Onze vaderlandse politici (m/v/x) hebben het niet onder de markt. Nadat in 2012 eindelijk een oplossing was gevonden voor ‘probleem 177’ – de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde – en naar het woord van wijlen Steve Stevaert op slag de overige 176, wél belangrijke problemen opgelost konden worden, leek België op weg een koninkrijk van peis en vree te worden.

Rampspoed

Helaas, driewerf helaas! Sindsdien doken tal van nieuwe problemen op, als daar waren: het aftreden van koning Albert II, de aanslagen in Zaventem en Brussel, de afstand van 13,28 hectaremorzels vaderlandse grond aan Nederland, het Marrakeshpact, de defenestratie van Gwendolyn Rutten door het trio De Croo-Lachaert-Van Quickenborne, de coronacrisis en de kernuitstap. En alsof er daarmee geen rampspoed genoeg over ons dierbaar België was neergedaald, kwam Vladimir Vladimirovitsj Poetin in februari op de onzalige gedachte om op het Europese continent een oorlog te ontketenen die zich ook in het heilig land der vaa-aad’ren laat gevoelen.

Al deze kommer en kwel is evenwel klein bier bij hét probleem dat nu de kop opsteekt en dat wis en waarachtig het predicaat ‘majeur’ verdient: het parlementair reces, vulgo de vakantieweken van de vertegenwoordigers des volks. Een majeur probleem waar, opmerkelijk en toch ook niet, in de vaderlandse pers nog met geen letter over geschreven is, laat staan dat er in Terzake of, godbetert, De Afspraak al over gepraatprogramma’t is.

Opgeblazen

Zoals de meeste andere, om niet te zeggen alle problemen in dit land, is ook dit majeur probleem door de Franstaligen verwekt. Het heeft het Parlement van de Franse Gemeenschap, pardon: le Parlement de la Fédération Wallonie-Bruxelles, bestaan op 30 maart jongstleden een ontwerpdecreet goed te keuren ‘relatif à l’adaptation des rythmes scolaires annuels’. Met één druk op de groene stemknop heeft een ruime meerderheid van zijn leden een van de schaarse pijlers onder het Ene en Ondeelbare Vaderland opgeblazen: de schoolvakantieregeling.

De unitaire regeling die sinds 1831 in voege was, zorgde ervoor dat alle Belgen, Vlamingen zowel als Walen, Nederlandstaligen evenzeer als francophones en deutschsprachigen Ostbelgier, waardige mitsgaders onwaardige, op één en hetzelfde ritme van de schoolvakanties leefden. Deze regeling is op 30 maart door le Parlement de la Communauté Wallonie-Bruxelles schaamteloos gedynamiteerd. Vanaf volgend schooljaar is de vakantieregeling in de Franstalige landshelft niet langer dezelfde als in de Vlaamse.

Dramatisch

Voor de onderwijswereld zelf vormt dat geen enkel probleem. Voor (Brusselse) ouders die om een of andere reden hun schoolgaande kroost over het Nederlandstalige en Franstalige onderwijsnet spreiden, is de nieuw geschapen toestand lichtelijk vervelend. Werkelijk problematisch, om niet te zeggen ronduit dramatisch, zijn de gevolgen van bovengenoemd decreet voor de leden van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en voor de ministers en staatssecretarissen van de federale regering.

Hoe, in hemelsnaam hoe moeten onze federale parlements- en regeringsleden (m/v/x) voortaan reces nemen? En dan bedoelen we niet het zomerreces, de acht of negen vakantieweken van de vertegenwoordiger des volks – het dubbele van de wettelijke vakantieweken des volks –, maar de overige, over het jaar gespreide arbeidsvrije weken.

Vrijstelling

Om pedagogische redenen worden de peuters, kinderen en tieners die op de schoolbanken kennis en wijsheid vergaren, tijdens het schooljaar vier keer van lessen vrijgesteld: in de herfstvakantie, de kerstvakantie, de krokusvakantie en de paasvakantie.

Om onbekende maar zeker geen pedagogische redenen stellen de parlements- en regeringsleden, die nochtans geacht worden kennis en wijsheid te bezitten of ten minste te doen alsof, zichzelf tijdens het parlementair jaar vier keer van werken vrij: in het herfstreces, het kerstreces, het krokusreces en het paasreces, die telkens samenvallen met de gelijknamige schoolvakantie.

Uitzichtloos

In het tot nog toe unitaire stelsel heerst over die recesregeling volstrekte unanimiteit over alle taal- en fractiegrenzen heen. Nu, tien jaar na BHV het schoolvakantiestelsel is gesplitst, doemt het uitzichtloze probleem op hoe de federale politici (m/v/x) voortaan reces zullen nemen: volgens het Nederlandstalige of volgens het Franstalige regime? (De gedachte dat ze beide regimes cumuleren en hun royale recesregeling nog meer oprekken, is zo pervers, dat we ze hier niet durven te vermelden.)

Over zes maanden is het al prijs. In het Franstalig onderwijs begint de herfstvakantie op 24 oktober, in het Nederlandstalig pas op 31 oktober. Kunnen de Kamerleden vergaderen in de week van 24 tot 31 oktober? Na de gemeenschappelijke veertiendaagse kerstvakantie, rijst hetzelfde probleem met de krokusvakantie: die begint op 20 februari 2023 en duurt in Vlaanderen één week maar in het zuiden des lands twee weken.

Nadien wordt het helemaal leuk. In Vlaanderen is er van 3 tot 16 april paasvakantie, in het Franstalige landsdeel niet. Kunnen de Kamerleden en federale ministers al of niet met reces? Van 1 tot 12 mei zijn de Franstalige scholen dicht wegens de lentevakantie, de Vlaamse niet. Is er in die periode ja dan neen parlementair reces?

Grootviroloog

Het is zonneklaar: de vaderlandse politiek staat voor een majeur probleem waarvoor dringend een oplossing moet worden gezocht. In de wandelgangen is reeds sprake van de oprichting van een GEMR (Groep van Experts voor Recesstrategie). Siegfried Bracke, die als gewezen Kamervoorzitter om advies is gevraagd, zou naar verluidt de Grootviroloog als voorzitter naar voor schuiven. Elders fluistert men ons in het oor dat de ministers van Democratische Vernieuwing Annelies Verlinden (CD&V) en David Clarinval (MR) overwegen over de kwestie een burgerbevraging te houden.

Ten slotte vernemen we van een andere betrouwbare bron dat op het Paleis de vrees begint toe te slaan voor een zware communautaire confrontatie. Sommigen sluiten niet uit dat ze kan uitlopen op de splitsing van de Kamer van Volksvertegenwoordigers en gevolglijk van het koninkrijk zelf.

schoolvakantiestelsel

Is het einde van België schrikbarend nabij?