Ik behoud een rotsvast vertrouwen in de wetenschap. En ook in Frank Vandenbroucke, althans toch sinds hij uit dat sukkelstraatje van de Derde Weg is teruggekeerd.

Maar daarover wil ik het niet hebben. Het was Hemelvaartsdag, en ik had wachtdienst. Dat betekent dat ik elk moment van de dag en de nacht kan worden opgeroepen. Door de brandweer, wanneer er incidenten plaatsvinden met mogelijk een grote impact op het milieu, zoals een industriële brand of een omgekieperde treinwagon, beladen met fenol. Maar in negentig procent van de gevallen gaat het over de dagelijkse bekommernissen van de burger. Geluids- en stankoverlast, of een dode vis in de vijver van het park.

Suïcidaal rijgedrag

Zo ook op Hemelvaart. Een dame ervoer hinder van een geluid, en had daarom naar de politie gebeld. Met frisse tegenzin wandelde ik naar de interventiewagen, die wat verderop in de straat geparkeerd stond. Die tegenzin vloeit niet zozeer voort uit de oproepen zelf, maar uit het feit dat ik tijdens een week wachtdienst verplicht ben om mij voortdurend met een auto te verplaatsen. Zelf heb ik al jaren geen auto meer, en dus ben ik dat niet meer gewoon.

Ik woon in het ‘putteke’ van de stad, en als je je dan dag na dag met een auto door de files, de wegeniswerken en de woonerven moet slepen, dan voelt een auto aan als zo’n ijzeren bol aan een ketting van een dwangarbeider uit een stripverhaal. Dan ben je na een week wachtdienst op van de zenuwen, mede door het suïcidale rijgedrag van die honderden fietsers tegen heug en meug die niet meer met hun ‘otto’ in de stad raken, en die menen dat ze, bevrijd van hun nummerplaat, ook meteen bevrijd zijn van het verkeersreglement.

Het N-VA thema van de dag

De stilte in de straat werd slechts geschonden door het nerveuze gepiep van een parkeersensor van een SUV die zich met de moed der wanhoop tussen de andere SUV’s trachtte te wringen. Want ook zo plukt de mens de vruchten der wetenschap: vinden we lichtere composietmaterialen en zuiniger motoren uit, dan bouwen we toch gewoon nog veel vettere wagens? En zo raakt er zelden eens iets opgelost.

Het deed mij denken aan mijn koffieboer op de markt, die de neiging vertoont nogal gemakkelijk mee te surfen op het N-VA thema van de dag, en die een jaar of zo geleden zijn beklag deed over al die lege bussen van De Lijn die hij daar bij hem in de buurt van Lokeren dagelijks zag passeren. ‘En wie zal dat allemaal betalen?’, vroeg hij me retorisch, waarin ik meteen de sociaaleconomische strijdkreet der Vlaams-nationalisten herkende. Maar dan zie ik die SUV’s, waar je makkelijk zat met zessen in kan, terwijl ze doorgaans slechts bevolkt worden door één schriel meneertje of mevrouwtje. Al dan niet makkelijk zat, zoals Filip De Man. Als ze al rijden, want meestal staan ze stil. Al dan niet geparkeerd op illegaal verharde voortuinen.

Met subsidies van vadertje staat

En wie betaalt dat allemaal, die SUV’s? De mensen die zo zot zijn om ze te kopen? Vergeet het maar. Transport & Mobility Leuven heeft berekend dat de staat het autoverkeer rijkelijk subsidieert. Zeker als je verkeersongevallen, luchtvervuiling, geluidsoverlast en de inname van de openbare ruimte in rekening brengt. Daar kunnen de accijnzen en de verkeersbelasting niet tegenop.

De dame die last had van het geluid, woonde in zo’n wijk met appartementsgebouwen, getekend door het ondertussen verwelkte optimisme van de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw. Aan het aantal ‘Te Koop’ bordjes te zien was er net een generatiewissel aan de gang. Binnenkort zouden de Polen en de Bulgaren hier hun intrek nemen. ‘Het is een geluid alsof er iemand is die absoluut geen geluid wil maken’ vertelde ze me. Ik dacht bij mezelf: ‘In wat voor een heilstaat leven we toch, waar op een feestdag ambtenaren worden opgetrommeld wanneer eenzame dames zich zorgen maken over een geluid dat klinkt alsof er iemand vooral geen geluid tracht te maken. In Gaza zou het geen waar zijn. En dan verbazen we er ons nog altijd over waarom miljoenen mensen uit de rest van de wereld met bekwame spoed hier trachten te geraken.’

‘Het was Ons Heer’

Ik luisterde gespannen, maar hoorde niets. En toen gebeurde het. Eén na één begonnen de kerkklokken te luiden. Nu viel alles op zijn plaats. ‘Het was Ons Heer’, zo verkondigde ik plechtig.’ Het was het kortstondig geruis Zijner gewaad, alvorens Hij ten hemel steeg. Maar wees gerust, het is geen afscheid. Hij komt terug! En niet in stukken en brokken zoals een Chinese raket, maar in Zijn volle glorie!’

Verrukt keek de dame mij aan. Dat was nu eens wat ze wilde horen. Daarvoor betaalde ze met de glimlach haar belastingen. Tevreden keerde ik terug naar het dienstvoertuig. In de databank zou ik weer eens een ‘OK na eerste controle’ kunnen invullen. Onderweg passeerde ik het hondenkapsalon en de nagelstudio. ‘In Gaza zou het geen waar zijn’, dacht ik bij mezelf.

SUV's

Het Duitse ‘nein’ tegen Frans Timmermans’ Green Deal

In Gaza zou het geen waar zijn