‘Als u tien euro bijlegt kan u ook onze nieuwe 100% elektrische auto huren!’ De baliebediende bij het verhuurbedrijf op de luchthaven van Zaventem klinkt enthousiast. Dat is geen geringe prestatie, want het Italiaanse stelletje voor mij had hem net de huid vol gescholden omdat hun voucher niet in orde bleek te zijn. Dat had de man echter niet uit zijn hum gebracht, want hij prees de elektrische auto – een gloednieuwe Kia Niro, meneer! – de hemel in.

‘Moet u veel kilometers doen?’

‘Ik schat zo’n 250. Van hier naar Antwerpen, dan naar Herzele, terug naar Antwerpen en dan terug naar Brussel.’

‘Oh geen probleem dan! De wagen is helemaal opgeladen. Je kan er gemakkelijk 500 kilometer mee rijden. Probleemloos.’

Klassieke auto’s

Nu ben ik wat auto’s betreft niet meteen wat men in marketingtaal een ‘early adopter’ noemt. Ik ben meer een man van klassieke auto’s, gemaakt door ontwerpers uit vervlogen tijden toen die nog auto’s maakten die niet allemaal uit dezelfde mal leken te komen. Sterker nog, ik heb al bijna een jaar geen auto meer omdat ik me alleen met de motorfiets verplaats, een luxe die ik me in het zuiden van Spanje kan permitteren.

Maar het enthousiasme van de man werkte aanstekelijk: voor slechts tien euro extra kon ik voor het eerst de geneugten van de elektrische auto leren kennen en dat wilde ik natuurlijk niet laten liggen. Ik zou wel gek zijn, en dus begaf ik me naar de aftandse parkeergarage der huurwagens op Zaventem luchthaven.

Gebruiksaanwijzing

Het is altijd hetzelfde geklungel om te kijken waar zich wat precies bevindt in zo’n auto waar je nog nooit hebt ingezeten. Ik duw dan geheid op een knopje waardoor de ruitenwissers, die van de achterruit incluis, piepend over de droge ruiten schuren en zoek me suf naar het hendeltje van het licht.

Ik heb ooit eens een auto gehuurd waar alle informatie op het scherm in het Pools was weergegeven. De radio was tot overmaat van ramp vastgezet op Radio Maria en ik kreeg het kreng niet uitgezet. Wie een nieuw handeltje wil starten, raad ik aan om van elke nieuw model auto een twee-minuten-filmpje te maken met een snelle gebruiksaanwijzing en dat aan te bieden aan de Hertzen, Avissen en Europcars van deze wereld. ‘Welkom in deze huurauto van Hertz. Die grote ronde knop aan uw rechterhand. Nee, lager, nog lager, ja daar, dat is om de auto te starten.’ Zoiets.

Laadpalen alom!

Na het initiële gehannes begreep ik dat het niet alleen een elektrische wagen was, maar ook één met een automatische versnellingsbak. De enorme knop met ‘D, R en N’ wees me verder de weg. Tevreden bromde ik minuten later over de ring rond Brussel, op weg naar Antwerpen.

Ter hoogte van de afrit Peutie merkte ik iets eigenaardigs op het dashboard: een getekend autootje met een pijltje ernaast dat naar een elektrische stekker leidde gaf 250 kilometer aan. Die opgeladen batterij die mijn nieuwe vriend aan de balie me had beloofd, bleek dus helemaal niet vol te zijn. In plaats van 500 kilometer, kon ik er slechts 250 rijden. Op dat moment reed ik een laadstation van SnelNed voorbij en dat stelde me gerust: amper 5 kilometer ver en er was al een snellaadstation. Vol met elektriciteit! Inmiddels zouden er in België immers op elke straathoek laadpalen staan. Leve de vooruitgang!

En dus zoefde ik geruisloos naar Antwerpen en later naar Herzele. Met elke kilometer steeg mijn enthousiasme over dit wonder van techniek. Toen ’s nachts terug aan mijn Antwerpse hotel parkeerde, zocht ik tevergeefs naar een laadpaal. Geen nood, dat doe ik morgen wel als ik in Lier mijn moeder ga bezoeken, bedacht ik me, net voor ik in een diepe slaap viel dromend van een elektrische auto die me zelfrijdend terug naar Spanje zou brengen.

Nog 5 kilometer

In Lier was jammer genoeg de laadpaal aan de Vismarkt al bezet en ook bij die twee aan het Cultureel Centrum bleken al auto’s aan het infuus te hangen. Drie uur voor ik in Zaventem mijn vliegtuig moest nemen, vertrok ik uit Lier om onmiddellijk in een file te sukkelen. De auto verteerde dat gesukkel niet goed, want waar eerder stond dat ik nog 60 kilometer kon doen – voldoende om in Zaventem te geraken – verminderde dat optrekkend en stoppend zienderogen. Gelukkig had het scherm ook een online map met daarop de laadpunten voor elektrische voertuigen.

Ik reed een eindje om en stopte bij het dichtstbijzijnde laadpunt. Althans dat dacht ik, want er was geen laadpaal. Het volgende laadpunt op de kaart bleek er eentje te zijn waar het opladen zo traag ging dat ik 11 uur nodig had om de batterijen op te laden. Ik rekende uit dat ik – om in Zaventem te geraken anderhalf uur moest druppelladen. Ik moest dus op zoek naar een snellader. En zo kwam het dat ik op de snelweg ter hoogte van Mechelen de melding kreeg van mijn auto dat ik nog amper 5 kilometer kon rijden.

Ik nam de afrit en kon nog net stoppen bij een dealer van Audi waar ik enkele laadpalen kon ontwaren. Ze stonden niet op de map van Kia. Ik had nog een uur om mijn vlucht te halen. De vriendelijke Audi-man sloot me aan op een snellader en tien minuten later had ik genoeg batterijkracht om Zaventem te halen. Toen ik de man bedankte – in de stromende regen uiteraard – zei ik dat het de hoogste tijd werd dat ze die kracht van die batterijen bijvoorbeeld vloeibaar konden maken, zodat je ze – klotseklotseklots – in vloeibare vorm ter beschikking kon stellen in – bijvoorbeeld – stations langs de weg.

‘Maar, dat bestaat al. Dat is benzine’, zei de man met een frons in zijn voorhoofd.

‘Precies’, zei ik. ‘Wat een prachtige uitvinding is dat toch, en je kan het in een jerrycan gaan halen als je langs de kant van de weg zonder valt.’

SnelNed

Elektrisch rijden