Deze maand kunnen we het maar over één zaak hebben: de kernuitstap. Het is een aangekondigde titanenstrijd tussen N-VA en de Vivaldi-coalitie. De politieke armoede in dit debat is echter zielig en spreekt boekdelen over de politieke breuklijnen in Vlaanderen.

Al sinds oktober manoeuvreert N-VA rond het energiethema met wekelijkse artikels van minister Zuhal Demir. Met als sluitstuk de suggestie op 21 november van partijvoorzitter Bart De Wever voor een wisselmeerderheid om alsnog de kernuitstap te blokkeren.

Het N-VA-offensief zegt meer over de politieke strategie dan over de klimaatdoelstellingen of het goed beheren van overheidsgelden. Het is overduidelijk dat spindokters en strategen opdracht hebben gegeven aan de N-VA-kabinetten en het partijbestuur om de federale regering tegen te werken tot de dood. Het toont echter ook aan hoe graag de Vlaamse nationalisten hadden geregeerd, en hoe hoog het falen van de federale formatie bij N-VA zit.

Strategopolitiek

Bart De Wever domineert al meer dan tien jaar de politiek. Dat doet hij via een strategopolitiek: politiek voeren waarbij het niet draait om wat je realiseert maar hoe je de ander de loef afsteekt. Het vergt een doorgedreven denken waarbij er een Grote Vijand vergruisd moet worden — jarenlang de PS.

De Wever zat niet in met de gevolgen; als je geen vertrouwen wekt, hoe kan je vertrouwen verwachten van anderen? Het is een publiek geheim dat geen van zijn rode, blauwe of oranje collega’s uit vorige coalities nog door één deur kunnen met hem. Er is geen politicus in het halfrond die niet verraden is door De Wever. Tot spijt van wie het benijdt, De Wever oogstte deze zomer wat hij heeft gezaaid. De Wever heeft zijn falen om een federale regering te vormen volledig aan zichzelf te danken en verzwakte enorm de Vlaamse nationalisten.

Nadat Egbert Lachaert op enkele maanden tijd tot dat besef kwam — zoals Gwendolyn Rutten —, was de Pax Vivaldis een feit. Met nota bene een van de oud-bekenden van De Wever als gezicht van deze regering, Frank Vandenbroucke. De oude vos, De Wever, heeft niets geleerd en stelde opnieuw zijn schaakbord op. Zijn minister van Energie, Demir, is zijn grootste pion om de nieuwe Grote Vijand, Groen, zwart te maken. En ze mag ver gaan. De groenen moeten het symbool van deze regering worden, zodat in 2024 de blauwe en rode kiezer zich niet van N-VA afkeert.

Spindokters, oh zo voorspelbaar

Het ‘debat’ rond kernenergie draait volledig op deze premisse: minister Demir staat meer dan ooit in de krant. Sjoemelsoftware bij windmolens, het weigeren van vergunningen, … Zuhal is de kolen uit het vuur aan het halen. Al haar beslissingen zijn doordrongen door wat spindokters haar influisteren. Het doel is niet een effectief energiebeleid voor Vlaanderen, wel om de nieuwe Grote Vijand — Groen — in een positie te wurmen. U wordt bespeeld door strategen en spindoctors van een minister die enkel aan haar partij denkt.

Momenteel trekt men het register open dat de energiefactuur duurder zal worden. Wanneer eenmaal de cijfers het tegenovergestelde zullen bewijzen, voorspel ik dat men de kaart van de uitstoot van de gascentrales zal trekken. En dat het kabinet-Demir de angst zal aanzwengelen dat ze die in uw achtertuin zullen bouwen. Op niets gebaseerd en volledig ten dienste van de politieke strategie. Het is zeer triest om te zien dat wat de Vlaming echt nodig heeft, genegeerd wordt. Allemaal in het teken van macht en de volgende verkiezingen.

En de polarisatie gaat verder

Dat soort politiek spel is iedereen meer dan beu, maar het heeft ranzige bijwerkingen. Sinds de zomer beukt N-VA in op de mobiliteitstransformatie van Brussel (waar N-VA ook geen knijt te zeggen heeft). Haar discours? De (rechtse) Vlaamse autoliefhebbende pendelaar vs. de (linkse) Brusselse Groene metropolitische wereldfietser. De polarisatie is compleet; dit klopt uiteraard nergens met de werkelijkheid en bovendien is het gevaarlijk. Zowel Zuhal Demir als Elke Van den Brandt (Groen, minister van Mobiliteit in de Brusselse regering) kregen de afgelopen maand doodsbedreigingen. Hallucinant. En laat me duidelijk zijn dat beide zaken te veroordelen zijn; geen enkel politicus verdient dergelijke haat. Ik hoop met heel mijn hart dat beide dames niets overkomt.

Deze maand bewees ook hoe sterk De Wever geïsoleerd raakt door zijn manier van aan politiek doen. Zijn oproep tot een wisselmeerderheid is leuk en lief voor de N-VA-sympathisant, maar als hiervoor echt een politieke opening was, dan had hij in de schaduw gewerkt. Het is een bekentenis dat geen van de Vivaldi-partijen hem nog enige zuurstof gunt. De Wever kan niet anders dan proeven van de zijlijn. Welkom in de oppositie, meneer De Wever!