Hilde Van Mieghem heeft zich verzoend met Jan Verheyen. Dat klinkt mooi, edelmoedig, warm, zeker in deze Warmste Week, en het staat niet in Dag Allemaal maar in De Morgen.

De klokkenluidster en de vriend

Van Mieghem had zich in de kwestie Bart De Pauw ontpopt tot een vurige Cassandra inzake seksuele intimidatie in het culturele circuit, speciaal het theater- en filmmilieu. Voor de enen was ze een nestbevuiler en/of een hysterische troela, voor de anderen een moedige klokkenluidster die haar professionele relaties op het spel durfde zetten. Ik ging voor de laatste, ik heb nu eenmaal iets met sterke vrouwen en compromisloze radicaliteit. Jan Verheyen anderzijds koos partij voor zijn maat Bart en vond het allemaal wat opgeklopt en alleszins niet van dezelfde orde als de zaak Weinstein. Ook daar viel wat voor te zeggen. Je leert je echte vrienden vooral kennen in tijden van tegenslag.

Hutsepot onder de kerstlampjes

En dus stonden beide BV’s maanden lang met getrokken messen tegenover elkaar, wat het voordeel van de duidelijkheid gaf: de waarheid ontspringt in het heetst van de strijd, vrij naar Heracleitos. In De Morgen mochten ze dus nog eens hun argumenten naar voor brengen, en andermaal charmeerde die Van Mieghem me wel met haar tirades. Maar gaandeweg doofde het vuur en zag je de choc des idées verslappen tot een amicale hutsepot onder de kerstlampjes, waarbij Van Mieghem wel heel vergevingsgezind werd en zich zorgen maakte over de carrière van de man die ze eerst had aangeklaagd (‘De Pauw blijft een zeer getalenteerde tv-maker. Het zou zonde zijn als hij hier tot het einde van zijn carrière voor moest boeten.’).

Imagoschade

Aan het einde gebeurde wat we al heel de tijd met een bang hart vreesden: fotograaf Bob wil nog een paar foto’s maken. Of de twee wat dichter bij elkaar kunnen gaan staan? Van Mieghem: ‘Kom Jan, knuffelen voor de foto.’ Dat laatste klinkt dubbel: was het alleen knuffelen voor de foto, of was het gemeend? Bij theatermensen weet je nooit, maar allicht heeft Hilde ingezien dat alsmaar bashen op een TV-icoon toch niet opbrengt. En dus volgde een ‘verzoening’ in het algemeen belang. Het werd namelijk tijd om de imagoschade voor de sector in te perken en het deksel terug stevig op de pot te zetten.

Van Mieghem: ‘Dat we zo worden geviseerd is vervelend. We werden al gezien als burgers die half buiten de samenleving staan. En nu is de filmsector precies helemaal Sodom en Gomorra. Niet dus.’

Verheyen: ‘Kunnen we besluiten dat deze zaak onze sector veel schade heeft toegebracht? En dat dat jammer is?’
Van Mieghem: ‘Absoluut.’

Verder geen commentaar. Maanden heeft Hilde Van Mieghem ons opgewarmd en opgehitst om de halfmaagden in de Vlaamse filmwereld te beschermen tegen onvervalste potelaars als Bart De Pauw, ja, we waren helemaal mee, en nu dit. Als een echte actrice met gevoel voor timing (de Warmste Week!) laat ze het doek vallen over deze tragedie en worden we verzocht om stevig te applaudisseren bij het happy end. Het was maar om te lachen, mensen, een coup-de-théâtre, zoals de politiek er wel elke dag een in petto heeft.

Een lastpost minder

Dat brengt ons naadloos bij een waar gebeurd verhaal dat wél onvervalst uit Dag Allemaal komt: de verzoening tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Jean-Marie Dedecker. Ook een ideale timing. Theo Francken speelt er, helemaal tegen zijn imago in, de rol van liefdesheraut en bezingt Twittergewijs dit schoon moment van ’twee oersterke Vlaamse leeuwen’ die elkaar om de hals vallen. De tranen in de ogen krijg ik ervan. Gedrieën gingen ze tafelen in restaurant Piétrain in Antwerpen om de nieuwe vriendschap te bezegelen. Niet in Het Fornuis dus, dat ware gefundenes Fressen voor de roddelpers. Maar toch.

Een bijna-oud verhaal

We kennen het verhaal van Jean-Marie Dedecker en Bart De Wever. In 2006 werd Jean-Marie lid van de N-VA, nadat hij niet langer welkom was bij Open VLD. Zijn lidmaatschap bij de Nieuw-Vlaamse Alliantie was echter maar van korte duur. De partij zat op dat moment nog in een kartel met CD&V en die stelde een veto tegen Dedecker. De N-VA ging door de knieën en Dedecker belandde op de kasseien, zonder pardon. Het kartel bestaat al lang niet meer, de N-VA is ondertussen de grootste partij van Vlaanderen, maar Dedecker heeft dat De Wever nooit vergeven. En terecht, niet alles hoeft glad gestreken te worden. De bochten en domme smoezen die in die tijd door de N-VA-voorzitter werden geventileerd, waren gewoon beschamend en tekenden toen al de mentaliteit van de principeloze machtspartij in wording.

Niemand gespaard

Dan begon een lange tocht door de woestijn, waarin Jean-Marie Dedecker zich ontpopte tot een begaafd polemist en gevreesd criticus van het politieke establishment. Zijn columns, altijd van donkerblauwe inspiratie met een libertarisch tintje, waren een genot om te lezen, niemand spaarde hij. Het fameuze zwartboek van Ignace Vandewalle ‘De illegale Ghelamco-arena – Als politici zich met voetbal bemoeien’ over het politiek-financiële kluwen waarin de stad Gent, burgemeester Termont, meester-fikser Jeroen Piqueur van Optima, en de Ghelamco-groep van Paul Geysens elkaar hadden gevonden, is onder zijn impuls ontstaan.

Geen Einzelgänger meer

Maar nu heeft De Wever geoordeeld dat het maar eens gedaan moest zijn met dat ongeleid projectiel, en naar oude Vlaamse gewoonte werd met spijs en drank de nieuwe vriendschap bezegeld. De N-VA voorzitter toont zich berouwvol en slaat na elf jaar een mea culpa. Het zal wel weer meesterlijke strategie zijn, door de media bejubeld. Ach, wie ben ik om hen dat te verbieden. Maar ik geef u op een briefje: binnen dit en een jaar heeft Jean-Marie een politiek akkoord met de N-VA op zak, zo niet gewoon een partijkaart. Spreek me aan, scheld me uit als het niet zo is. Uiteraard stelde de Dag Allemaal-journalist ook die vraag, waarop, ook klassiek, een ontkenning volgde, met de komische bijsluiter van Jean-Marie: ‘En als dat zo zou zijn, wil ik er minstens twee deurwaarders bij’.

Wel, die zijn rap gevonden. Theo Francken krijgt ze regelmatig over de vloer en heeft daar uitstekende relaties aan overgehouden. Met de ‘verzoening’ (ik blijf het woord tussen aanhalingstekens zetten) Dedecker/De Wever valt een boeiend stuk open politiek debat weg en hebben we een spraakmakende politieke Einzelgänger minder, waarvan er sowieso al veel te weinig rond lopen.

Het klinkt als een In Memoriam, en dat is het ook.

Vaarwel, Jean-Marie, we zullen je missen als bulderkanon en stekende horzel in de politieke arena. Nu heb je weer een vriend, en wat voor één. Daarmee heb je geen vijanden meer nodig.

theaterwereld

Vaarwel, Jean-Marie, gij rebel, ongeleid projectiel en stekende horzel