdeconoom geweest.

Het grote voordeel van de cryptomunt is alleszins dat er geen centrale bank mee gemoeid is, geen overheid (de allergrootste parasiet) als pottenkijker, geen fiscus die uw rekeningen komt uitpluizen, geen beslag. Het nadeel is, dat normale mensen totaal niet snappen wat zo’n cryptomunt eigenlijk is, -daarom heet het crypto- terwijl ze toch ook een alternatief circuit genegen zijn en de fiscus willen ontlopen. En zo is de nieuwe ruilhandel ontstaan, waarin, hoe kan het anders, vrouwen de toon aangeven: in ruil voor een seksuele dienst laten ze het gazon maaien, de dakgoot repareren, meubels verhuizen, een terras leggen, werkelijk alle klussen worden aangeboden. Een revolutie voorwaar.

Sociale cohesie

Ik deed hiertoe wat onderzoek, en dit keer niet naar bitcoins. Op de site klusvoorsex (alles heel expliciet, u bent gewaarschuwd) worden de karwei en de betalingswijze heel netjes en gedetailleerd omschreven, werkduur, vergoeding, samen met een foto van de opdrachtgeefster die ook de beloning uitmaakt. Het is, hoe kan het anders, een Hollands initiatief maar ook reeds met een Vlaamse tak. En echt, het gaat lang niet alleen om babes, er zitten jonge, oude, slanke, dikke, mooie, lelijke vrouwen tussen, een staalkaart van de samenleving dus. Geen mannen tot dusver: die worden geacht om te werken voor de euh… kost.

Het zal wel niet ok zijn voor de feministen, who cares, men moet het breder zien: de nieuwe ruileconomie is de toekomst, en in feite een terugkeer naar de muntloze oer-economie. Dat het in ons voorbeeld gaat om dames die hun lichaam aanbieden, betekent niet dat er geen andere mogelijkheden zijn om in natura te betalen. Iedereen heeft wel iets te offreren, laten we daar van vertrekken. Misschien hebben sommige mannen trouwens meer behoefte aan een goed gesprek, en dan openen zich zowaar kansen in de omgekeerde richting, als ik de keukenprinses die me een lekkere taart bakt kan trakteren op een… stukje taart in goed gezelschap. Afhankelijk van de omvang van het gebak is meer bespreekbaar.

Conclusie: de grootste cryptomunt heet natura, en ritselaar Dejan Veljković wijst hier toch een weg, namelijk deze naar een nieuwe sociale cohesie gebaseerd op dienst en wederdienst. De overheid krijgt hier geen vat op, er is zelfs geen overheid meer nodig als dit goed werkt, er is alleen een digitale ruilbeurs nodig van vraag en aanbod. Veel zuiniger qua elektriciteitsverbruik. De totale ruileconomie sluit niemand uit, kent geen taboes en geen regelneverij, en is écht gebaseerd op individueel talent. Meteen ook het summum van sociale billijkheid, niemand hoeft uit de boot te vallen. Het is zoals de grote Nederlandse dichter Hieronymus van Alphen (1746-1803) het uitdrukt:

Daar alleen kan liefde woonen,
daar alleen is ’t leven zoet,
Waar men, blij en ongedwongen,
Voor elkander alles doet.

Een vers dat ook opduikt in de apotheotische finale van het Suske en Wiske-album ‘De klankentapper’(1961) en de Golden Sixties inluidde, met het mysterieuze Schalulleke als go-between (nadien helaas verhollandst tot Schanulleke). Hierover meer een andere keer. Maar het zoete leven, wie wil daar niet voor gaan. Aangenaam weekend gewenst.

ruilhandel

De grootste cryptomunt heet natura