Sinds ik op de schoolbanken zat, ben ik altijd geïntrigeerd geweest door de FIRE-filosofie (Financially Independent and Retire Early) die neerkomt op het nastreven van financiële vrijheid. Niet met als doel om zo snel mogelijk onder een palmboom aan het strand te gaan liggen, maar wel om de beste versie van mezelf te worden en mijn leven vorm te geven zoals ik wil.

FIRE draait immers om financiële vrijheid en dat je hierdoor keuzes kunt maken die anders niet voor je weggelegd zouden zijn. Dit door een spaarzaam leven te leiden waarbij je overbodige uitgaven schrapt en de focus legt op het verhogen van het eigen inkomen.

Levensstijl

Ik merk soms dat oudere generaties wat verrast zijn wanneer ik over FIRE spreek. Het verhogen van het eigen inkomen snapt men vaak nog wel (wie zou immers geen hoger loon willen hebben?). Maar dat je vervolgens een groot deel van je inkomen opzij legt als buffer om het niet te consumeren, is voor velen een raadsel. ‘Toen ik jong was, moest geld rollen’, hoorde ik onlangs een concullega zeggen tijdens een podcast over FIRE. Het doel om geld te verdienen is toch om het te kunnen uitgeven aan leuke dingen?

Er zijn meerdere redenen waarom ik een aanhanger ben van de FIRE-filosofie. Maar de harde waarheid is dat de levensstijl van de vorige generatie en mijn ouders meegespeeld heeft in hoe ik de zaken bekijk. Dat ik uit een generatie kom die zag hoe zijn ouders zichzelf volledig hebben weggecijferd, is ongetwijfeld een van de redenen dat ik hier zoveel aandacht aan besteed.

Leren uit de fouten van de oudere generatie

Zo zit nog diep in mijn hoofd ingeprent hoe mijn vader opstond om 4 uur in de nacht om dan per dag 90 km op en af te rijden naar de fabriek om daar dan 8 uur en 5 keer per week zware fysieke arbeid te leveren. Op dat moment dacht ik er nog niet bij na, maar alleen thuis komen op de uren dat je echtgenoot werkt moet eenzaam zijn geweest. Zeker als je dan enkel nog de energie hebt om tv te kijken in de zetel en je levenspartner enkel ‘s avonds ziet wanneer jullie beide doodop zijn. Dit terwijl door je leven en je tijdsbesteding je vriendenkring zich rondom je werk afspeelt, je oude vrienden langzaam verdwenen zijn en je jonge kinderen alle tijd opeisen van je.

Tegelijkertijd kraakt je lichaam door de veranderende shiften die langzaam impact hebben op je fysieke staat. Wat op een latere leeftijd zijn tol zal beginnen eisen. En voor wat? Het afbetalen van de huur? De lening die je ooit hebt afgesloten voor je huis? Datzelfde grote huis waar je in jouw carrière eigenlijk vooral vertoeft om te slapen? Omdat een dure auto en een luxueuze levensstijl blijkbaar een vereiste zijn in onze westerse maatschappij om ‘gelukkig’ te zijn?

Tijd is je meest waardevolle bezit

In die zin heb ik altijd ergens medelijden gehad met deze generatie terwijl ik toekeek hoe een van haar belangrijkste grondstoffen genaamd tijd wegglipte uit haar handen. Sommige mensen doen hun job graag, maar een grote groep heeft vooral geld nodig en zit vast in een job die men niet graag doet. En hoeveel mensen doen hun job wel graag, maar zouden eigenlijk veel meer tijd aan zichzelf of hun geliefde willen spenderen wat niet mogelijk is door hun levenskeuzes? Of nog erger, kunnen niet weg vanuit hun job die ze haten omdat hun gezin afhankelijk is van hun inkomen?

‘Later tijdens ons pensioen zullen we dat wel inhalen’, heb ik al te vaak. Droefheid gaat nog steeds door mijn lijf als ik dit hoor. Het doet me altijd denken aan de vrijheidsparadox van het leven waarbij de mens nooit alles kan hebben. Als men jong is, heeft men wel gezondheid en tijd, maar geen geld. Door de gezondheid en de tijd zijn de potentiële mogelijkheden groot, maar er zijn toch grenzen aan de vrijheid die gelinkt is aan zijn financiële situatie. In de volwassen fase daarentegen zal de mens eindelijk geld kunnen verdienen, maar niet zonder zijn tijd op te offeren. En gaat hij of zij dan met pensioen, dan zal men constateren dat de gezondheid langzaam afneemt waardoor de dromen van vroeger niet meer haalbaar zijn.

De eerste stappen naar zelfontwikkeling

Nee, ik heb altijd gezegd dat ik het anders wil doen. En de waarheid is dat er geen wonderoplossing bestaat. Om te doen wat je graag wil doen, heb je nu eenmaal geld nodig. En om daaraan te komen, zult je iets moeten opgeven wat je lief is en dat is vaak tijd. Je kan uiteraard proberen om een job te vinden die je leuk vindt waardoor je niet met dit probleem zit, maar de waarheid is dat niet iedereen deze zal vinden aan het begin van zijn carrière.

Zo was mijn droomjob niet beschikbaar of haalbaar op jonge leeftijd waardoor ik andere oorden moest opzoeken. En toen bleek dat ik na de unief mijn draai niet vond, ben ik in de situatie gekomen dat ik maanden broodjes moest gaan smeren in een tankstation in Rotselaar en wc’s gaan poetsen om toch maar mijn rekeningen te kunnen betalen.

Nadien heb ik dan gelukkig na lang vechten en zoeken weekendwerk op de streng gereguleerde luchthaven kunnen bemachtigen, waardoor ik toch met twee dagen werken per week 80 procent van een loon kon krijgen en zo kon ontsnappen aan een minimumloon. Dit door anderhalf jaar iedere vrijdagnacht te werken op de luchthaven en op zondagmiddag als magazijnier. Tijdens de dag werkte ik dan nog als journalist en copywriter voor verschillende partijen (vaak ook gratis) om een naam te maken. En ’s avonds studeerde ik aan de universiteit filosofie in avondschool om toch één passie te hebben in mijn leven.

Nu vrijheid opgeven voor later

Het doel? Die noodzakelijke spaarbuffer verzamelen waardoor ik de vrijheid zou krijgen om mijn eigen leven in te delen en te ontsnappen aan de rat race waar ik in zat en dreigde te blijven inzitten. Na enkele jaren kan ik vandaag trots zeggen dat ik op mijn 27ste met hard werken en spaarzaam leven mijn eerste €100 000 verdiend heb. En met mijn maandelijkse uitgaven die onder de 1000 euro per maand liggen – een buffer van 8 jaar – kan ik eindelijk kiezen om mijn leven vorm te geven zoals ik het wou enkele jaren terug waarbij ik ook gekke risico’s kan nemen.

Wat mij persoonlijk altijd geïnteresseerd heeft, is niet de nieuwste BMW of een groot huis, maar wel hoe ik een situatie kan creëren om bijvoorbeeld halftijds te werken. Werken doe je immers om je uitgaven te betalen, maar er is geen enkele nood om voltijds te werken als je geen last hebt van een zware hypotheek of je eigen levensstijl. Geef mij dan maar die 100 dagen extra vakantie per jaar die ik gebruik om te studeren of te werken aan eigen projecten die niet als werk voelen. Zoals Spaarvarkens.be waarbij ik met volkse en betaalbare opleidingen financiële kennis verspreid doorheen Vlaanderen waar ik nooit van had gehoopt dat ik hier een job van had kunnen maken.

Tijd om te dromen

Nu mijn leven na al die jaren langzaam in zijn plooi valt, zal ik eind juni eindelijk mijn reis plannen waar ik jaren voor heb gewerkt. Zo is het altijd mijn doel geweest om te schrijven en ondertussen de wereld te ontdekken. Mijn eerste tussenstop eind juni is Bulgarije waar ik zal leven met een groep van 120 digitale nomaden die in een klein Bulgaars bergdorp hun uitvalsbasis hebben gebouwd.

Mijn doel? Werken in Europa en tegelijkertijd met het hoofd in de bergen, de voeten aan de zee en de handen op de laptop mezelf en de wereld ontdekken. En misschien een appartement kopen. Veel van de nomaden waar ik naartoe ga hebben immers een klein appartement gekocht voor €10 000, terwijl je vanaf €20 000 al mooie dingen kunt kopen in de streek. Waarom zou ik mijn uitvalsbasis niet bouwen in Bulgarije en van daaruit heel Europa rondreizen of toch tenminste in dit deel van de wereld?

Lagere belastingen

De volgende stap is dan om te onderzoeken of ik wel vanuit België mijn leven wil opbouwen, of misschien een ander land zal zoeken om in te wonen. Liefst met een aangenaam klimaat, een goedkope levensstijl en als het kan lagere belastingen. Want de belastingtarieven en de sociale bijdragen in België die samen vaak boven de 50% uitkomen, zorgen ervoor dat je in dit land zeer hard je best mag doen voor je onafhankelijk kunt worden. En dan praat ik nog niet over de huizenprijzen in België die ervoor zorgen dat je nog decennia een financiële slaaf bent van het systeem als je tot aankoop over gaat.

Nee, ik ben niet van plan de weg te kiezen die mijn ouders gekozen hebben. En de beste manier om dat pad te vermijden is slim consumeren, op jonge leeftijd geen keuzes maken die je vrijheid belemmeren en alle digitale mogelijkheden gebruiken om een leven uit te stippelen zoals ik al wou in mijn kindertijd. Want tijd is een van de kostbaarste dingen die dit leven te bieden heeft.

sociale lasten

Weg uit de Belgische slavernij