Al die soepgooierij en vastkleverij van klimaatactivisten, ik zag het aanvankelijk ook niet zitten. Maar achteraf gezien bleek het een schot in de roos. Iedereen praat en schrijft erover. De eerste minister op de klimaatconferentie in Sharm El Sjeikh én Joren Vermeersch, spreekbuis van de oppositie, in de Standaard, bien étonnés de se trouver ensemble. Die gasten hebben blijkbaar een gevoelige snaar geraakt.

Soeptrauma

Niet de toenemende polarisatie in Israël baart Joren zorgen, noch het brutaal weigeren van hulp aan vluchtelingen door Italïë, de toenemende agressie tegen de politie in de hand gewerkt door Black Lives Matter, of het dolgedraaide Brexit-nationalisme van de Britten. In een houterige jaren zeventig stijl legt hij ons uit dat het jonge geradicaliseerde klimaatactivisten zijn die de boel om zeep helpen. Zij stellen namelijk ‘het geweldmonopolie van de overheid’ in vraag. Eerlijk gezegd, Van Gogh kan je misschien nog een oor aannaaien, maar mij niet. Met soep gooien naar kunstwerken, dat noemen wij vandalisme, geen geweld. Of zijn Vermeersch en De Croo ondertussen al zo woke dat ze gillend naar een safe space vluchten om daar te bekomen van hun soeptrauma?

Goed, Vermeersch geeft toe dat die overwegingen tot het gebruik van geweld enkel ergens opgeschreven staan in een boekje. Joren, je wil niet weten wat er nog allemaal in de boekskes staat of wat er allemaal voorbij drijft in het open riool van de sociale media. Maar in dit land genieten wij tot nader order van de vrijheid van drukpers.

Ik heb te doen met die arme, kleverige Wouter Mouton, die trouwens al lang geen jongere meer genoemd kan worden. Zolang hij enkel de vermakelijkheden des volks verstoorde zoals de Ronde van Vlaanderen of een voetbalwedstrijd, bleef hij op vrije voeten. Maar nu hij zich vergrepen heeft aan de Hoge Cultuur slaat de rechter meedogenloos toe en vliegt hij voor twee maanden de bak in. Hij heeft iets van Thomas Goorden. Dat wanhopige.

Ecorealisme, opium van het volk

Maar ik begrijp het wel. Dat radicalisme van Mouton en Goorden gaat tenminste nog ergens over. Het gaat over harde wetenschappelijke feiten: de klimaatcrisis, de instorting van de biodiversiteit, de vergiftiging van ons milieu. Dat beide heren niet echt oplossingsgericht denken, dat is lastig. Dat hun voorstellen niet uitvoerbaar zijn is irritant, maar niet verboden. Neem nu bijvoorbeeld het confederalisme… Of om bij de les te blijven: het zogenaamde ecorealisme, dat heerlijk zoete opium van het volk waarmee we onszelf in slaap wiegen.

In Levenslang Links vertel ik hoe ik op zeventienjarige leeftijd uit puur ecorealisme avant la lettre chemie ging studeren, maar al na enkele jaren tot het besluit kwam dat het een doodlopend spoor was. Dat de technologische oplossingen al in de kast lagen, maar dat we er niks mee deden omdat ze niet passen binnen onze economische religiositeit. Een beetje zoals de Romeinen die ook al stoomkracht kenden maar er niks mee deden. Ze hadden immers toch slaven. Op de campus van de VUB reden er in de jaren zeventig al kleine elektrische wagentjes rond. Maar uiteindelijk ontwikkelden we toch maar liever SUV’s. Ik ben dan ook maar geradicaliseerd en van de weeromstuit trotskist geworden.

Blijven plakken

Het religieuze, nationalistische en identitaire radicalisme daarentegen is niet alleen vele malen toxischer, het gaat ook nergens over, behalve over onlustgevoelens in buik en hoofd. Als je een war on drugs wil voeren, begin dan eerst daar mee.

Toch blijft het jammer dat de acties van de klimaatjongeren niet altijd even inspirerend zijn. Ik ben een estheet, en een prachtige poster van een ongerept Noors landschap met op de voorgrond zo’n lelijke dikke SUV, dat is voor mij hetzelfde als soep op een Van Gogh. Want dat je hem al hebt voor een bedrieglijk laag bedrag per maand, en dat hij in belachelijk weinig tijd optrekt naar 100 kilometer per uur, daar kan Noorwegen toch niks aan doen? Kunnen de klimaatactivisten dat niet systematisch wegretoucheren? Niet dat Joren Vermeersch dan gerustgesteld zal zijn. Want dat is een aanslag op het eigendomsrecht, een schending van private goederen, een beknotting van de vrije meningsuiting en vooral: het is slecht voor de economie!

Maar wanneer ik binnen enkele jaren afzwaai als ambtenaar en ik er de ‘waardigheid van mijn ambt’ niet meer mee in opspraak kan brengen, dan wil ik gerust aan zo’n actie deelnemen. En daarna blijven we met de klimaatactivisten nog lekker ergens plakken. In café De Lijmstok bijvoorbeeld, aan Berchem Station.

Sharm El Sjeikh

Blijven plakken met Wouter Mouton