Leden van Vlaams Belang worden gewantrouwd bij sollicitaties. Dat blijkt uit onderzoek van Stijn Baert. ‘De kritische houding van werkgevers tegen de partijleden van Vlaams Belang in Izegem liggen in de lijn van deze vaststelling’, meldt de Gentse arbeidseconoom.

Drie onderzoekers voerden een enquête bij verantwoordelijken voor de aanwerving en selectie over hun reactie op de politieke voorkeur van sollicitanten. Daaruit bleek dat ze inschatten dat mensen met een N-VA-achtergrond beter met stress konden omgaan en ook beter konden organiseren. Ze dachten dat de meeste klanten graag met PVDA-sympathisanten samenwerkten, maar hun collega’s zouden de communisten minder graag zien komen op de werkvloer, dachten de sollicitatieverantwoordelijken.

‘Deze conclusie mag je niet veralgemenen, omdat de negatieve of positieve inschatting van sollicitanten naargelang hun partijpolitieke voorkeur heel miniem bleek in de vragenronde’, poneert Baert. ‘Maar dat geldt niet voor sollicitanten die sympathie hebben voor het Vlaams Belang. Die kandidaten werden ingeschat als minder empathisch, niet zo creatief, weinig ruimdenkend en slecht in staat om mee samen te werken. Ook dachten ze dat klanten minder bereid waren met de betrokkene samen te werken.’

Statistische discriminatie

Economen noemen dit een ‘statistische discriminatie’ of de inschatting van een persoon op basis van eigenschappen van de groep waartoe hij behoort. Baert wijst erop dat andere groepen ook gestigmatiseerd worden, zoals 55+’ers, die technisch minder onderlegd, duurder of minder flexibel zouden zijn.

‘In het verzekeringswezen is statistische discriminatie (op basis van wetenschappelijk onderzoek) perfect legaal’, redeneert Baert. ‘In arbeidsrecht is dat niet het geval.’

De antidiscriminatiewet verbiedt dat bij aanwerving op de werkvloer gediscrimineerd wordt op basis van bijvoorbeeld leeftijd, geslacht, gezondheidstoestand, afkomst, seksuele voorkeur, religieuze, syndicale of politieke gezindheid. ‘Dat kan aanleiding geven tot een schadevergoeding’, zegt Baert, ‘maar ook tot een boete of zelfs een gevangenisstraf.’

Partijpolitiek op werkvloer

In de media verschenen berichten dat een personeelslid van het socialistische ziekenfonds Solidaris door haar werkgever onder druk zou zijn gezet. ‘Het is menselijk dat iemand met een bepaalde politieke voorkeur anders wordt ingeschat op de werkvloer’, stelt Baert. ‘Maar die inschatting kan helemaal verkeerd zijn.’

Zo kan Baert perfect begrijpen dat een werkgever liever geen gewezen syndicaal militant aanwerft uit angst dat hij de boel op stelten zet in zijn bedrijf. Maar als deze discriminatie bewezen kan worden, zal een veroordeling volgen. ‘Wat geldt voor de ene kant van het spectrum, geldt ook voor de andere’, waarschuwt Baert. ‘Net zomin kan een sociale organisatie een personeelslid omwille van een lidkaart van het VB ontslaan. Zo’n ontslag kan voor de rechtbank minstens aanleiding geven tot een opzegvergoeding.’

Solidaris ontkent

We stelden aan Solidaris de vraag of een verantwoordelijke ooit een politicus in Izegem gemaild of gebeld heeft, met het bericht dat de coalitie met Vlaams Belang consequenties voor de job kon hebben. ‘Er is zo geen mail gestuurd’, luidt het. ‘Voor zover wij weten is er ook nooit zo’n telefonisch gesprek geweest.’

Kunnen Solidaris-medewerkers trouwens actief zijn of een mandaat bekleden bij het Vlaams Belang? ‘We hebben geen richtlijn of afspraken over werknemers die in hun privétijd samenwerken met Vlaams Belang’, is het antwoord.

statistische discriminatie

Bedrijven willen liever geen Vlaams Belangers (zoals in Izegem)