In het Vlaamse staatsblad van het wokedom gaat ene Inge Schelstraete, zelfomschreven ‘feministe met een grote bek’, tekeer tegen alle andersdenkenden, vooral blanken en/of mannen die de woke agressie tegen henzelf niet voldoende verwelkomen. Zij problematiseert de blijkbaar echt voorkomende situatie ‘Als “politiek correct” een scheldwoord is’.

Het redactioneel voorwoord begint met een zelfvleiende zelfdefinitie: ‘Wie woke is, is “ontwaakt” en houdt zijn ogen open voor sociaal onrecht.’ De anderen, dat zijn slaapwandelaars. En de complimenten zijn nog niet op: ‘Een nobel streven’, dat nog extra nobel wordt wanneer je het contrasteert met de reactie van de Deplorables: ‘…maar waarom leidt het tot zoveel irritatie?’

Luxehobby

Ze steekt van wal met een mijmering over haar vakantie in het Amazonegebied. Ze had er onbeginselvast iets meer fooi gegeven aan de gids dan aan de kokkin, en daar had ze nu toch wat wroeging over. Beoordeling: ‘Het is lastig om woke of politiek correct te zijn.’

Ja, aanspraak op slachtofferschap is een machtig wapen in de passief-agressieve woke-strategie, maar het is toch nieuw dat, naast zwart, vrouw of LGBT zijn, nu ook het wokedom zelf al een bron van huilie-huilie gaat worden. Zeker een vraaggesprek bij Oprah Winfrey waard. Tot hiertoe leek het namelijk alleen een luxehobby voor prinsesjes die op tropenvakantie trekken.

Maar gelukkig is zij er om dat even recht te zetten. Woke blijkt namelijk vooral een scheldwoord van ‘uiterst rechts’ te zijn, aldus citeert ze ene Omar Ba, ‘consulent diversiteit en inclusie’ (dat had ik als kind ook altijd willen worden: veel opwindender dan piloot). Inderdaad: ‘Ik moet toegeven dat uiterst rechts op dat vlak supercreatief is. Het verandert hun betekenis en beheerst daardoor het discours.’

Betekenisverandering?

En nu onze beurt om die rechtzetting recht te zetten. Er is hier niets van betekenis veranderd. De woke brigade heeft zichzelf woke gedoopt en wordt door haar tegenstanders met haar zelfgekozen naam aangeduid. Daar is volstrekt niets verkeerds aan, en men hoeft er niet supercreatief voor te zijn.

Hetzelfde geldt in wezen ook voor ‘politiek correct’, al is daar onwillekeurig een betekenisverandering ingeslopen die door de critici niet zo bedoeld was. Oorspronkelijk beduidde deze sovjetterm ‘strategisch doeltreffend voor het goede (= linkse) doel’, in tegenstelling met ‘strategisch onhandig in het nastreven van datzelfde goede doel’, of leninistisch gesproken, ‘revolutionair links’ tegenover ‘reformistisch links’. Een voorbeeld uit het feminisme: het economisch probleem van vrouwen oplossen door voor hen toegang tot de arbeidsmarkt af te dwingen, gold als politiek correct; daarentegen gold de oplossing via een opvoedersloon als wezenlijk systeembevestigend, dus politiek incorrect.

Politiek ongeschoold rechts is de term echter gaan opvatten als ‘goed’ (vanuit links standpunt) tegenover ‘fout’ (dus rechts). Maar dan nog is ‘politiek correct’ geen etiket dat rechts naar believen zijn tegenstanders opplakte — alsof het daartoe binnen de linkse opiniehegemonie in de openbare ruimte de macht zou hebben —, maar wel een dat links lang geleden aan zichzelf toekende.

Woke etiketten

Dat staat in contrast met hoe de woke brigade zelf etiketten uitdeelt. Zoek niet verder: in haar eigen artikel worden critici ‘uiterst rechts’ genoemd. De webstek Doorbraak als geheel wordt regelmatig ‘uiterst rechts’ genoemd. Toch ken ik ongeveer niemand die zichzelf ‘uiterst rechts’ noemt. In dit artikel noemt zij blanken stelselmatig ‘wit’; nochtans hebben die die term nooit over zichzelf afgeroepen. Hij is van dezelfde categorie als de koloniale termen ‘Hottentotten’ en ‘Bosjesmannen’ voor de volken die zichzelf Khoi en San noemen. Hij is een geval van, om het in woke jargon te zeggen, ’terminologische agressie’.

Er zijn nog zo wat eigenaardigheden in dit artikel, die geen grote ideologische onthullingen bevatten maar wel de onvolwassenheid van deze denkschool illustreren. Bijvoorbeeld over Marieke Lucas Rijneveld, de ‘witte niet-binaire’ bijna-vertaalster van inauguratiedichteres Amanda Gorman: ‘Het loutere idee dat Rijneveld enkel in vraag wordt gesteld omdat ze de verkeerde huidskleur heeft, doet pijn. We hebben een koekje van eigen deeg gekregen.’

De racistische bejegening van de blanke dichteres, die naar Schelstraetes eigen zeggen enkel om haar huidskleur gewraakt werd, zal allicht ergernis opwekken (al zullen de critici van het wokedom wel zo verdraagzaam zijn om geen rechtszaak wegens het door haar eigen stroming afgedwongen opiniedelict te beginnen), maar het opvallende zit hem hier in een gewoner woordje: ‘we’. Hebben ‘we’ een koekje van eigen deeg gekregen? Zo wil ze de indruk wekken dat ze in hetzelfde schuitje zit als haar critici, namelijk ook blank. Vanuit het standpunt van andersgekleurde racisten zal dat allicht zo zijn, maar voor haarzelf niet. Blanke antiracisten zijn namelijk niet op hun gekleurde medemensen gericht, maar vooral willen ze de loef afsteken van degenen om wie ze uiteindelijk toch nog het meeste geven: hun soortgenoten. Wat zij hier als een collectieve vernedering van alle blanken als zodanig voorstelt, is voor haar in de eerste plaats een nummertje van de voorhoedeblanken tegen de Deplorables.

Luxe-zelfbeklag

Zo zijn er hier nog van die psycho- en emo-spelletjes waarvan het woke-vertoog vergeven is; veel plezier met ze te ontdekken. In het interview van ‘Her Wokeness’ Meghan Markle met de woke-matriarch Oprah Winfrey had je nog meer van dat luxe-zelfbeklag. Als de term ‘woke’ iets van minachting is gaan connoteren, komt dat heus niet door een samenzwering vanwege de critici, maar door het lage intellectuele niveau van het wokedom zelf.

De enige reden waarom we er hier aandacht aan besteed hebben, is dat dit domdenken een machtspositie buiten alle verhoudingen toebedeeld gekregen heeft door de medeplichtigheid van de bourgeoisie, van Joe Biden tot Bart Somers. Voor wie van vergelijkingen met de jaren 1930 houdt: een laffe bourgeoisie die een laakbaar en gevaarlijk rassenvertoog patroneert, dat is er zo een.

scheldwoord

Woke een scheldwoord?