We mogen niet meer naar zee, ook al is daar zoveel meer plaats dan in de stad om te wandelen met inachtname van corona-afstanden. Experten geven ook toe dat er eigenlijk geen reden is om een weekendje aan zee te verbieden.

Een koppel dat zich in zijn eerste verblijf aan de voorschriften houdt, in de auto stapt en dan 100 kilometer verder in een tweede verblijf net hetzelfde doet, brengt op geen enkele manier de volksgezondheid in gevaar. Integendeel, want na twee weken kan het deugd doen om tussen een paar andere muren te zitten. Het lijkt me een welkome onschadelijke uitlaatklep om de quarantaine vol te houden.

Ijzeren Gordijn

Maar de gouverneur van West-Vlaanderen, Carl Decaluwé (CD&V) denkt daar anders over. Drie weken geleden al was Decaluwé iedereen voor toen hij pleitte voor een ijzeren gordijn rond de Vlaamse kust.

Decaluwé was ooit een bijzonder luidruchtig lid van het Vlaams Parlement. Geen oppositielid kon iets zeggen zonder dat Carl hem luid onderbrak. Ooit gedroeg hij zich zo baldadig tijdens een politiek bezoek aan het House of Lords in Londen dat hij het aan de stok kreeg met de opzichters. Kwatongen beweren dat de Engelsen toen voor het eerst aan een brexit begonnen te denken.

Zijn wilde haren heeft Decaluwé voorgoed verloren sinds hij door zijn partij als gouverneur levenslang geparkeerd werd in het westen van het land. Hij laat geen kans liggen om de indruk te wekken dat zijn functie wel degelijk nut heeft en niet moet sneuvelen in het kader van een beter politiek bestuur.

Big Brother

Als er een transmigrant op een strand is gesignaleerd, gaat gouverneur Decaluwé die persoonlijk de les spellen om daar onmiddellijk verslag over uit te brengen op de lokale televisie. En nu heeft hij zichzelf uitgeroepen tot bestrijder van het inlandse virus waarmee illegale tweedeverblijvers zijn provincie dreigen te besmetten.

Niemand ontsnapt aan het oog van Big Brother Decaluwé. Vroeger zweefden meeuwen voor de vensters van de appartementen op de dijk, maar die zijn nu op bevel van de gouverneur vervangen door spiedende drones. Schrik dus niet als u zich in totale illegaliteit probeert te verschuilen op de dertiende verdieping met zicht op zee en plots de stem van Carl De Caluwé weerklinkt: ‘Naar huis! En snel!’

‘Ik beleef hier geen plezier aan’, probeert gouveneur Decaluwé. ‘Social distancing is hier op populaire plaatsen sowieso moeilijk te handhaven.’ Vreemd toch, mij lijken strand en dijk altijd zo veel breder dan om het even welke straat of wandelweg in het binnenland. Maar die versmallen natuurlijk niet bij hoogtij.

Kliklijn

Nu de rompregering hem gevolgd heeft en de kust tot verboden gebied heeft verklaard, is Decaluwé toch nog ongerust. In een interview zei hij : ‘Ik merk het aan de mails en de telefoontjes die we krijgen: mensen overwegen naar de zee te gaan.’ En hij gaf blijk van een doorleefd observatievermogen als hij liet opmerken dat er ‘zelfs al volk op de dijk gesignaleerd is dat niet van hier is.’

Jammer genoeg stelde de journalist niet de vraag hoe men kan zien dat iemand ‘niet van hier is’. De plaatselijke bevolking weet dat blijkbaar heel goed en wordt gevraagd de indringers meteen telefonisch te signaleren aan de politie. Dat lijkt wel heel veel op een kliklijn, maar daarin vergissen wij ons, zegt de korpschef van de politiezone Westkust. ‘Als ze iets verdachts of onwettigs zien, mogen burgers dat zeggen. Dat is altijd al zo geweest.’

Dat is vooral altijd zo geweest in onfrisse regimes, die hun bevolking medeplichtig probeerden te maken. Of als u wil: te besmetten. Niet met het coronavirus, maar met dat van achterdocht en wantrouwen. Niet bepaald een manier om het beste van de mens boven te halen. Dat soort initiatieven zal hopelijk op niet veel avondlijk applaus kunnen rekenen…

transmigrant

De kliklijn van Decaluwé