Het is een beproefde strategie van de al dan niet linkse politiek correctelingen, die soms ook door zelfverklaarde conservatieven wordt aangewend: het gelijkstellen van politici die de massa-immigratie en de daaruit voortkomende islamisering vurig bestrijden aan moslimfundamentalisten of Islamitische Staat.

‘Wie vrezen we meer?’

Philip Roose doet dat in zijn opiniestuk ‘Het apocalyptische wereldbeeld van De Winter (sic) en IS’. Het doet sterk denken aan het recente essay van De Morgen-activist Joël De Ceulaer, dat werd aangekondigd als: ‘De sharia of Dewinter: wie vrezen we meer?’ De Ceulaer schreef: ‘Hebben wij op termijn meer te vrezen van moslims die de sharia willen invoeren, of van politici die de rechtsstaat willen afbreken? Van die politici, uiteraard.’ Hij was wel zo slim om er ‘op termijn’ aan toe te voegen, want volgens mij was het niet Dewinter die op 22 maart 2016 in Brussel 32 mensen met explosieven heeft uiteengereten en ongeveer 340 mensen voor het leven heeft verminkt; het is volgens mij ook niet Dewinter die, wat zelfs een sp.a’er als Tom Meeuws nu kennelijk openlijk met afgrijzen durft vast te stellen, in ónze samenleving piepjonge Afghaanse meisjes onder de islamitische sluier dwingt en ‘alle dagen’ met de Koran indoctrineert (ik ken de dochters van Dewinter nogal goed en dat zijn alle drie moderne, geëmancipeerde jongedames).

In paniek

Nu, dat Philip Roose dermate nonchalant is dat hij zelfs de naam van een van de bekendste politici van de laatste decennia niet correct schrijft (het is Dewinter), kan symbool staan voor de kwaliteit van zijn schrijfsel. Maar ik vergeef het hem, want ik begrijp waarom hij, net zoals De Ceulaer, in paniek is: in heel het Westen, in heel Europa, is het zogenaamde ‘(rechts-)populisme’ of ‘extreemrechts’ in opmars. Steeds meer van onze ideeën worden mainstream. Het beste voorbeeld daarvan is wellicht het feit dat de Deense sociaaldemocraten vandaag niet alleen Vlaams Belang-taal bezigen maar ook Vlaams Belang-voorstellen doen. Zo pleiten ze voor ‘een maximum aan niet-westerse bewoners in achterstandswijken’ (misschien een idee voor onze ‘centrumrechtse’ N-VA-MR-Open Vld-CD&V-regering?) De Ceulaer beseft goed dat er langzaam maar zeker een verschuiving aan het plaatsvinden is waar hij en zijn geestesgenoten van gruwelen. Hij stelt dat ‘we ons op een scharnierpuntje in de geschiedenis lijken te bevinden’.

Gemeenschappelijke vijand

Nu zijn De Ceulaer en Roose geen geestesgenoten, maar ze hebben wel een gemeenschappelijke vijand: principiële politici die fundamentele islamkritiek geven en dat ook echt in beleid willen omzetten. Wat De Ceulaer betreft is dit het geval omdat hij islamisering ziet noch begrijpt en activistische stukjes voor een links-progressieve krant schrijft; wat Roose betreft omdat hij N-VA’er is en bovendien een vriend van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Theo Francken, en de laatste tijd ook sterk is beïnvloed door Othman El Hammouchi, die ik ongeveer een jaar geleden al de Vlaamse Tariq Ramadan heb genoemd (voor alle duidelijkheid: wegens het discours en de strategie van ‘Frère Tariq’, dixit de Franse journaliste Caroline Fourest).

Apocalyptisch eindtijddenken

In zijn stuk heeft Roose het over het apocalyptische eindtijddenken binnen de islam, waarbij een bloedige strijd (jihad) zal worden gevoerd om de ongelovigen te onderwerpen aan de islam. De traditionele islam deelt de wereld immers op in het Huis van Oorlog en het Huis van de Islam, waarbij het Huis van de Oorlog moet worden beoorloogd en worden onderworpen (via jihad) zodat het ook Huis van de Islam wordt en er dus de sharia of islamitische wet geldt. Dat er binnen de fiqh of jurisprudentie van de sharia een soort ‘tussenstadia’ met andere te volgen paden en strategieën zijn ontstaan, zoals Huis van het Bestand en Huis van de Uitnodiging (dawa), doet niets af van die essentie: islam betekent onderwerping, de islam draagt op om niet-islamitisch gebied en niet islamitische volkeren en beschavingen te onderwerpen aan de sharia. Oftewel: de islam wil islamiseren en domineren en de islamitische bronnen en geschiedenis zijn daarvan één grote getuigenis.

Roose, De Ceulaer, Lleshi en Calvo

Roose meent een dergelijk ‘apocalyptisch verhaal’ terug te vinden bij ‘talrijke rechts-populistische groeperingen’ omdat die, aldus Roose, zinnen poneren als: ‘Indien men de islam niet stopt, zal het Avondland binnenkort niet meer bestaan’. Roose: ‘Het continu gebruik van zinnen zoals “Stop de islamisering”, “Islam is het Paard van Troje”, “Het Vrije Westen wordt overgenomen door de islam”, “De autochtone bevolking wordt vervangen door moslims”… moet deze apocalyptische boodschap versterken.’ Alsof tijdens het schrijven zijn hand werd vastgehouden door Joël De Ceulaer, Bleri Lleshi of Kristof Calvo, goochelt Roose vervolgens op gratuite wijze met de even bekende en clichématige als lege slagzinnen en termen: ‘zwart-witvisie’, ‘problemen worden uitvergroot maar niet opgelost’, ‘fanatisme voeden’, ‘angst wordt aangewakkerd’, ‘samenzweringstheorieën’, ‘simplistisch in een steeds complexere wereld’, ‘schreeuwerig’, ‘ze hebben elkaar nodig om te groeien’, … Vervang onder zijn stuk ‘Philip Roose’ door de naam van een of andere misschien wat flinksere Groen- , Sp.a-, Open Vld- of CD&V-politicus, en iedereen gelooft het.

Lega

Grappig is ook dat Roose in een ‘PS’ aan het eind van zijn betoog stelt: ‘Ik had dit artikel ook over links-populisme kunnen schrijven’. Maar dat deed hij dus niet omdat hij, zoals ik reeds aanhaalde, net zoals De Ceulaer beseft dat die ‘simplistische ideeën’ die ‘fanatisme voeden’, ‘angst aanwakkeren’, duiden op een ‘zwart-witvisie’ en ‘problemen niet oplossen maar uitvergroten’, stukje bij beetje aan terrein zijn aan het winnen en bovendien aantoonbaar wél een oplossing bieden. Het beste voorbeeld is op dit moment wellicht Italië, een land dat Roose goed kent maar waarover hij in zijn stuk zedig zwijgt. Daar wordt vandaag immers dankzij de Italiaanse partner van het Vlaams Belang, de Lega van Matteo Salvini, de illegale immigratie drastisch teruggedrongen.

Zeebrugge

Ondertussen echter zitten in België bewoners van Zeebrugge met de handen in het haar en willen ze zelfs het heft in eigen handen nemen omdat ze worden geteisterd door rovende illegalen, die door deze regering worden gedoogd (van de opgepakte illegalen wordt 80% niet opgesloten laat staan het land uitgezet). Een betere illustratie van het falen van deze N-VA-MR-CD&V-Open Vld-regering is nauwelijks denkbaar, en ik begrijp dus dat Philip Roose flink zenuwachtig wordt.

‘Apocalyptisch verhaal’ of bittere realiteit?

En dus proberen zowel De Ceulaer als Roose elk met hun insteek op krampachtige wijze Dewinter als gelijkaardig aan of zelfs een grotere bedreiging dan de sharia of Islamitische Staat af te schilderen: ze zoeken een gemakkelijke vijand om af te leiden van de échte, groeiende problemen, die tijdens deze hete zomer met de regelmaat van de klok komen opgeborreld. Van buschauffeurs die reizigers ‘s nachts niet meer durven te laten uitstappen aan Brussel-Noord (‘Het is één grote roversbende daar, waar je je leven niet zeker bent’) tot moslims in onze scholen die aan onbesneden kinderen zeggen dat ze ‘vies’ zijn en die kinderen die varkensvlees eten ‘zondaar’ noemen. ‘Apocalyptisch verhaal’ of bittere realiteit?

Jihadexpert Montasser AlDe’emeh zegt te vrezen dat we “een potentiële burgeroorlog importeren in Europa”. Ook verschillende veiligheidsdiensten van West-Europese landen hebben reeds gewaarschuwd voor een burgeroorlog. De baas van de Franse Direction générale de la sécurité intérieure (DGSI) waarschuwde dat hij op korte termijn een burgeroorlog verwacht tussen moslims en extreemrechts. Ook het in opmars zijnde extreemlinks (de zogenaamde antifa’s) roert zich steeds meer. Mijn vriendin, opgegroeid in Iran en ervaringsdeskundig (en zoals zovele Iraniërs geen moslim maar in Iran gedwongen onder de sharia), zegt in dit verband dat de toenemende import en invloed van de islam in Europa ‘een vergif is waar, terwijl de moslimfundamentalisten tevreden toekijken, jullie westerlingen elkaar de kop nog voor zullen inslaan.’ ‘Apocalyptisch verhaal’ of straks bittere realiteit?

Islamisering

Pas heb ik een boek gepubliceerd (‘Voor vrijheid dus tegen islamisering’) met vele honderden feiten, gebeurtenissen en mechanismen die wijzen op de voortschrijdende islamisering (of shariaïsering) van onze samenleving. Een klein deel daarvan is als voorpublicatie op Doorbraak te lezen. Het wordt door Roose en zijn kameraad Othman El Hammouchi afgedaan als ‘anekdotiek’. Maar hoeveel anekdotes met welke frequentie heb je nog nodig om van een structureel, groeiend probleem te spreken? Denk aan de sorites-paradox: vanaf hoeveel korrels zand kan men spreken van een hoop zand? Door mainstreamjournalisten en -politici wordt het geheel van voorbeelden van islamisering genegeerd of afgedaan als complotdenken. Ze zien het verband niet of willen de puzzelstukken niet samenleggen. Ik begrijp ook waarom: velen zien geen enkele oplossing meer of beseffen dat de enige serieuze oplossing bij de zogenaamde populisten is te vinden (met zijn algemeen hoofddoekenverbod is CD&V’er Hendrik Bogaert, hoewel hij dat natuurlijk ontkent er er alles aan doet om het te verbergen, daarvan een goed voorbeeld). Leden van het establishment zijn radeloos en dus redeloos en reddeloos (vrij naar Wim van Rooy), en ze kiezen dan ook niet zelden voor de hopeloze vlucht vooruit.

Moslimwijken

Neem nu de moslimwijken in West-Europese steden waar vrouwen door moslimmannen uit het straatbeeld worden verbannen, bijvoorbeeld hier. Of het gegeven dat de laatste tien jaar al 50.000 Joden uit de regio Parijs zijn weggevlucht als gevolg van toenemend islamitisch antisemitisme. Zulke voorbeelden zijn legio, mijn boek staat er vol van. Er is in West-Europa reeds een flink aantal geïslamiseerde wijken ontstaan waar meisjes en vrouwen, Joden en homoseksuelen hun gedrag en/of kledij aanpassen, of waar ze simpelweg niet meer komen. Hele wijken op ons grondgebied, zo heeft ook filosoof en televisiemaker Jan Leyers vastgesteld, zien eruit als Pakistan, Somalië, Turkije of Marokko (of een mengeling). Leyers: ‘In hele stadswijken is een soort parallelle samenleving ontstaan. De wijk Savile Town in Dewsbury ziet eruit als een decor uit Midsomer Murders, maar dan met een bevolking die rechtstreeks uit een Pakistaans dorp is overgeplant. In de plaatselijke supermarkt zag ik alleen maar vrouwen in nikab.’

Weerbarstige realiteit

Maar over zulke zaken, over die weerbarstige realiteit, over die ongemakkelijke waarheid, zwijgt De Ceulaer als het graf omdat dit zou betekenen dat hij moet toegeven dat in zulke wijken nu al bepaalde sharia-principes gelden; ook zou hij dan moeten erkennen dat die verschrikkelijke situatie niet is gecreëerd door Filip Dewinter of Geert Wilders, wel integendeel: mochten die ‘populistische’ politici decennia geleden het beleid hebben gemaakt, dan waren zulke geïslamiseerde wijken simpelweg nooit ontstaan. Immers, de enige reden dat die wijken zijn kunnen ontstaan en groeien, is omdat er massaal moslimmigranten met fundamentalistische opvattingen zijn en worden binnengehaald en omdat hun islam al decennialang wordt gefaciliteerd en gesubsidieerd. En dat gebeurt vandaag, onder de zogenaamde ‘centrumrechtse’ N-VA-(MR-)CD&V-Open VLD-regering, meer dan ooit. Overigens schreef Maarten Boudry in een reactie op het essay van De Ceulaer dan weer dat onze rechtsstaat ‘kerngezond’ is. Is dat zo? In heel wat halve en hele no-gozones in West-Europa is de rechtsstaat reeds in belangrijke mate uitgehold en op microniveau zelfs onbestaande. Lees daarover het boek van Raheem Kassam: No Go Zones. How Sharia Law is Coming to a Neighborhood Near You (2017), en ik vraag u opnieuw: ‘Apocalyptisch verhaal’ of bittere realiteit? In theorie is de rechtsstaat misschien nog kerngezond, maar de facto – op het terrein – verdwijnt ze ten faveure van islamitische regels, wetten en principes die daar haaks op staan.

Concreet

Elk opiniestuk dat wordt geproduceerd en verband houdt met deze materie – of het nu van Joël De Ceulaer, Philip Roose of Maarten Boudry is – dat niet heel concreet ingaat op een van de talloze concrete casussen van de huidige, reële islamisering in wijken, scholen, ziekenhuizen enzovoort, getuigt van gemakzuchtig ivoren toren-geblaat en virtue signalling: het willen laten zien dat men deugt door op verheven wijze te schermen met abstracte begrippen als rechtsstaat, democratie, mensenrechten, vrijheid en populisme.

Maar de leraren die met angst voor hun geïslamiseerde klas staan omdat ze bijvoorbeeld het onderwerp Holocaust of Darwin zouden moeten aansnijden, hebben hier niets aan; de homoseksuelen die moslimwijken mijden of er niet hand in hand met hun partner durven te lopen, hebben hier niks aan; de meisjes die in geïslamiseerde wijken toch maar kiezen voor lange mouwen en een broek in plaats van voor een topje en rokje, hebben hier niks aan; de Joden die hun keppel afdekken met een pet uit angst voor moslimgeweld, hebben hier niks aan; de (potentiële) ex-moslims die zich uit angst stilhouden omdat ze moeten vrezen voor moslimintimidatie of -bedreiging, hebben hier niks aan; de cartoonisten, kunstenaars of schrijvers die zichzelf censureren uit angst voor de islam, hebben hier niks aan. Nogmaals: de lijst met dat soort voorbeelden is lang en te vinden in mijn boek: dát is het West-Europa anno 2018, en dat verval en die islamisering zijn niet gecreëerd en worden niet in stand gehouden door de Dewinters en Wildersen, maar door de traditionele politici, vandaag bestendigd door de huidige ‘centrumrechtse’ regering.

Wat artikels als die van Roose en De Ceulaer gemeen hebben, is dat ze in wezen feitenvrij zijn. Feitenvrij in de zin van: vanuit hun westerse conceptuele kader maken ze een analyse om ‘populisten’ als Dewinter weg te zetten als het Kwaad, terwijl ze reële voorbeelden van het ware Kwaad, het islamitisch totalitarisme dat zich nestelt en manifesteert in onze wijken en scholen, niet concreet te lijf gaan – behalve misschien op uiterst oppervlakkige wijze met afgezaagde en failliete gemeenplaatsen, zoals ‘meer dialoog’ en ‘spreken met in plaats van over moslims’.

‘Aha! Zie je wel, een fascist!’

Wanneer ik de Philip Rooses van deze wereld confronteer met de reëel bestaande islamiseringstoestand in wijken, bijvoorbeeld de ‘Britse islamhoofdstad’ Blackburn, die simpelweg niet meer van ons zijn maar van de islam, dan zijn de reacties tweeërlei: ofwel wordt er lichtzinnig en oppervlakkig verwezen naar ‘het handhaven van de wet’ (alsof wetten alles kunnen regelen en oplossen; alsof een militante moslimminderheid of demografische moslimmeerderheid niet gewoon haar eigen regels en wetten bepaalt, onderling oplegt en in stand houdt, waardoor bijvoorbeeld meisjes en vrouwen worden thuisgehouden en onder de islamitische sluier worden gedwongen); ofwel wordt de bal op nogal gefrustreerde toon in mijn kamp gelegd: ‘Hoe zou jíj het dan wel oplossen!?’, wordt me dan toegebeten. Met als voornaamste doel om me vervolgens te kunnen wegzetten als iemand die de democratische rechtsstaat (of ‘liberale rechtsstaat’, de ‘LR’) wil afbreken: ‘Aha! Zie je wel, een fascist!’

Pest of cholera

We komen daarmee tot de essentie van mijn boek: wie via massa-immigratie de islamitische wereld blijft binnenhalen, wordt zélf de islamitische wereld. Dat betekent dat een samenleving, net zoals dat in het Midden-Oosten het geval is, uiteindelijk nog slechts de keuze overhoudt tussen de pest en de cholera, namelijk twee scenario’s: ofwel sharia-principes laten heersen, ofwel dit met tirannieke (seculiere) maatregelen onderdrukken en proberen te beteugelen. Er is geen land ter wereld waar de islam domineert dat zich niet in een dergelijke ellendige toestand bevindt, namelijk: een min of meer seculiere dictatuur enerzijds of een islamitische theocratie anderzijds of, wat vaak het geval is, een mix van beide. Als hartstochtelijke liefhebber van Europa, het Westen, de democratische rechtsstaat en onze vrije samenleving, waar elk individu zélf kan beslissen over zijn of haar leven, verafschuw ik uiteraard beide scenario’s en elk van die toestanden.

Paradox

Maar vandaag is de paradox dus dat de zelfverklaarde tegenstanders van een tirannieke, onvrije samenleving zélf zo’n samenleving bewerkstelligen, namelijk via de massale influx van moslims en het faciliteren en subsidiëren van de islam(isering). Omdat daardoor op termijn ofwel de islam zal zegevieren, ofwel omdat in de strijd tegen de shariaïsering het kind met het badwater zal worden weggegooid, wat nu al aan het gebeuren is. Onze vrije democratische rechtsstaat, met zijn scheiding der machten en van Kerk en Staat, is een kwetsbaar evenwicht als resultaat van eeuwen strijd en dialectiek en wordt geschraagd door burgers die een kostbaar sociocultureel weefsel van westerse mores belichamen; maar dit unieke bouwwerk wordt vandaag, in een wanhopige poging Poppers geen tolerantie voor intolerantie toe te passen, ondergraven. Dat is wat ook Roose in het slot van zijn stuk opmerkt, maar hij wil dat in de schoenen schuiven van ‘de populisten’, terwijl onze voorstellen inzake massa-immigratie en onze opvatting over het fundamentele belang van demografie dit nu juist had kunnen voorkomen – en vandaag het voortschrijden ervan kan tegenhouden.

Denemarken

Kijk bijvoorbeeld naar Denemarken vandaag: daar wil men mensen in islamiserende gettowijken die de wet overtreden dubbel zo zwaar gaan straffen: ‘Discriminerend,’ zo geeft de Deense premier toe, maar het doel heiligt de middelen. Aan demonstrerende tegenstanders die de slagzin ‘gelijke wetten voor iedereen’ hanteren, zei de Deense minister van Integratie Inge Støjberg: ‘Ze staan hier te demonstreren voor gelijke wetten, terwijl hier de shariawet geldt.’ De les die hieruit moet worden getrokken is de volgende: zodra een significant deel van de moslimpopulatie op militante en compromisloze wijze begint te wroeten om te shariaïseren (islamiseren), is het eigenlijk al te laat – tenzij dat soort moslims direct, zonder pardon, zou worden uitgezet. Maar dat is, in het huidige hyperhumanistische (internationaal-juridische) kader, onmogelijk.

De Algerijnse schrijver Boualem Sansal stelt dan ook: ‘Als ik jullie landen zie, heuse bastions van de democratie, en ik stel vast dat ze steeds meer op de onze gaan lijken? Ja, daar word ik wanhopig van.’ De Marokkaanse journaliste Zineb El Rhazoui, overlever van de jihad-terreur op Charlie Hebdo, zegt: ‘Toen ik nog in Marokko woonde, heb ik mijn leven geriskeerd voor individuele vrijheden. Ik ben gevlucht naar Europa en dan tref ik dit aan? Onvoorstelbaar.’ Nadat Theo Van Gogh op 2 november 2004 in Amsterdam was vermoord, zei een seculiere Egyptische kunstenaar: ‘Niet te veel moslims toelaten, want anders kan ik straks nergens meer heen.’

De Frans-Algerijns-Joodse islamcriticus Éric Zemmour verwijst naar Friedrich Engels: ‘Vanaf een zekere hoeveelheid wordt de kwantiteit een kwaliteit.’ Vanaf dat er in een wijk of stad een bepaalde hoeveelheid moslims is (een ‘tolerantiedrempel’), verandert die wijk of stad van gezicht, van sfeer, van aard, aldus Zemmour.

Houellebecq

Mijn ongemakkelijke boodschap is dan ook dat wij zulke geïslamiseerde wijken, bijvoorbeeld die in Molenbeek, voorgoed kwijt zijn. Of dacht u werkelijk dat dat zogenaamde ‘opkuisen’ van Minister Jambon (alsof die term de lading dekt) een structurele impact heeft? Opkuisen zou moeten betekenen dat álle moslims met fundamentalistische of sharia-opvattingen worden uitgezet naar een islamitisch land. Iedereen weet dat dat om verschillende redenen niet kan. Maar ik herhaal: behoudens het uitzetten van moslimfundamentalisten zijn tirannieke overheidsmaatregelen niet alleen onwenselijk, ze zijn ook too little too late.

Zaak is dus om dat soort wijken vooral niet meer te laten aangroeien en niet in aantal te laten toenemen. Daartoe is een immigratiestop, met name vanuit moslimlanden, onontbeerlijk (iets waar de Dewinters en Wildersen van deze wereld al vele jaren voor pleiten, het had ons zoveel leed en ellende kunnen besparen). Níet omdat al die moslimmigranten slechte mensen zijn, maar omdat er te veel moslims bijzitten met opvattingen die compleet haaks staan op de onze; die Joden haten, homoseksuelen willen aanvallen, vrouwen minderwaardig vinden, apostasie en blasfemie willen bestraffen, de democratie verwerpen, aan genitale verminking doen, de niet-moslim minachten of haten, geen graten zien in polygamie en kindhuwelijken enzovoort – onderzoek in de landen van herkomst toont dat aan.

Denk ook aan het onderzoek van dr. Ruud Koopmans, waaruit blijkt dat een ruime meerderheid van de moslims in West-Europa, en zeker in België, een of meerdere fundamentalistische opvattingen heeft. Hier moet dus het inzake andere problematieken vaak geroemde voorzorgsprincipe worden toegepast. Af en toe kan er eventueel een uitzondering worden gemaakt voor zéér selecte groepen immigranten behorend tot niet-islamitische minderheden in zulke landen. Maar dit altijd in overeenstemming met onze sociaaleconomische en culturele draagkracht, en bovendien met respect voor de democratie: organiseer bindende referenda die handelen over wie we willen toelaten tot onze samenleving, tot ons systeem.

Al de rest is in wezen slechts oppervlakkige symptoombestrijding en gerommel in de marge die veel bloed, zweet en tranen kost. Volgens de schrandere Franse romancier Michel Houellebecq legt het de westerse ‘vermoeidheid’ bloot en luidt het onze Europese ‘zelfmoord’ in. Hij stelde:

‘Het jihadisme zal ten einde komen omdat mensen het slachten en opofferen moe worden. Maar de opmars van de islam is nog maar net begonnen omdat de demografie aan zijn kant staat, terwijl Europa, dat gestopt is met kinderen te krijgen, een proces van zelfmoord in gang heeft gezet. En dat is niet echt een langzame zelfmoord. Eens het geboortecijfer is gezakt tot 1,3 of 1,4 worden de dingen snel werkelijkheid. Onder deze omstandigheden zijn de verschillende debatten die door Franse intellectuelen gevoerd worden, over de scheiding van kerk en staat, de islam enzovoort, van geen enkel belang omdat zij de enige relevante factor, namelijk de toestand van het mensenpaar, het gezin, helemaal niet omvatten.’

Domheid, decadentie, politieke strategie

De Filip Dewinters van deze wereld wegzetten als gelijkaardig aan of zelfs bedreigender dan de sharia, moslimfundamentalisten of Islamitische Staat getuigt van domheid en dient de voortschrijdende islamisering; het getuigt van decadentie (De Ceulaer) of is doorzichtige politieke strategie (Roose). Enkele ervaringsdeskundige Iraniërs en Turken die islamisering hebben meegemaakt, soms letterlijk aan den lijve, konden toen ze kennisnamen van deze potsierlijke vergelijking hun oren niet geloven.

Sam van Rooys recente boek ‘Voor vrijheid dus tegen islamisering’ is een uitgave van Doorbraak en te koop in onze webwinkel.

sorites

Sharia en jihad vergelijken met Dewinter: dom, decadent en doorzichtig