Ook de voorbije week werden veel vragen gesteld — en waren er ook vragen die te weinig of helemaal niet gesteld werden. Aan het begin van de nieuwe week kunnen er misschien nog enkele vragen opgeworpen worden. Zoals:

Hoe lang houdt dat ‘compromis’ nog stand?

(Aan rector Luc Sels, die gelooft dat zijn KU Leuven slim omgaat met ‘religieuze diversiteit’: ‘Een halve nikab? Doe maar tijdens colleges, maar niet in practica en stages. Eenieder akkoord, dankzij dialoog.’ Alsof de volgende stap niet zal zijn: ook practica, ook stages, ook een héle nikab. Sels geeft nog een voorbeeld: ‘Een student die liever geen wijn manipuleert in een labo, mag werken met een niet-alcoholisch alternatief.’ Alsof het extremisme daar niet alarmerend is. Hoe kan je nu niet doorhebben dat je aan het wegglijden bent op een hellend vlak?)

Wat met cultuurdragers die autoritair-links legitimeren?

(Aan schrijver Tom Lanoye, die ‘veel sympathie voor communisten’ heeft en een coalitie Vooruit-Groen-PVDA in Antwerpen wel nog ziet zitten. De grap is dat Lanoye eerder in hetzelfde interview nog waarschuwt voor ‘de intellectuelen en de cultuurdragers die in landen als Hongarije, de Verenigde Staten en tot voor kort ook in Polen autoritaire figuren en regimes ondersteunen’. Wie zich afvraagt hoe ‘halfblind’ eruit ziet, kijk gewoon naar Lanoye: de oude diva die het gevaar nog maar aan één kant kan zien.)

Waar wachten we nog op?

(Aan minister Tinne Van der Straeten (Groen), die zowaar een goed idee heeft: ‘De Vlamingen kunnen in de Kamer zeggen tegen de Franstaligen: “Wie zijn jullie eigenlijk?” De volgende stap is dat de Vlamingen in het federale parlement bijvoorbeeld Beliris afschaffen (het federaal hoofdstedelijk fonds, goed voor 125 miljoen euro per jaar, red.).’ Dankzij de formatiesoap in Brussel is Groen op communautair gebied zowaar aan het radicaliseren. Wat gaan we nog allemaal meemaken…)

Hoeveel betaal je in het buitenland voor hogere studies?

(Aan Humo, dat een klaagzang van meer dan 2.000 woorden afsteekt over oplopende studiekosten — zonder één letter over het kostenplaatje in ándere landen. Het internationale perspectief zou het stuk dan ook meteen onderuit halen: in het buitenland is een hogeschool of unief doorgaans véél duurder. Het stuk verzwijgt ook hoeveel de belastingbetaler bijpast voor elke student. Een loodgieter van 21 betaalt zo een pak belastingen voor een leeftijdsgenoot die een diploma ‘Conflict & Development’ wil halen. Maar misschien kopen die loodgieters geen Humo?)

Wie is gebaat bij zulke overdrijvingen?

(Aan de adjunct-hoofdredacteur van De Standaard, die een zoveelste pleidooi doet voor ‘fundamentele klimaatmaatregelen’ — zoals gewoonlijk niet verder geconcretiseerd. Want: ‘Al een jaar lang heerst er extreme droogte op Sicilië en Sardinië, door de hitte konden mensen er deze zomer niet buitenkomen.’ Dat zal als een verrassing komen voor de vele Vlamingen die er in juli en augustus genoten van een heerlijke vakantie. Kunnen we nu nog altijd niet nuchter praten over klimaatverandering — zonder al die apocalyptische retoriek?)

Wat vindt Groen ten gronde van dit soort acties?

(Aan Antwerps-lijsttrekker Bogdan Vanden Berghe, nadat een van zijn Groen-kandidaten betrapt werd op het laten leeglopen van autobanden: ‘Het was geen actie van Groen.’ Er zijn journalisten die ondertussen gespecialiseerd zijn in steeds hetzelfde artikel over een radicale groupuscule die eens een pad gekruist heeft met een Vlaams Belanger. Maar er is amper belangstelling voor alle klimaatradicalen die in een baan rond Groen zitten. Terwijl Groen heel goed oplet om niet te veel afstand te nemen van klimaatvandalen.)

Wat recenseren jullie: programma’s of politici?

(Aan de tv-recensenten die hier en daar en ook hier hun licht lieten schijnen over een aflevering van ‘Eerste keus’ op VRT. Al zijn het geen programmabesprekingen, maar politieke stukken, want de aflevering in kwestie bevat naast een Theo Francken (N-VA) ook een Guy D’haeseleer (Vlaams Belang). Als politieke journalisten mislukte politici zijn, dan zijn sommige tv-recensenten mislukte politieke journalisten. Ze kunnen het gewoon niet laten om hun politieke mening zeer kenbaar te maken.)

Waar komen de migratieproblemen aan de oppervlakte?

(Aan schrijfster Anne Provoost, die vindt dat migratie ‘gedramatiseerd’ wordt: ‘Migratie zou niet eens een thema mogen zijn in de campagne van de lokale verkiezingen, het is immers een utopie te denken dat we het op dit niveau kunnen oplossen.’ Het is natuurlijk wel in de Dorpsstraat dat migratie concreet wordt. Zeker daar moeten mensen zich kunnen uitspreken over asielcentra, integratieproblemen, veiligheid, taalbeleid… Als het even mag van de culturo’s.)

Bedoelt u misschien ‘illegaal’?

(Aan Knack-journalist Jeroen Zuallaert, die het heeft over ‘Gambianen die overwegen om irregulier naar Europa te reizen’. Dat doet hij ter inleiding van een interview met een zwarte onderzoeker die zelf spreekt over ‘illegaal reizen’ en ‘illegale migratie’. Sommige journalisten noemen de dingen liever niet bij naam. Misschien lezen we binnenkort in Knack niet meer over criminelen, maar wel over ‘onconventionele medeburgers’?)

Wat is er mis met een stapsgewijze aanpak?

(Aan recensent Johan Faes, die keek naar een documentaire over ‘roofkunst’ die terugkeert naar Afrika: ‘Een postkoloniale belediging: 26 stukken teruggeven van de 7.000 die de Fransen gestolen hebben.’ Want u weet het: alleen de totale en onverwijlde onderwerping is goed genoeg. Als je niet zonder dralen én zonder kritische vragen alle eisen inwilligt, zal je een postkoloniale bullebak blijven.)

Hoeveel dragqueens hebben mentale problemen?

(Aan dragqueen ‘Bianca Del Rio’, die een missie heeft: ‘Veel van mijn vrienden zijn heel depressief, het is mijn job om ze te entertainen.’ Het is ‘bon ton’ om mannen die vrouwenkleren dragen prachtig en moedig te vinden. Dat betekent ook dat er geen enkele aandacht is voor alle mensen uit dat milieu die inderdaad worstelen met depressie en andere stoornissen. Waarom is het zo taboe om te benoemen dat er labiele dragqueens zijn, die hulp nodig hebben?)

Hoe vaak kijkt u naar uw tattoo?

(Aan activiste Anuna De Wever, die ‘Multiple things are true at the same time’ liet graveren in haar huid: ‘Die tattoo herinnert me eraan dat ik niet te veel zwart-wit mag denken.’ Dat staat dan op het einde van een interview waarin ze oproept tot ‘een revolutie’ tegen ‘de elite’, voor ‘een anti-imperialistische, anti-kapitalistische, democratische economie’. Meerdere dingen zijn inderdaad waar op hetzelfde moment: Anuna De Wever is zowel compleet geradicaliseerd als volledig onschadelijk.)

Zit u zelf ook nog met vragen? Blijf er niet mee zitten. Stel ze hardop in een reactie op dit stuk.

studiekosten

Vergeten vragen van de voorbije week (214)