In politiek kan het dat je live groots uitpakt met je verkrampte onzekerheid en angst voor de kiezer. Twee dagen nadat Sammy Mahdi (CD&V) het beste en laatste voorstel van formateur Matthias Diependaele (N-VA) live op televisie afbrandde, zit hij opnieuw met die formateur aan tafel. ‘Om wat te doen?’ vraag ik me af. Zou Diependaele na die stoot echt geneigd zijn om toe te geven?

Het probleem is dat het niet de eerste keer is dat Sammy Mahdi zoiets probeert. Vorig jaar nog, verhinderde hij minister-president Jan Jambon (N-VA) zijn Septemberverklaring af te leggen op de voorziene datum. Hij blokkeerde een akkoord met de woorden: ‘Als er geen investeringen komen in de kinderopvang, komt er geen Septemberverklaring.’ Dat klinkt bekend. Herinnert u zich wat hij toen heeft binnengehaald?

Wantrouwen heeft Mahdi ermee geoogst. Denkend dat hij de grote politieke strateeg is die de andere schaakmat zet, ondergraaft hij zijn eigen positie op de lange termijn, ook nu. Bekeken vanuit de Belgische politieke logica, is er geen alternatief voor deze Vlaamse regering. Dat is geen voordeel.

Mexican standoff

De drie partijen denken uit het gebrek aan alternatieven hun voordeel te kunnen halen. Helaas zullen ze alle drie verliezen. Het is een typische ‘Mexican standoff’. Volgens Wikipedia is dat ‘een situatie of conflict, tussen drie of meer mensen, waarvan de kans klein is dat een van de betrokkenen aan het langste eind trekt. Vaak betreft het een confrontatie die voor alle betrokkenen gevaarlijk is en slecht kan aflopen.’ Stel u drie ongure types voor, die in een kringetje staan en elkaar onder schot houden.

De Vlaamse regeringsvorming is een trieste soap geworden van politici die elkaar niet kunnen luchten, elkaar het succes niet gunnen en zelf niet meer weten waar ze voor staan

De drie Vlaamse partijen kunnen met onderhandelingen enkel de schade beperken, want de winst maximaliseren kan niet. Zeker voor N-VA, de enige van de drie partijen die de verkiezingen won, is dat zuur. Maar nogmaals, het is het gevolg van de regels van de Belgische politiek die ze niet willen doorbreken.

Met het Vlaams Belang is er een alternatief. Maar er is een derde partij nodig voor een meerderheid en federaal loopt dan alles vast.

Te bang om te kiezen

De Vlaamse regeringsvorming is een trieste soap geworden van politici die elkaar niet kunnen luchten, elkaar het succes niet gunnen en zelf niet meer weten waar ze voor staan. Ze zoeken hun toevlucht in communicatie. Maar het verschil maken doe je met een campagne, door de gelijkenissen te zoeken en goede onderhandelingen te voeren.

Politici zijn verkozen om keuzes te maken. Politici die geen keuzes durven maken, zoeken beter een andere job. Politici die niet weten waarop ze die keuzes moeten baseren, zijn geen politici maar praatjesmakers, gedreven door de waan van de dag en succes op sociale media.

Die politici zijn onzeker. Ze weten niet waar ze eigenlijk voor staan. Die onzekerheid uit zich in een verkrampte angst voor de keizer. Terecht, zo bleek in juni. Vandaag verkrampen ze zich verder de vernieling in. Daarbij trekken ze de burgers mee in hun val, Vlaams én federaal.

strateeg

Vlaamse regeringspartijen verkrampt naar de kiesdrempel