Al meer dan een kwarteeuw waait door Brussel een dominant linkse wind. Dat resulteerde in een complexe bureaucratie waarin het lijkt alsof iedereen de touwtjes in handen heeft, maar niemand daadwerkelijk verantwoordelijkheid neemt.

De situatie verslechtert gestaag, met talloze schietpartijen waarbij onschuldige slachtoffers vallen, bendegeweld dat de straten teistert en zelfs politieagenten die hun dienstwapens thuis moeten houden vanwege bedreigingen van jeugdbendes. Dit is geen kortstondige crisis, maar een diepgeworteld probleem dat als een verstikkende wijnstok de kern van Brussel aantast.

Lege beloftes

Een paar maanden terug domineerde de drugscriminaliteit het nationale nieuws in Brussel. Ook minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (CD&V) en premier Alexander De Croo (Open Vld) bogen zich over de kwestie-Zuidstation. Op 27 maart kwam de Gewestelijke Veiligheidsraad bijeen om de escalerende drugsproblemen te bespreken.

Plots realiseerde de Brusselse burgemeester Rudi Vervoort (PS) zich dat hij ook bevoegdheden had gekregen na de zesde staatshervorming, amper drie maanden voor de verkiezingen.

Zo werden later vijftien ‘hotspots’ aangewezen waar verhoogde politieaanwezigheid in combinatie met preventieve maatregelen voor een veiligere omgeving moest zorgen

Zijn plan bleek niet meer dan een klassiek voorbeeld van Belgische politiek: een lege belofte om de indruk te wekken dat de kwestie serieus werd genomen. In de praktijk bleek het hol, absurd en tegenstrijdig.

Zo werden later vijftien ‘hotspots’ aangewezen waar verhoogde politieaanwezigheid in combinatie met preventieve maatregelen voor een veiligere omgeving moest zorgen. Op papier klonk dit redelijk, maar in werkelijkheid heeft Brussel hiermee alleen maar een extra laag toegevoegd aan de al bestaande bureaucratische doolhof van negentien gemeenten en politiezones.

Legaliseren

Daarnaast speelt Brussel riskant spel door het gebruik van harddrugs te gedogen door op enkele honderden meters afstand van het Zuidstation ‘spuitruimtes’ te organiseren. Strikte nultolerantie tegen alle druggerelateerde misdrijven had evenzeer een mogelijke oplossing kunnen zijn. Maar het lijkt erop dat de Brusselse regering deze optie niet serieus overweegt.

Dat roept vragen op over de daadkracht van het huidige rood-groene bestuur. Het gapende verschil tussen retoriek en actie is kenmerkend. Het lijkt erop dat de politieke wil ontbreekt om de situatie daadwerkelijk aan te pakken.

De terughoudendheid om daadkrachtig op te treden roept vragen op over de integriteit van het bestuur en over het vermogen om een echt verschil te maken in de veiligheidssituatie van de stad. De Brusselaars verdienen een regering die vastberaden is om de veiligheid te waarborgen en de criminaliteit aan te pakken, in plaats van te zwichten voor politieke compromissen die de situatie verder verergeren.

Fuseren

Brussel heeft een transformatie ondergaan: van een levendige hoofdstad waar regeren mogelijk was naar een stad die lijkt te ontglippen aan controle. Om deze problemen aan te pakken, zijn een krachtige aanpak, consistente standpunten en een duidelijke visie essentieel.

De overheid mag nooit de indruk wekken dat ze druggebruik faciliteert. De strijd tegen drugs moet principieel en vastberaden worden gevoerd, met alle beschikbare middelen

Strengere maatregelen tegen drugsgeweld kunnen niet worden gepropageerd terwijl tegelijk spuitruimtes in woonwijken worden geïntroduceerd. De overheid mag nooit de indruk wekken dat ze druggebruik faciliteert. De strijd tegen drugs moet principieel en vastberaden worden gevoerd, met alle beschikbare middelen.

Een versterkte financiering van zowel federale als lokale politie, samen met het parket, is van groot belang. Maar al jarenlang wordt de Brusselse politiek geplaagd door de angst voor dé broodnodige herstructurering: die van de negentien gemeenten en de zes politiezones.

Dit versplinterde territorium vormt een lappendeken van grenzen die het weefsel van de stad doorkruisen als een verwarrende doolhof, wat gepaard gaat met een veiligheidssituatie die bijna onmogelijk te organiseren is.

Teruggeven

Ondanks het feit dat alle Vlaamse partijen het hierover eens zijn, kiezen ze er keer op keer voor om deel te nemen aan regeringen die dit cruciale punt negeren. Bij elke verkiezing beloven ze efficiëntie, maar na de verkiezingen verdwijnt die naar de achtergrond. Deze verontrustende realiteit is een regelrechte ramp voor Brussel en haar Brusselaars.

Het is tijd voor verandering. Brussel verdient een leiderschap dat niet alleen praat, maar ook handelt. Een leiderschap dat de veiligheid en het welzijn van zijn inwoners serieus neemt, en bereid is om moedige beslissingen te nemen, zelfs als dat betekent dat het status quo moet worden doorbroken.

Het is tijd om Brussel terug te geven aan zijn inwoners, om de stad weer te doen bloeien en een veilige en welvarende toekomst te garanderen voor iedereen die er woont en werkt.

schietpartijen

Ontredderd Brussel

De gedegouteerden en de degoutanten