Twee vrouwen hebben de kerstluwte en de nastroom van de Warmste Week aangegrepen om hun publiek profiel met welgemikte interviews aan te scherpen. Beiden hebben allochtone roots, zoals dat heet, en lijden zwaar onder het endemische Vlaamse racisme. In woke-termen zijn het gevallen van intersectionaliteit: vrouw én allochtoon, dus twee keer ten prooi van discriminatie. De ironie dat ze net door dat profiel geprivilegieerd zijn en méér kansen krijgen in een Vlaanderen dat zijn erfzonde wil afwassen, is uiteraard niet aan de orde. Ik begin met een oude bekende.

Permanente soap

VRT-journaliste Fatma Taspinar heeft Twitter verlaten. Dat is een goed idee, had ze al eerder moeten doen. Te veel ‘bagger’, weet u wel. Sindsdien is haar zelfbeeld er enorm op vooruit gegaan, laat ze in een DM-interview van 24 december weten. Ook dat stemt ons tot blijdschap.

Journalistes met een laag zelfbeeld, er gaat me een licht op. In april van dit jaar schreef ik een open brief naar dit nieuwsanker, om haar te waarschuwen voor de valkuil van het slachtoffergedrag. Ze had namelijk op datzelfde Twitter een pathetisch bericht geplaatst waarin ze haar allochtone roots etaleerde, met de smeekbede dat niemand haar daarop mocht afrekenen. Dat deed ook niemand -ik had er zelfs nooit erg in gehad dat ze van Turkse komaf was-, maar blijkbaar moest Fatma haar merkbekendheid van dapper-maar-miskend-meisje-met-migratie-achtergrond wat oppeppen.

Want dat is het grootste probleem van Fatma, dat ze maar niet onder de knie krijgt: de behoefte aan aandacht en medelijden, die haar professionele status meer allure moet geven. Met de media als gewillige spreekbuis. Zo wordt ze zelf nieuws en hoofdfiguur van een permanente soap. Die verwisseling tussen journaliste, nieuwsitem en influencer creëert net een klimaat waarin de ‘bagger’ als een nevenproduct neerslaat.

Geert Meyfroidt heeft relatie met Fatma Taspinar

Boekskensverhaal

De relatie die ze sinds deze zomer heeft met UZ-intensivist en Slimste-Mens-winnaar Geert Meyfroidt, dat ze een psycholoog moet bezoeken na de dood van collega Ward Verrijcken, en uiteraard ook het leed dat ze toebedeeld krijgt via de sociale media, het vloeit samen in een ouderwets boeksensverhaal, een genre dat Humo helemaal van Dag Allemaal en consoorten heeft weggegrist.

De drama queen van de Vlaamse journalistiek houdt zo een merkwaardige spagaat in stand: ze wil rust en sereniteit, maar zoekt tegelijk de publiciteit en de sensatie, die ook focust tot diep in haar privéleven. Samen met de steeds weerkerende baseline van allochtoon rolmodel en martelares van de Vlaamse xenofobie, wakkert dit sentimenten van allerlei slag aan. Ook extreem negatieve. Misschien moet de Vlaamse openbare omroep maar eens paal en perk stellen aan het emo-exhibitionisme van haar journalistiek personeel. Helaas is het ‘schermgezicht’ heilig in de strijd om de kijkcijfers. En blijft de emofactor, met veel politiek correcte blabla, de hoeksteen van die strategie. Zappen is het enige wat ons rest.

Zelfa Madhloum en ‘tScheldt

Dat brengt ons tot de tweede eindejaarsconfessie, ditmaal in De Standaard, ook op kerstavond gepubliceerd, als hadden ze het afgesproken: deze van Zelfa Madhloum, die haar job van Open-VLD-woordvoerster voor bekeken houdt. Ook wegens de aanhoudende ‘bagger’.

Tegenover Madhloum sta ik wat genuanceerder. Zij was diegene die in 2019 klacht indiende tegen een moslim die haar op de Antwerpse Keyserlei sommeerde om zich te bedekken onder een boerka. Ze runt met haar man een bedrijfje waar niet veel fut in zit, en dat was voor ‘tScheldt een reden om een ‘verhaal’ te verkopen waar vrijwel niets in zat. Zahoum is El Kaouakibi niet. Het leverde het blad een veroordeling wegens laster en eerroof op.

Het zal wel een wraak van het regime zijn, maar het zegt ook iets over het niveau van dit ‘satirisch’ magazine. Gert Van Mol, de drijvende kracht achter tScheldt, die beweert het blad slechts ‘af en toe te lezen’, belaagde ondergetekende nog niet zo lang geleden met

facturen voor ‘portretrechten’, om zich te wreken omwille van een kritisch artikel. Dat was naar aanleiding van zijn doortocht bij de CD&V als communicatie-expert, toen bleek dat de likes op de Facebookaccount van de partij vooral van Indische clickfarms bleken te komen. Blijkbaar beschikt de eigenaar van deze kolderwebstek zelf over bijzonder lange tenen.

Dit gezegd zijnde, drijft ook het verhaal van Zelfa Madhloum op slachtofferretoriek, en is haar ‘afscheid’ doordrenkt van zelfbeklag. Daarmee mocht ze alle media afdweilen, en verscheen ze -uiteraard- ook op De Afspraak. Terwijl de functie van een woordvoerder nu eenmaal is om de rotte tomaten op te vangen en eventueel te retourneren, wat ze eigenlijk ook wel leek te beseffen. Ik zou haar zelf nooit een ‘strontwijf’ noemen dat verdient om ‘kreupel geschopt’ te worden. Ik vraag me af wat voor types zoiets posten. Maar de witte man Conner Rousseau kreeg ook dat soort troetelwoorden toegestuurd, toen hij in het ziekenhuis was opgenomen. Het heeft dus niet zozeer iets met racisme of vrouwenhaat te maken, maar vooral met de zeer verbreide haat van het klootjesvolk tegen de politieke klasse, waarover die klasse zich maar eens grondig moet bezinnen.

Bloemenhoeren

Jihad Van Puymbroeck noemde bloemenmeisjes op het podium ‘bloemenhoeren’ op de social media van de openbare omroep.

Fatma en Zelfa, twee vrouwen die als gekwetste mussen hun achterstelling verzilveren. Dat ze misschien eens een voorbeeld nemen aan Assita Kanko. Dat Madhloum dan in dat interview ook nog eens Jihad Van Puymbroeck honoreert, de extreem-linkse activiste die als redactielid van VRT NWS een tweet postte over de ‘bloemenhoeren’ op de Vlaamse wielerpodia, waarvoor de VRT zich achteraf excuseerde, illustreert hoe troebel dit anti-discriminatiecollectief zich opstelt en in feite veeleer het haatklimaat aanwakkert.

De woke-industrie creëert een mistgordijn voor iets wat begint te lijken op een cultuuroorlog. Terwijl net de gewone Vlaming het etiket ‘racist’ opgespeld krijgt. Zou het kunnen dat de frustraties, die daardoor opborrelen, een weg vinden via Twitter en soortgelijke?

Mijn wens voor 2022 is, dat mensen van welke kleur of afkomst ook, stoppen met het anti-discriminatieverhaal te gebruiken als PR-instrument. En ik hoop dat ook Anderlechttrainer Vincent Kompany dit meeleest, evenals zijn papa, Pierre Kompany (CDH), burgemeester van het Brusselse Ganshoren, die deze gemeente compleet Nederlandsonkundig bestuurt en de taalwetgeving aan zijn laars lapt.

Over dat soort discriminatie hoor je de linkse roeptoeters nooit. Wellicht omdat de Vlamingen, juist ja, van geboorte neo-nazi’s zijn, en hun vrouwen bloemenhoeren. Daar is Jihad een gepast antwoord op.

slachtoffergedrag

Fatma en Zelfa, of de zelfpromotie van het slachtofferdom