In navolging van wat aan de Sorbonne en andere Franse universiteiten gebeurt, bezetten studenten in Brussel de lokalen van de Université Libre de Bruxelles/Vrije Universiteit Brussel (ULB/VUB), toen nog niet gesplitst. Het is daar en niet in Leuven dat de Parijse studentenrevolte van mei ’68 het snelst navolging krijgt.

Al onmiddellijk in mei hadden groepen linkse studenten een gedeelte van de universiteitsgebouwen bezet. In zogenaamde ‘vrije vergaderingen’ en op muurkranten maken ze hun eisen en verlangens kenbaar. De ‘autoritaire structuren’ van de ULB/VUB komen onder vuur.

Vrijwel onmiddellijk gaat de academische overheid in op hun eisen. Op 6 november 1968 hebben democratische verkiezingen plaats voor een Raad van Beheer waarin ook de studenten vertegenwoordigd zijn. Tot voorzitter van de 40-koppige Raad wordt de Waalse socialist Henri Simonet gekozen. Maar een harde kern van ‘insurgés permanents’ (aanhoudend oproerigen), zoals Simonet ze typeert, neemt hiermee geen vrede en blijft acties ondernemen tegen de maatschappij zelf.

Op woensdag 4 december 1968 bezetten ze opnieuw lokalen van de universiteit, deze keer niet bepaald ludiek, maar met veel geweld. De nieuwe voorzitter Simonet doet een beroep op de politie. Na enkele zware incidenten kan die een einde maken aan de ‘actie’.

In Leuven raakt de studentenactie verstrengeld met de strijd om de overheveling van Leuven Frans naar Wallonië, de ‘Walen buiten’-actie. Oorspronkelijk wordt de strijd langs Vlaamse zijde uitsluitend door Vlaamsgezindheid geïnspireerd, maar vrij snel grijpen marxistische, anarchistische en andere linkse groepen de gelegenheid aan om de strijd te verleggen naar een ‘maatschappijkritische’, verbaal-revolutionaire actie. Een Leuvens Studenten Aktie-Komitee zoekt contact met Brusselse studenten voor een gemeenschappelijk optreden. In Gent nam de studentencontestatie pas een aanvang in maart 1969.

Studenten Aktie-Komitee

Vandaag 1968: ‘Franse toestanden’, studenten bezetten Brusselse universiteit