Het RTL/TVI-programma ‘C’est pas tous les jours dimanche’ blikte terug op de verklaringen van N-VA-voorzitter Bart De Wever, die meent dat ‘alle grote hervormingen op extralegale wijze zijn ingevoerd en vervolgens gelegaliseerd’.

Voor Bart De Wever zou dat het geval moeten zijn met het confederalisme, dat beoogt het Belgische centrale niveau zoveel mogelijk terug te dringen ten voordele van de Vlaamse en Waalse staten, met medebestuur van Brussel.

Confederalisme

Wij herinneren er graag aan dat N-VA niet aan de wieg stond van het confederalistische idee dat begin jaren negentig werd gelanceerd door toenmalig Vlaams minister-president Luc Van den Brande en in 1999 door het Vlaams Parlement werd bekrachtigd. Daarna volgde het CVP/N-VA-kartel, dat werd opgericht door voormalig CVP-premier Yves Leterme.

Hoewel de twee partijen inmiddels hun eigen weg zijn gegaan, delen ze nog steeds de overtuiging dat ‘wat Vlaanderen zelf doet, het beter doet’. Er is dus geen sprake van dat CD&V, zoals zijn vroegere voorzitter Joachim Coens het uitdrukte: ‘De pasta weer in de tube tandpasta stopt.’ En zijn opvolger, Sammy Mahdi, zei vandaag: ‘Als de Franstaligen niet willen hervormen, worden ze de doodgravers van België.’

Staatshervorming

Terwijl het akkoord van de Vivaldi-coalitie duidelijk bepaalt dat tijdens de volgende zittingsperiode een zevende staatshervorming moet worden doorgevoerd om ’tot een versterking van de autonomie van de deelstaten te komen’, is PS-voorzitter Paul Magnette nu van mening dat een dergelijke hervorming ‘noch noodzakelijk, noch wenselijk is, omdat Wallonië over de nodige competenties beschikt om aan zijn herstel te werken in tegenstelling tot het verleden’. Een verklaring die onmiddellijk werd toegejuicht door Georges-Louis Bouchez, de voorzitter van de MR.

De Franstalige leiders zijn dus van plan de niets-eisen-truc te herhalen die er de vorige keren voor zorgde hervormingen te aanvaarden die ‘onbespreekbaar/onaanvaardbaar’ werden geacht. Zoals Paul-Henry Gendebien schreef in Belgique, le dernier quart d’heure?: ‘De Franstalige onderhandelaars hadden principes ingeruild voor geld. De Franstalige barricade was gemaakt van papier-maché.’

Franstalige leiders

Zullen de Franstalige leiders opnieuw plooien? Paul Magnette mag dan zeggen dat ‘Wallonië over de nodige vaardigheden beschikt om aan zijn herstel te werken’, feit blijft dat het gewest geconfronteerd wordt met een onhoudbare begrotingssituatie, die nog zal verergeren met de geprogrammeerde verdwijning van de financiële transfers uit Vlaanderen.

In feite staat Wallonië op de rand van het faillissement. Op 26 januari nam een RTBF-podcast ‘Déclic – Le Tournant’ een kijkje in de Belgische overheidsfinanciën met Xavier Debrue, hoofd van de onderzoeksafdeling van de Nationale Bank van België. De conclusie is duidelijk: ‘Als we voor elk van de entiteiten de schuld vergelijken met de inkomsten, zijn de verhoudingen zeer verschillend. In Vlaanderen vertegenwoordigt de schuld 58 procent van de inkomsten. In Wallonië bedraagt de schuld 257 procent van de inkomsten. Dat is bijna vijf keer zoveel.’

Vlaanderen als natie

Er is nog een andere parameter waarmee de Franstalige leiders weigeren rekening te houden: Vlaanderen is niet langer een gefedereerde entiteit. Het is een echte natie geworden, waarvan de natuurlijke roeping is om staatssoevereiniteit te verwerven.
Op RTL stelde Sophie Rohonyi, federaal afgevaardigde van DéFi, dat niet iedereen die op N-VA stemt separatist is. Behalve dat de mensen die ze kiezen zich zullen inzetten voor de statuten van de partij, die duidelijk spreken van een ‘onafhankelijk Vlaanderen, lidstaat van de Europese Unie’.

De gekozenen hebben democratische legitimiteit. Als België na de verkiezingen van 2024 wordt geblokkeerd door het ontbreken van een nieuwe regering en als de afscheidingsbeweging erin slaagt een absolute meerderheid in het Vlaams Parlement te behalen, kan niets haar beletten eenzijdig de onafhankelijkheid van Vlaanderen uit te roepen. Herinner u hoe de Tsjechoslowaakse ‘fluwelen scheiding’ plaatsvond op basis van een soevereiniteitsverklaring van de Slowaakse Nationale Raad van 17 juli 1992, terwijl opiniepeilingen in 1990 en 1991 een duidelijke voorkeur van de Tsjechische en Slowaakse bevolking voor het status quo lieten zien. Dertig jaar later willen noch Tsjechië, noch Slowakije terugkeren naar de vroegere situatie. Als EU-lidstaten is hun schuldquote vrij aanvaardbaar, ongeveer even groot als die van Vlaanderen.

staatssoeverreiniteit

Franstalige leiders nog steeds niet van goede wil