In wat wij het kernkabinet van de nieuwe conservatieve Engelse premier Liz Truss zouden noemen, de ‘Great Offices of State’, zit niet één witte man.

Vreemd dat dit voorbeeld van totale diversiteit zo weinig aandacht kreeg. Niet alleen is de eerste minister slechts de derde vrouw die het hoogste politiek mandaat in Engeland mag uitoefenen. Van de voornaamste ministers die haar direct omringen zijn de ouders in Afrika geboren. De vader en de moeder van de minister van Binnenlandse Zaken zijn afkomstig uit Kenya en Mauritanië. Die van de minister van Financiën komen uit Ghana, de moeder van de minister van Buitenlandse Zaken uit Sierra Leone.

Elitair

Een vrouw aan het hoofd van een groot West-Europees land. Drie topministers met een kleurrijke achtergrond. Maar veel applaus was er niet te horen vanuit kringen die steeds op diversiteit aandringen, merkte Pamela Paul op, columniste in de New-York Times. Zij vraagt zich af hoe het komt dat er net vanwege die groepen geen felicitaties te horen waren, net wanneer men zou denken dat ze blij zouden zijn omdat hun doelstellingen op een zo indrukwekkende manier bereikt zijn.

Op Twitter werd er door niet één activist positief op de aanstellingen gereageerd. The Guardian maakte er zich van af met de opmerking dat het kabinet dan wel divers is, maar toch heel dogmatisch en vooral elitair omdat de ministers topscholen doorlopen hadden. Ook voor ‘British Future’, die lobbyt voor integratie waren de keuzes van Truss geen stap vooruit. De diverse ministers hadden het volgens de denktank alleen gemaakt omwille van de ‘meritocratie’, gebaseerd op individueel talent en hard werken. Met andere woorden: net dat ze door hun inzet een zeer hoge functie hadden veroverd maakt hen deel van het systeem.

Zwart en conservatief

Plots is diversiteit niet meer voldoende. Van de gekleurde persoon die een machtspositie heeft verworven, wordt ook vanwege de weldenkende linkerzijde blijkbaar meteen verwacht dat hij de juiste politieke opvattingen heeft. Dat is eigenlijk bijzonder grof, aanmatigend en arrogant: mensen die het maken vanuit een minderheidsgroep, die het soms moeilijk heeft, zouden per definitie een linkse ideologie moeten aanvaarden. Als ze dat niet doen, en bijvoorbeeld eerder rechts of conservatief denken, dan worden zij meteen afgedaan als collaborateurs van het systeem.

Politieke opvattingen spelen dus vanuit de activistische hoek een essentiële rol in de beoordeling van een divers politicus. Het etnische element, dat zo belangrijk is bij de eisen voor meer verscheidenheid van afkomst in de politiek, verdwijnt als iemand niet de ‘juiste’ ideologie aanhangt.

Het is bepaald vreemd dat er ook nu nog van uit gegaan wordt dat bijvoorbeeld zwarten per definitie ‘progressief’ stemmen. In Engeland ging in 2019 een vijfde van de zwarte stemmen naar de conservatieven. In de VS kreeg Donald Trump in 2020 meer stemmen van etnische minderheden dan vier jaar eerder. Ook na de politiemoord op Georges Floyd stemden er 6% meer zwarte Amerikanen op Trump dan bij de vorige presidentsverkiezing.

Bounty

Pamela Paul citeert een bevinding van Stephen Carter, die het al in 1991 vreemd vond dat als zwarten een politiek mandaat kregen, van hen verwacht werd niet als een individu te denken, maar zich in te passen in een groepsdenken, ’the Black way’. Als een zwarte dit niet doet, dan is hij in progressieve ogen verdacht. Carter schreef toen al scherp : ‘Vroeger zouden een dergelijke reactie als racistisch omschreven zijn. Nu is het haast een gospel voor mensen die hun streven naar gelijkheid willen benadrukken.’ Pamela Paul voegt daar aan toe dat in een multiculturele samenleving ‘het aanvaarden van diversiteit verder moet gaan dat de kleur van de huid’.

Met dat soort negatieve reacties kregen ook politici als Assita Kanko of Zuhal Demir (beide N-VA) te maken, omdat ze als vrouwen met een diverse achtergrond niet bij een linkse partij actief werden. Mensen als Kanko worden door activisten afgedaan als een ‘bounty’ , een zwarte die aan de binnenkant wit is. Dat soort opmerkingen is bijzonder denigrerend en kan niet anders dan racistisch genoemd worden.

Wie meer mensen op belangrijke plaatsen in onze maatschappij wil zien, moet ook bereid zijn om een andere diversiteit te aanvaarden, namelijk die van opvattingen.

The Black Way

Geen witte mannen rond Liz Truss