Ziekenhuizen en scholen die in Gaza gebombardeerd worden, mensen die als levende toortsen strompelen: we kijken er nauwelijks nog van op. Israël verlegt de drempel van wat nog verontwaardiging oproept.

Elke avond dezelfde beelden, dezelfde gruwel. Telkens opnieuw worden de acties op burgerdoelwitten verantwoord met hetzelfde argument: er zouden zich Hamas-strijders in, rond of onder het gebouw bevinden. Een bewering die vrijwel nooit hard wordt gemaakt, of achteraf ontkracht door factcheckers. Maar dat doet er allemaal niet toe.

Een nieuwe grens die overschreden wordt, letterlijk en figuurlijk, is het beschieten van VN-basissen in Zuid-Libanon, ook weer omdat Hezbollah zich daar schuil zou houden. Zelfs de Italiaanse premier Giorgia Meloni, een trouwe bondgenoot van Israël, vond dit erover, gezien er zowat 1.000 Italiaanse blauwhelmen gelegerd zijn. Maar Benjamin Netanyahu, de premier van Israël, is niet te stoppen en gebruikt de totaaloorlog nu als een middel om aan de macht te blijven, opgejaagd door de radicaal-zionistische partijen in zijn regering.

Bijbelse belofte

Itamar Ben-Gvir en Bezalel Smotrich.

Voor de minister van Nationale Veiligheid Ben-Gvir en zijn collega Benzalel Smotrich, verantwoordelijk voor de nederzettingenpolitiek, is er eigenlijk geen Palestijnse kwestie. Het zou ‘een uitvinding van de vorige eeuw’ zijn.

De Palestijnen verjagen is simpelweg Gods belofte vervullen van een groot Israël dat alle sinds 1967 bezette gebieden omvat, inclusief Jeruzalem en de Westelijke Jordaanoever. Dit gebied wordt, via een omvolkingsproces dat nu volop aan de gang is, rijp gemaakt voor annexatie.

Voor de minister van Nationale Veiligheid Ben-Gvir en zijn collega Benzalel Smotrich, verantwoordelijk voor de nederzettingenpolitiek, is er eigenlijk geen Palestijnse kwestie. Het zou ‘een uitvinding van de vorige eeuw’ zijn

Voor Gaza hebben Netanyahu, Ben-Gvir en Smotrich een nog drastischere oplossing in petto: het fysiek vernietigen van de grootste hoop Palestijnen, waarna de rest bij wijze van genade de woestijn wordt ingejaagd. We zullen spaarzaam zijn met het woord ‘genocide’. Het wekt alleszins verbazing hoe die twee fanatieke broertjes, op zich behorend tot een minderheid in Israël, de politieke en militaire agenda dicteren.

Ondanks schuchtere protesten en wat pro-Palestijnse betogingen her en der, heeft de Netyanyhu-regering internationaal de wind in de zeilen. Rusland heeft andere katten te geselen, Peking handhaaft goede handelsrelaties met Tel-Aviv. Drie factoren zijn verder bepalend voor die carte blanche: de onvoorwaardelijke steun van de Verenigde Staten aan Israël, het Holocaust-complex van Europa en het opportunisme van de Arabische staten die ook liever eieren voor hun geld kiezen.

Holocaust-complex

Giorgia Meloni (Fratelli d'Italia): ooit Mussolin-fan, nu onvoorwaardelijk loyaal aan Israël (Wiki).

Giorgia Meloni (Fratelli d’Italia): ooit Mussolin-fan, nu onvoorwaardelijk loyaal aan Israël (Wiki).

De Amerikaanse grote broer dus. Tot 5 november zullen noch Donald Trump, noch Kamala Harris, noch de zittende president Joe Biden Israël ook maar één strobreed in de weg leggen. Geen van de VS-presidentskandidaten kan het zich permitteren de machtige Joodse lobby voor het hoofd te stoten en kiezers naar de tegenpartij te sturen.

Dat beseft Netanyahu natuurlijk ook. De tijd dringt, vandaar het drieste optreden dat de wereld met verstomming slaat. Best mogelijk dat zelfs Trump bij zijn herverkiezing zegt: ‘Jongens, nu is het welletjes geweest. Israël trekt zich terug of geen militair speelgoed meer.’ Maar in afwachting zal het blijven branden in Gaza en zijn er geen goede Palestijnen, behalve dode.

Geen van de VS-presidentskandidaten kan het zich permitteren de machtige Joodse lobby voor het hoofd te stoten en kiezers naar de tegenpartij te sturen. Dat beseft Netanyahu natuurlijk ook

We kunnen het ook eens over het Europese Holocaust-complex hebben. Bijna 80 jaar na het einde van de Tweede Wereldoorlog leeft bij vele Duitsers, en zeker binnen het politiek establishment, nog altijd het idee dat ze iets goed te maken hebben. Terwijl oud-nazi’s vrij snel gerehabiliteerd werden en wetenschappers hun weg vonden naar Amerikaanse researchprogramma’s rond ruimtevaart en kernbewapening, kreeg de modale Duitser een historische schuld op zijn schouders geladen en diende Duitsland zich tegenover de Amerikaanse weldoener ook uitgesproken pro-Israël op te stellen.

Het idee van de Wiedergutmachung zou uiteindelijk heel de Europese positie in het Midden-Oosten blijven bepalen. Los van de symbolische geste van het erkennen van de Palestijnse staat.

De — al dan niet gespeelde — loyauteit jegens Israël van Giorgia Meloni, in haar jonge jaren een Mussolini-fan, ligt in het verlengde van die compensatiegedachte en de Europese ‘strijd tegen het antisemitisme’ die grotendeels een spookstrijd is. Jodenhaat bestaat wel bij de moslimpopulatie, maar bij autochtone Europeanen is het een marginaal verschijnsel. In Vlaanderen is er zelfs een rechts-conservatieve mainstream die zich voor Israël opstelt, als zou het land onze christelijke cultuurwaarden beschermen tegen de islam. Een vrome illusie: de christelijke cultuur is de laatste van Netanyahu’s zorgen.

Abraham-akkoorden

Premier Netanyahu prijst Egypte, Soedan en Saoedi-Arabië als bondgenoten (VRT).

Premier Netanyahu prijst Egypte, Soedan en Saoedi-Arabië als bondgenoten (VRT).

En ja, dan is er nog het opportunisme van de Arabische naties, Egypte, Jordanië, Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten en Marokko. Met de ‘Abraham-akkoorden’ wisten Israël en de Verenigde Staten het sluimerende pan-Arabische gevoel te neutraliseren en in te ruilen voor een economisch pact.

De Palestijnse kwestie werd daarmee ook in de Arabische landen een vervelende angel die het zakendoen met Israël belemmert. In Saoedi-Arabië wordt vandaag hooguit bedekt gesympathiseerd met de Palestijnen. Liever schurkt men zich aan bij de trouwe bondgenoot, de Verenigde Staten.

De Palestijnse kwestie werd daarmee ook in de Arabische landen een vervelende angel die het zakendoen met Israël belemmert

Dus wachten maar tot na de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Wat dan gedaan met Benjamin Netanyahu, de man die toch van geen wijken wil weten? Ik zou hem een ‘offer he can’t refuse’ aanbieden: de regering met de dolle extremisten inruilen voor een normale ploeg, met de Arbeiderspartij en wat nog rest van het centrum, in ruil voor het afsluiten van Bibi’s gerechtelijke dossiers. Want daar is het hem toch om te doen.

Hij kan dan aan de macht blijven en echte vredesonderhandelingen opstarten, met uitzicht op echt Palestijns zelfbestuur. Het is niet elegant, maar het is de enige mogelijkheid om uit de tunnelvisies te geraken en de regio te pacificeren. Het moet de Israëlische publieke opinie verlossen uit de collectieve paranoia en de terreurbewegingen hun brandstof ontnemen.

Want dat blijf ik zeggen: de nieuwe generatie terroristen wordt vandaag in Gaza en op de Westbank klaargestoomd. Palestina is het ongemakkelijk rafelrandje van de twintigste eeuw. Oekraïne is er ook zo een: een immer smeulend twistgebied, restant van brutale machtspolitiek in het verleden en schimmige deals. Er is veel diplomatiek talent nodig om die weeffouten te corrigeren zonder er nieuwe te maken. Oorlog is sowieso de slechtste optie. Kunnen we het daarover eens zijn?

toortsen

Wie stopt Israël?