Dit bericht bereikt u vanuit het oosten van Afrika, waar ik probeer om aan de chaos in Europa te ontsnappen. De politieke chaos bedoel ik dan. Niet dat het veel helpt, want voor mijn wekelijkse Doorbraak-column zit ik nog altijd dagelijks met de neus in de nationale en internationale media, iets dat in deze tijden regelmatig de ene keer tot lach- en de andere keer tot woede-uitbarstingen kan leiden.

U heeft daar vast ook wel eens last van. Niet dat ze hier in Afrika geen politieke chaos hebben overigens. Dat zou het understatement van het jaar zijn. Het grote verschil is dat ik het Swahili niet machtig ben en dus de onzin in de kranten me niet in een staat van verhoogde opwinding kan brengen.

Overheidspolitiek

De gevolgen van de alhier gevoerde overheidspolitiek dan weer wel. Want politiek is alles en alles is politiek. Het is mijn derde bezoek aan deze regio – ik bevind me nu in Tanzania – en de Afrikaanse ingesteldheid bevalt me wel. Het komt erop neer dat er geen probleem is – Hakuna Matata weet u wel – en dat alles op het einde wel goed komt. ‘In sh Allah’, zoals ze hier zeggen, want aan deze kant van Afrika beoefent men de religie der Mohammedanen, de ene al met wat meer overtuiging dan de andere. Want ook inzake godsdienst is het hier Hakuna Matata, no problem, godzijdank.

Nu is dat natuurlijk een louter praktische filosofische instelling, dat Hakuna Matatisme. Het is een soort van gelatenheid die de mens overkomt wanneer hij moe gestreden is tegen politieke onkunde en corruptie, terwijl hij andere dingen te doen heeft, zoals daar zijn, eten bij elkaar scharrelen om je familie niet van honger te doen omkomen en vervolgens op zoek gaan naar een waterput en een sanitaire gelegenheid om te zorgen dat de overschotten van het karige maal dat je hebt genoten op een ordentelijke manier ook weer je lichaam verlaten. Het is hier allemaal onderdeel van een normale dag.

Olga

Eergisteren kwam ik een Russische jongedame tegen die Olga heette. Ze kwam uit Moskou en op mijn vraag of het niet moeilijk was geweest om naar hier te reizen fronste ze haar wenkbrauwen. Nee hoor, zo bleek. Van Moskou naar Qatar en vervolgens naar Dar Es Salaam. Geen centje pijn, niemand legde haar een strobreed in de weg.

Olga was haar echte naam zo zei ze alweer lichtjes verbijsterd over mijn tweede domme vraag. Ik vroeg dat omdat vele Tanzanianen die in de toeristische sector werken een Oost-Europese naam hebben aangenomen om de toeristen ter wille te zijn. Zo ken ik een Natascha die eigenlijk Lakeisha heet en een Maria die door haar moeder bij geboorte Kamaria werd genoemd.

Chacha

Bij de mannen zien we hetzelfde stramien. Ik kwam een jongeman tegen in het hotel die zichzelf CJ had gedoopt, terwijl zijn Swahili naam Chacha is. Ik vond Chacha wel iets hebben omdat het me meteen aan de Cha cha cha deed denken, een dans die ik zelf niet beheers maar die door mensen met heupen, die niét in beton zijn gevat op elegante wijze wordt uitgevoerd. Of aan die ouderwetse snoep, de ChaCha. Bestaat dat eigenlijk nog, vraag ik me af?

Maar Chacha vond zelf dat CJ-uitgesproken op zijn Amerikaans, zijnde see-djeej veel cooler klinkt. Misschien heeft hij gelijk, al denk ik dat hij op een dag terug gewoon Chacha zal heten en die naar ook vol trots zal dragen. Een beetje zoals in Vlaanderen de ouderwetse namen van onze grootmoeders en -vaders weer opduiken.

Chacha betekent in het Swahili ‘sterke man’. Ik zocht het op. En CJ betekent helemaal niks. I rest my case, your honour. Of zoals we in het oud-Vlaams zeggen: ik rust mijn kaas.