Net in het zicht van de eindstreep haalt het coronavirus een formidabel jump uit zijn stekels: een superbesmettelijke mutant, made in GB. Onberispelijk maatwerk van moeder Natuur. Het zou gaan om een minieme wijziging in de bouw van het krooneiwit, de ‘enterhaak’ waarmee het virus zich aan de slijmvliezen van onze luchtwegen vasthaakt, waardoor de verspreiding veel efficiënter verloopt. Puik werk van Moeder Natuur.

Zo’n virus is een fascinerend ding, of organisme, daarover geraken de biologen het niet eens. Ze zijn in elk geval waarschijnlijk zo oud als het leven op deze planeet zelf, en hebben — in tegenstelling tot metaforen waaraan zelfs Marc Van Ranst zich soms bezondigt — helemaal geen ‘agenda’ of een bedoeling. Ze zijn er gewoon, als een natuurverschijnsel, ‘slecht nieuws gewikkeld in proteïnen’, zoals de bioloog Peter Medawar ze ooit noemde. Iets als het stof in onze living, maar dan wel in staat om ons immuunsysteem in de war te sturen en ons lichaam te gebruiken als kopieerapparaat.

Vrijheid op ski’s

VRT

Après-ski bar Kitzloch (Tirol), in februari 2019 internationaal verdeelcentrum van corona

Wat alleszins geen louter natuurverschijnsel is, en wie we wél bedoelingen en verantwoordelijkheid mogen toedichten, is de mens zelf. Ik pleit hier voor rationalisme en strategisch vernuft. Geen complottheorieën of ontkenningsdenken, alleen intelligentie en daadkracht kunnen ons uit deze crisis halen. De wetenschap is bij de les, de politiek veel minder. Meer dan ooit worden zij die aan de knoppen zitten bekritiseerd, en terecht, want we hebben al een lang blunderboek in de kast. De veel besproken Open-Vld-nieuwjaarsreceptie mag dan wel in theorie coronaproof geweest zijn, communicatief was het een ongelooflijke miskleun.

Veel belangrijker nog dan de perceptie en de show zijn de hygiëneregels zelf, én de mate waarin ze worden opgevolgd. Eerlijk: sommigen maken er een potje van, waarbij de tête-à-tête van Lachaert en De Croo in het niet verzinkt.

De bron van de besmetting in Edegem en Kontich met de Britse variant is ondertussen getraceerd: een skitoeriste die bij haar terugkeer de quarantaineregels niet naleefde en haar kind besmette. Resultaat: alle scholen dicht, idem dito voor het verenigingsleven, zesduizend mensen in verplichte afzondering. We zien op televisie een kankerpatiënte die vanwege de quarantaine haar behandeling tijdelijk moet stopzetten.

Men kan de maatregelen draconisch noemen, de essentie is dat de superbesmettelijke Britse mutant opnieuw ons zorgsysteem aan het randje van de crash zal brengen, of erover. Gewoon tellen en even de rekening maken, zoals de biostatistiek. Dus is de schade beperken essentieel, én tegelijk haast maken met de vaccinatie. Dit is een wedren op leven en dood, waarin we niet te rekkelijk moeten zijn met oprispingen van ‘vrijheidslievend’ egoïsme.

Op Twitter — hetzelfde medium waar een oude man, die in de Aldi door het lint ging, al dagen lang wordt te kakken gezet — is er echter nogal wat begrip voor de losbollige toeriste. ‘Laten we toch menselijk blijven en geen zondebokken zoeken’, tweet Rik Torfs. ‘We moeten nu vooral niet culpabiliseren’, verklaart burgemeester Koen Metsu (N-VA) op VRT. Menselijk? Niet culpabiliseren? Ja sorry, maar misschien moeten we nu net wél culpabiliseren en mensen resoluut voor hun verantwoordelijkheid stellen.

Niet alles is de schuld van de overheid, dat is een gevaarlijke misvatting die de bureaucratie en de verstaatsing net bevordert. In deze omstandigheden gaat het om individueel verregaand schuldig verzuim, mogelijk zelfs doodslag, gelet op de gekende risico’s en de mortaliteit in heel het covidverhaal. Wat bijvoorbeeld, als een groep Vlaamse risicopatiënten klacht zou indienen en zich burgerlijke partij zou stellen tegen reizigers die de quarantaineregels aan hun laars lapten?

Globalistische obsessie

VRT

Luchthaven Charleroi, december 2020

Over dan maar weer naar het beleid, en de volgens alle wetenschappers beste manier om die fatale mutant buiten te houden, minstens tot na de vaccinatiecampagne: grenzen potdicht. Helaas, het is een taboe dat de huidige regering voor zich blijft uitschuiven, vermoedelijk om een mistige ideologische reden. Reizen zou een onvervreemdbaar recht zijn en, straffer nog: het Europa van de open grenzen moet ook in tijden van pandemie aan zijn liberale premissen voldoen. De buitenlandse trips van een minderheid zijn blijkbaar van meer belang dat de bewegingsvrijheid van Jan en Alleman op eigen bodem. Leve het globalisme.

Wat een Vlaamse vrouw die in China werkt, doet zeggen dat ze ‘dit met verbijstering gadeslaat’. Samen met bio-statisticus Geert Molenberghs hou ik mijn hart al vast voor de krokusvakantie en de klassieke uittocht van Vlamingen met skilatten op de auto. De regering neemt ondertussen -zoals steeds- alle tijd om over strengere reisregels te mediteren, en wacht op een beslissing van Europa. Tot vrijdag, dat is nog een halve week kermis voor het virus.

Er zit dus een vreemd politiek-correct kantje aan die aarzeling om grenzen te sluiten en het buitenlands reizen tijdelijk gewoonweg te verbieden. Zelfs in tijden van pandemie. Het definieert België als een universeel toegankelijk territorium waar elke schijn van grensbeheersing als ‘xenofoob’ wordt betiteld. De historische achtergrond van dat verhaal werd hier al uit de doeken gedaan: onze plicht tot internationaliseren, door links en linksliberalen continu aangepraat, leidt tot een uitdoving van cultureel-identitaire resistentie. Voor sommige demografen een weldaad.

De opendeurpolitiek die vandaag vakantie-uittochten tolereert, en deze die migranten quasi ongefilterd binnenhaalt, wortelen in dezelfde oikofobe voedingsbodem. Helaas, zoals een organisme, is een gemeenschap zonder barrières tegen indringers een vogel voor de kat. Lees dat gerust in verschillende contexten. De grenzen moeten dicht, en wel nu. Tegelijk moet het vaccinatietempo drastisch opgedreven worden, anders verliezen we onherroepelijk de wedren tegen de superbesmettelijke mutant.

En laten we duidelijk zijn: de grootste bedreiging voor de vrijheid is momenteel het virus, en niet de beschermende maatregelen. Ze mogen van mij strenger, eenvormiger, logisch-doordachter én repressiever zijn. Voor even. Als ze maar werken. Het is een verstokte libertariër die het u zegt.

skivakantie

Open grenzen: nooit waren ze zo ongezond