‘Het evenwicht tussen werk en gezin moet worden hersteld. We moeten komen tot een situatie waarin het tweeverdienersmodel niet langer de enige geldende norm is. Het opvoeden van kinderen is volwaardige arbeid en de ouder die er voor kiest om thuis te werken mag niet gestraft worden,’ concludeert Roosmarijn Beckers, moeder van drie dochters en inwonende echtgenoot in haar pleidooi om niet te werken en zich volledig te wijden aan het gezin.

Wat betekent zo’n keuze voor die andere hoeksteen van onze maatschappij: de vrijgezellen en de alleenstaanden. U weet wel, diegenen die na de dood of na het spaaklopen van die andere pijler alleen nog op zichzelf kunnen rekenen? Ook wel alleenwoners genoemd door Nathalie Le Blanc in haar boek Solo. ‘Zijn alleenwoners nu ook al een hoeksteen?!’, hoor ik monkelen in de coulissen van het leven. Een derde van de Belgische huishoudens bestaat uit alleenstaanden. Neem die hoeksteen weg en de samenleving zakt als een pudding ineen.

Laten we Roosmarijns ideële conclusies eens toetsen aan deze groep tijdens de lockdown.

‘Herstel het evenwicht tussen werk en gezin’

Dat klinkt mooi. Maar de alleenstaande staat alleen. Nu iedereen van Maggie thuis moet blijven bij zijn of haar gezin, staan alleenstaanden nog steeds alleen … nu ook zonder de fysieke vreugde van vrienden.

Hoe herstellen ze dat evenwicht in tijden van corona?

Alleenwoners laven zich aan hun onuitputtelijke bron van zelfkennis en discipline. De nieuwelingen op de alleenwoonmarkt krijgen het gezegde ‘ken uzelf’ het best zo snel mogelijk onder de knie. In de vingers mag ook, want dat besmet beter. Wie ben ik? Wat wil ik? Hoe entertain ik mezelf? Hoe loop ik niet gillend weg want, face it, ook uw nare kant blijft zitten in uw kot. Singles en alleenstaanden, ze kleden zich ’s ochtends op alsof ze ergens naartoe gaan knipogend in de spiegel: ‘Hé jij daar, lekker ding, wat doe jij in mijn kot?’ Een gezonde geest in een gezond lichaam, in het beste geval …

Alleenwoners houden, nu meer dan ooit, virtueel contact met mensen die als gelijken met hen omgaan en dumpen wie op hen neerkijkt als waren ze losse stenen en geen volwaardige zuil. Crisissen scheiden het kaf van het koren in één oogopslag. Juist door te gaan werken herstellen ze het evenwicht tussen werk en gezin want zo onderhouden ze hun contacten met volwassenen en blijven ze ook professioneel relevant. Voor ambtenaren geldt dat laatste minder want de staat betaalt toch. En zelfstandigen? Die hebben hopelijk het geld niet op de rooster geteld. In de ideale wereld …

Solisten moeten mentaal en financieel fit zijn, er is geen alternatief.

‘Maak het tweeverdienersmodel niet langer tot de enige geldende norm’

Ik heb goed nieuws! Voor alleenwoners geldt een énig ander model! Het slechte nieuws is dat ik het niet zou kopiëren: één job, soms dubbel betalen.

Ja, dat wordt schrikken als je plots alleen valt. Een hotelkamer op reis en wil je waar voor je geld? Laat je bij het slapen en douchen eens goed gaan. Wil je naar een uitverkocht toneelstuk en zoek je een ticket? Koop er twee. Sommige modelkoppels boeken immers het verlies van hun theatertickets volledig af op de vrijgezel die maar één kaart nodig heeft en geen twee … en anders blijf je maar lekker thuis voor de buis.

Hopelijk roeit COVID-19 dit perverse alleen-voor-twee-betalen-model voorgoed uit en liefst ook de fiscale koterij, met wortel en al. De fiscaliteit kan dan met de werkelijke steunberen van onze maatschappij strak worden heropgebouwd en, bij gebrek aan andere Belgische grondstoffen, draagt iedereen die kán werken daaraan bij.

‘Straf niet de ouder die er voor kiest om thuis te blijven’

Thuisblijven is geen straf, het is een luxe. Alleenstaanden met kinderen piekeren niet of werk wel te combineren valt met moeder of vader zijn. Er moet immers brood op de plank naast die schuine moppen die je moet sorteren over hoe vrij je wel bent om nu álles te doen wat je hartje belieft. De eerste jaren zonder partner zijn alleenstaanden vaak bezig met maar één ding: overleven. Er is geen back-up.

In virale tijden moet ook de alleenwoner de eigen kinderen thuis bijscholen en, bij gebrek aan of verbod op testmateriaal — wat is het nu eigenlijk!? — bidden dat ie niet besmet wordt. Immers, bij de minste verdenking van COVID-19 gaat hun kroost onverbiddelijk en voor lange tijd naar die andere ouder. Bij een virus wordt de verdachte zonder bewijs veroordeeld tot quarantaine. Wat een apenland is me dat.

Elk nadeel heb zijn voordeel en warempel, er zijn ook voordelen! Alleenwoners ontwikkelen zo andere vaardigheden terwijl ze hun kinderen opvoeden tot een ander type volwassene dan die met een fulltime opvoeder in huis. Hoe meer talenten en persoonlijkheden we creëren in onze maatschappij, hoe meer alternatieven er zijn om deze crisis op te lossen.

Welke keuze is maatschappelijk relevant?

Terug naar Roosmarijn Beckers die als leerkracht en master in geschiedenis ook nadenkt over de maatschappelijke relevantie van haar keuzes. Zij koos gedurende jaren voor het fulltime moederschap terwijl ze van thuis uit haar man ondersteunde in de uitbouw van zijn advocatenpraktijk. Dat is haar goed recht. Alleen vind ik haar keuze wel vreemd want er is een lerarentekort en er zijn advocaten op overschot.

Ik scrolde terug naar het begin van haar artikel waar ze opende met: ‘Als student geschiedenis was ik erg begaan met de “vrouwenzaak”. Ik schreef mijn verhandeling over de eerste vrouwelijke staatssecretaris van België.’ Twee zinnen. Zij was begaan met en schreef over. Tot zover de vrouwenzaak in werkwoorden en tussen aanhalingstekens. Ik snap er niks van.

solo

De alleenwoner, die andere hoeksteen van de samenleving