En toch blijft het voor velen een taboe om het te benoemen. Zo sluipt er ook bij politici die beter zouden moeten weten een slordigheid in het taalgebruik waarbij de Palestijnen gelijkgeschakeld worden met Hamas. Want laat ons wel wezen, Hamas is niet gelijk aan de Palestijnen.

Hamas is een zuivere jihadistische organisatie waarvan het doel niet een onafhankelijke Palestijnse staat is, maar wel het uitroeien van het joodse volk en de Israëlische staat, anders was de tweestatenoplossing al lang een feit.

Het blijkt voor de islam onmogelijk om samen te leven met andergelovigen of andersdenkenden. Ik moest daar deze week nog aan denken toen ik mijn fototenstoonstelling voorbereidde die in Malaga loopt van 4 tot 31 december. Ik selecteerde daarbij zwart-wit foto’s uit mijn archief over letterlijke maar vaak ook figuurlijke breuklijnen die ik opmerkte tijdens mijn reizen doorheen India en Kashmir, het grensgebied met Pakistan. De opmerkelijkste herinneringen die de foto’s weer in me opwekten, waren ongetwijfeld de schokkende breuk tussen het zachtaardige boeddhisme in het Thikshey klooster nabij Leh, de hoofdstad van Ladakh, waar de scholieren om 6 uur’ s ochtends boterthee en tsampa (geroosterde gerst) in de gebedsruimte ronddelen aan de biddende en zingende monniken. De schok om daarna in het het hart van deze traditioneel boeddhistische stad geconfronteerd te worden met de spandoeken van de soennieten, met daarop de foto van de Iraanse Ayathola’s, is groot.

Wurggreep

Langzaam valt ook Leh ten prooi aan de wurggreep van de oprukkende islamisering. Het landschap langs de weg die de machtig kolkende Indusrivier volgt, wordt, naarmate je Kashmir nadert, ook alsmaar triester. De veelkleurige boeddhistische gebedsvlaggetjes aan de eeuwenoude stupa’s maken plaats voor zwarte vlaggen aan de nieuwe, uit golfplaten opgetrokken, moskee. En in plaats van lachende kinderen in rode kleren zien we in het zwart getooide jongens met de bandana om het voorhoofd ‘martelaartje spelen’. Ze doen alsof ze elkaar wurgen. De ‘vibes’ veranderen dusdanig dat mijn vrouw Estrella, als we het nochtans mooie Srinagar binnenrijden, spontaan in tranen uitbarst. Hier heerst de cultus van de dood. De breuk tussen de levenslustige en kleurrijke boeddhisten en dit trieste gebeuren kon niet groter zijn.

Terug naar Gaza, naar de doodscultus van Hamas, die blijvend hun eigen volk als schild gebruiken en daarbij ook nog het medelijden weten op te wekken van het links draaiende deel in het immer naïeve en van zelfhaat stervende Europa, waar intussen het antisemitisme weer schaamteloos voet aan grond krijgt.

China

De zes oorlogsschepen van de Chinese Marine die voor de kust van Qatar blijven dobberen nadat hun manoeuvres daar al even voorbij zijn, laten overigens meteen zien dat de geopolitieke kaarten nu wel definitief opnieuw geschud zijn. Nu heeft China niet meteen mijn sympathie maar dat de Chinezen weinig geduld en medelijden hebben met opstoten van islamisme, bewijzen ze met hun stevige aanpak van de Oeigoeren. Met alle Chinezen maar niet met mij, denkt XI, in zijn residentie in Beijing, terwijl het Westen weer schande spreekt van zijn aanpak.

Intussen hebben China en Brazilië, twee Brics-landen, vorige week hun eerste transactie gedaan in hun gezamenlijke Brics-munt, die op termijn de dollar als reservemunt uit de markt moet prijzen. Als de Chinese draak ook militair zijn tanden laat zien in de Golf, zullen de Iraniërs – ook Brics-vrienden – wel twee keer nadenken voor ze domme dingen gaan doen tegenover Israël. En dat allemaal terwijl de VS worstelt met een dementerende president en een uitzichtsloze oorlog in Oekraïne. Als we niet oppassen gaan we straks nog blij zijn met de Chinezen als internationale politieagent.

Srinagar

De olifant in de kamer heet islam